وضعيت جسماني بهاءالله از نگاه خواهر

مشخصات كتاب

برگرفته از:

سايت بهائي پژوهي

وضعيت جسماني بهاءالله از نگاه خواهر

عبدالبها در نامه اش به عمه خانم عزيه، بعد از مقدار زيادي مقدمه چيني سر انجام به زبان كنايه، عمويش ازل را درباره فرزندانش كه پدر را رها كرده و به نزد ميرزا حسينعلي رفته اند مورد نقد قرار مي دهد و مي گويد نفوسي كه خود نياز به مربي دارند چگونه توانند مربي ديگران باشند و مريض كي تواند طبيب گردد و ناتوان هرگز پزشك توانا نشود... عزيه خانم بلافاصله مي گويد كنايه تو را فهميدم و مطلبي را كه مقصودت بود دانستم و اكنون با اينكه راضي نبودم اين مطالب را فاش كنم اما چون تو خواستي و دست تعدي گشودي نا گزير هستم تعرض تو را پاسخ گويم اما از نقد ادبي عبارات مستهجن تو مي گذرم چون از اين كار خسته ام و تنفر دارم لذا به اصل مطلب مي پردازم... مطلبي را كه مقصودت بود دانستم و آن اين است كسي كه نتواند عيال و اطفال خود را تربيت نمايد چگونه مربي عوالم آفاق و انفس تواند شد؟! اولا: مي گويم عبارتي را كه خداي متعال از زبان حبيبش خبر داده من اعتدي عليكم فاعتدوا بمثل ما اعتدي عليكم چون خود مبادرت بر بي ادبي و جسارت كردي مي گويم: اگر در وجود خود شخص عيب و منقصتي باشد دفع و رفع او لازم تر است تا كسي كه به او انتساب دارد... عزيه آنگاه از بيماري هاي جسماني برادرش بهاءالله پرده برمي دارد همچون رعشه دست و باد فتق كه همواره با او بوده است و مي گويد اگر ميرزا نفس مسيحايي داشته به قول