تاریخچه تشیع
مشخصات کتاب
مولف:آیت الله ناصر مکارم شیرازی
تاریخچه تشیع
مبدا پیدایش تشیع، عصر پیامبر (ص) و سخنان آن حضرت بوده است و اسناد روشنی برای این مطلب در دست داریم: از جمله بسیاری از مفسران در تفسیر آیه شریفه: «ان الذین آمنوا و عملوا الصالحات اولئک هم خیر البریه، کسانی که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند بهترین مخلوقات (خدا) هستند». [1] . این حدیث را از پیامبر اکرم (ص) نقل کرده اند که فرمود: «منظور از این آیه، علی (ع) و شیعیان اوست». از جمله مفسر معروف «سیوطی» در «الدرالمنثور» از «ابن عساکر» از جابر بن عبدالله نقل می کند که ما خدمت پیامبر (ص) بودیم که علی (ع) به سوی ما آمد هنگامی که چشم پیامبر (ص) به او افتاد فرمود: «و الذی نفسی بیده ان هذا و شیعته لهم الفائزون یوم القیامه، سوگند به کسی که جانم به دست اوست او و شیعیانش رستگاران در روز قیامتند» سپس آیه «ان الذین آمنوا و عملوا الصالحات اولئک هم خیر البریه» نازل شد و بعد از آن، هنگامی که علی (ع) به مجلس اصحاب پیامبر (ص) می آمد آنها می گفتند: «جاء خیر البریه، بهترین مخلوقات خدا آمد!» [2] . همین معنی را «ابن عباس» و «ابوبرزه» و «ابن مردویه» و «عطیه عوفی» (با تفاوتهای مختصری) نقل کرده اند. [3] . به این ترتیب می بینیم که انتخاب نام «شیعه» برای کسانی که ارتباط با علی (ع) داشتند، در همان عصر پیامبر (ص) صورت گرفته، و این نام را پیامبر (ص) به آنها داده است نه این که در عصر خلفا و یا در زمان صفویه یا غیر آن پیدا شده باشد. ما