ص: 320

که در جمله «نَذَرْتُ للَّهِ» آمده است. لام نخست، برای بیان انگیزه و لام دوّم بیانگر مورد انتفاع است. (1)

2- مردی در زمان رسول خدا نذر کرد که شتری را در «بوانه» نحر کند، به محضر پیامبر آمد و آن حضرت را از جریان مطّلع ساخت، پیامبر فرمود:

«آیا در آنجا، در عصر جاهلیت بتی وجود داشت که پرستش می کردند؟

عرض کرد: خیر. فرمود: آیا در آنجا، در یکی از اعیاد جاهلی، اجتماعی تشکیل می شد؟ عرض کرد: نه، در این هنگام فرمود:

«أوفِ بِنَذْرِکَ فَانَّهُ لا وَفاءَ لِنَذْرٍ فی مَعْصِیَهِ اللَّهِ وَلا فِیما لا یَمْلِکُ ابْنُ آدَمَ»

«به نذر خود جامه عمل بپوشان؛ زیرا نذر در دو مورد درست نیست:

الف- در مورد گناه و نافرمانی خدا ب- در چیزی که انسان مالک آن نیست.» (2)

3- زنی خطاب به پیامبر عرض کرد:

نذر کرده ام در محل خاصی حیوانی را ذبح کنم، فرمود: آیا برای صنم نذر کردی؟ گفت: خیر، فرمود: به نذر خود عمل کن.»

4- پدر میمونه گفت که نذر کردم در «بوانه» پنجاه گوسفند سَر ببرم، پیامبر پرسید:

«آیا در آنجا بتی هست؟ عرض کرد: خیر، فرمود: به نذر خود وفا کن.»