فصلنامه اشارات - شماره 78

دریچه های محبت/حمیده رضایی

آسمانم سخت بارانی ست. مثل ابری فشرده در خویش فرو می ریزم، از اعماق ویرانم.

طلوع شب، مرا به یاد خویش می اندازد. شب غلیظ بر تنم پیچیده است. لحظه لحظه از خورشید دور شده ام. بی تاب و با لباسی سوخته بر برکه های رسیدن چشم دوخته ام؛ اگرچه تنها، اگرچه تاریک؛ گویی کسی از درون مرا به مصادر نور می کشاند؛ کشان کشان بر سنگلاخ جنون تا مقصد کبریایی نزدیک.

پرورگارا! بی نظر عنایت تو، خورشید فردا را هم بر این تاریکی انبوه پیچیده بر تنم راهی نیست. عجیب به تکیه گاه مهربان ات دلخوش کرده ام؛ خدایا، مرا دریاب و از این سیاهی دژخیم وارهان! این بنده عاصی بیگانه با خویش، با آغوشی آرزومند تو را می جوید و بر درگاهت شرمگین ایستاده است و چشم در چشم جبروت دوخته است؛ مباد از بارش بی دریغ لطف تو بی نصیبی!

خدایا! هرچه کرده ام جز ستم بر خویش نبوده است؛ ستمی که این گونه بی محابا بر پیکرم می کوبد. به رغم این همه گناه، جز بر دریچه های محبت تو چشم نخواهم دوخت.

«بک استجیر یا ذالعفو و الرضوان من الظلم و العدوان».

شب از شانه های خسته و آواره ام فرو ریخته است.

ایستاده ام و دست انابت به امید اجابت برداشته ام. این صدای من است؛ صدای هیاهوی بی وقفه از گلویی گداخته - گلویی که طاقتش تمام زنجیرهای چاره اش را گسسته - کسی که

ص:1