بحثي در توبه نامه علي محمد باب

مشخصات كتاب

برگرفته از:

بهائيت آن گونه كه هست / مؤسسه جام جم / چاپ اول / 1387

هيچ ادعايي ندارم و توبه مي كنم

باب در سه شهر با علماي عصر خود مستقيماً برخورد و احياناً مناظره داشت: شيراز، اصفهان و تبريز. الف) شيراز: شيراز براي باب (در دوران ادعاي «بابيتش») از همه جاي ايران بدتر بود [1] و مردم آنجا عموماً با او مخالف بودند. [2] حتي دوستان سابقش هم دشمن ترين كسان شدند! [3] علت اين امر، بيش از هر چيز، اقدام باب به تكذيب آشكار مدعيات خود بود. باب (به اعتراف كاتب و دستيارش: سيد حسين يزدي) همه مدعيات خود را بالاي منبر مسجد وكيل شيراز در حضور علما و مردم تكذيب كرد [4] و به تصريح نبيل زرندي (نويسندهِ مشهور بهائي): بر فراز منبر گفت: «لعنت خدا بر كسي كه مرا باب امام بداند... لعنت خدا بر كسي كه مرا منكر امامت اميرالمؤ منين و ساير ائمه بداند». [5] پس از آن نيز در ابلاغيه معروف به ابلاغيهِ «الف»، ضمن تصريح به جاودانگي احكام اسلام، از ادعاي بابيت و نيابت خاصهِ امام عصر (ع) برائت جست. [6] . ب) اصفهان: باب در اصفهان نيز با برخي از علماي شهر مناظره داشت و در آنجا هم حكيم جلوه (كه با استادش: ميرزا حسن نوري در مجلس حضور داشت) شاهد طفره باب از پاسخ به سؤ الات علمي نوري بود. [7] (ايام: گزارش جلوه، از زبان محيط طباطبايي، در صفحهِ قبل گذشت). ج) تبريز: زماني كه باب را براي مناظره با علما، از زندان چهريق (اطراف اروميه) به