فصلنامه اشارات - شماره 50

در زمزم مناجات/جواد محمدزمانی

شایانِ شکوهِ تو چیست؟ این را به من بگو. مگر نه این که زبانِ ما از ستایشت ناتوان است؟ پس کدام زبان تو را به حقیقت ستایش می کند؟

آری! تو هنوز هم آن چنان که شایسته است، پرستیده نشده ای و ناشناخته مانده ای: «ما عَرَفْناکَ حَقَّ مَعْرِفَتِک و ما عَبَدناکَ حَقَّ عِبادَتِک».

ای تمامتِ عرفان! مردمانِ روستای فطرت را به کوچه باغ های سر سبزِ معرفت خود برسان و در تماشای جمال و جلالت مبهوت گردان.

کانون دل هاشان را سرشار عشق خودساز و پرنده اندیشه شان را از قفس اوهام وا رهان.

درِ باغ مکاشفه را به روی عاشقانت بگشا و عطر خوشِ حضورت را میهمانِ خانه هاشان گردان.

اگر نبود پیاله پیاله مهر تو، دل به ساغر کدام میخانه باید می سپردیم؟

اگر نبود بی کرانه لطف تو، سر به کدام صخره باید می ساییدیم؟

اگر نبود آبیِ مهربانی تو، به کدام آسمان پر می گشودیم؟

اگر نبود احساسِ با تو بودن، قناری روح را چگونه به آواز وا می داشتیم؟

اکنون که مرهم آلام و دردهایمان، یاد توست، ما را به دریای «أَلسَّابِقُونَ السَّابِقُون» برسان و به بهشت «أُولَئِکَ الْمُقَرَّبُونَ» امیدوارمان ساز. درختان مناجاتت را در سرزمین دلمان بکار تا در فردایی سبز، شکوفه شکوفه تو را فریاد بزنیم.