فصلنامه اشارات - شماره 83

یا رزاق/سید محمود طاهری

ستایش از آن خدایی است که هیچ موجودی پیش از او نبوده است.

حمد و سپاس، خداوندی راست که همه انسان ها، ناتوان از توصیف اویند؛ خدایی که هستی را آفرید؛ آن گاه، آفریدگان را به راه راست رهنمون ساخت و آنها را در مسیر محبت خویش قرار داد.

سپاس خدایی را که اراده اش نافذ است؛ هر گاه به امری تعلق گرفت، کسی را نه یارای آن است که به تأخیر اندازد و نه توان آنکه آن را به جلو بیاندازد.

«تغییر قضا به سعی ممکن نشود

از آمد و شد رنجه بیهوده مباش»

سپاس از آن خدایی است که رزق هر جان داری را برایش فرو فرستاد؛ نه آنکه برایش روزی فراوان مقدر شد، می تواند از آن بکاهد و نه کسی که رزق اندک برایش مقدر شد، توان آن دارد که بر آن بیفزاید.

«رازقی، کو بود سزای سپاس

جز که «ذو القوه المتین» مشناس

هست دایم به رزق خلق، علیم

وانگهی علم او چو ذات، قدیم

گر توانگر بُوی وگر درویش

نخوری جز که قدر روزی خویش»

ستایش پروردگاری را که برای آدمیان، اجلی خاص معین کرد و برای حیات مادیشان پایانی منظور داشت که با گذر ایام، به سوی اجلشان گام برمی دارند و آنگاه که آخرین گام را برداشتند، خداوند، روحشان را می ستاند و آنگاه به سوی ثواب فراوان و بهشت یا شقاوت و دوزخ رهسپار می سازد.