بهائيت

مشخصات كتاب

نوع: مقاله

پديدآور: صدري، محمود

موضوع: بهاييت

بهائيت

بهائيت، فرقه اي منشعب از آيين بابي. بهائيان اين آيين را دين مي خوانند، ولي مسلمانان عموماً آن را به رسميت نشناخته اند و آن را فرقه اي منحرف مي شمارند و معمولاً تعبير «فرقه ضاله» را براي آن به كار مي برند. بنيانگذار آيين بهائي، ميرزاحسينعلي نوري معروف به بهاءاللّه است، و اين آيين نيز نام خود را از همين لقب برگرفته است. پدرش، ميرزاعباس نوري معروف به ميرزابزرگ، از مستوفيان و منشيان عهد محمدشاه قاجار و بويژه موردتوجه خاص قائم مقام فراهاني بود و بعد از قتل قائم مقام از مناصب خود بركنار شد و به نور رفت (قائم مقام، 1356 ش، ص 19_25؛ همو، 1357 ش، بخش 1، ص 376؛ نبيل زرندي، ص 88 _ 89). ميرزاحسينعلي در 1233، در تهران به دنيا آمد و مانند برادرانش آموزشهاي مقدماتي ادب فارسي و عربي را زيرنظر پدر و معلمان و مربيان گذراند. در زمان ادعاي بابيت سيدعلي محمد شيرازي، در جمادي الاولي 1260، او جواني 28 ساله و ساكن تهران بود كه در پي تبليغ نخستين پيرو باب، ملاّ حسين بشرويه اي معروف به «باب الباب»، در شمار نخستين گروندگان به باب درآمد و از آن پس يكي از فعالترين افراد بابي شد و به ترويج بابيگري، بويژه در نور و مازندران، پرداخت. برخي از برادرانش، از جمله ميرزايحيي معروف به «صبح ازل»، نيز براثر تبليغ او به اين مرام پيوستند. ميرزايحيي سيزده سال از حسينعلي كوچكتر بود (نبيل زرندي، ص 85، 88، 91؛ حاجي ميرزاجاني كاشاني، مقدمه براون، ص لج). از مشهورترين اقدامات ميرزاحسينعلي در آن زمان،