[اسمه و نسبه]

او شيخ جليل القدر و بزرگوار، پيشواى محدّثين، محمّد بن علىّ بن الحسين بن موسى بن بابويه ابو جعفر صدوق قمّى است، مرتبه او در علم و فهم و درك حديث و درجه فقاهت و راستى گفتار و فراوانى تأليفات و پربارى و سرشارى آثار، چندان است كه قلم را ياراى نوشتن آن و بيان را گنجايش برشمردن آن نيست. دانشمندان پس از وى كه شرح حال او را نوشته يا از كتب ذيقيمت و گرانبهاى او بهره جسته اند جملگى در بزرگداشت و تمجيد او كوشيده اند و همگى به پيشوائى و راست گفتارى او اقرار دارند، و از او بعنوان «شيخ»، يا «طلايه دار» و «راست گفتار» ياد كرده اند.

اين مرد بزرگ كه ميتوان گفت وجود مباركش از حسنات روزگار و آيات الهى بوده است، در سال 381 هجرى قمرى در سنّ هفتاد و چند سالگى از دنيا رفته و آثار سيصد گانه اش تا چند قرن متوالى چون ستارگانى فروزان و مشعلهائى پرنور چراغ راه پويندگان طريق حق ميبود، ولى هزار افسوس كه غالب آنها در اثر حوادث و وقايعى كه