- مشخصات كتاب
- معرفي
- گزيدهٔ غزليات
- حرف ا
- غزل شماره 1: گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اينجا
- غزل شماره 2: علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را
- غزل شماره 3: به چشمك اينهمه مژگان به هم مزن يارا
- غزل شماره 4: سنين عمر به هفتاد ميرسد ما را
- غزل شماره 5: زمستان پوستين افزود بر تن كدخدايان را
- غزل شماره 6: بيداد رفت لاله بر باد رفته را
- غزل شماره 7: شب به هم درشكند زلف چليپائي را
- غزل شماره 8: جواني شمع ره كردم كه جويم زندگاني را
- غزل شماره 9: آمدي جانم به قربانت ولي حالا چرا
- غزل شماره 10: زندگي شد من و يك سلسله ناكاميها
- غزل شماره 11: طبعم از لعل تو آموخت در افشانيها
- غزل شماره 12: زين همرهان همراز من تنها توئي تنها بيا
- حرف ب
- حرف ت
- غزل شماره 15: اي چشم خمارين كه كشد سرمه خوابت
- غزل شماره 16: اي جگر گوشه كيست دمسازت
- غزل شماره 17: اي چشم خمارين تو و افسانه نازت
- غزل شماره 18: تا چشم دل به طلعت آن ماه منظر است
- غزل شماره 19: ماهم كه هاله اي به رخ از دود آهش است
- غزل شماره 20: ايرجا سر بدرآور كه امير آمده است
- غزل شماره 21: از كوري چشم فلك امشب قمر اينجاست
- غزل شماره 22: پاشو اي مست كه دنيا همه ديوانه تست
- غزل شماره 23: شب همه بي تو كار من شكوه به ماه كردنست
- غزل شماره 24: منم كه شعر و تغزل پناهگاه منست
- غزل شماره 25: كنون كه فتنه فرا رفت و فرصتست اي دوست
- غزل شماره 26: كاروان آمد و دلخواه به همراهش نيست
- غزل شماره 27: ندار عشقم و با دل سر قمارم نيست
- غزل شماره 28: هيچ آفريده ئي به جمال فريده نيست
- غزل شماره 29: خجل شدم ز جواني كه زندگاني نيست
- غزل شماره 30: سري به سينه خود تا صفا تواني يافت
- غزل شماره 31: برداشت پرده شمعم و پروانه پرگرفت
- غزل شماره 32: رفتم و بيشم نبود روي اقامت
- غزل شماره 33: دير آمدي كه دست ز دامن ندارمت
- غزل شماره 34: گاهي گر از ملال محبت برانمت
- غزل شماره 35: نه وصلت ديده بودم كاشكي اي گل نه هجرانت
- حرف ج
- حرف د
- غزل شماره 37: يا رب مباد كز پا جانان من بيفتد
- غزل شماره 38: مه من هنوز عشقت دل من فكار دارد
- غزل شماره 39: با رنگ و بويت اي گل گل رنگ و بو ندارد
- غزل شماره 40: شباب عمر عجب با شتاب مي گذرد
- غزل شماره 41: جواني حسرتا با من وداع جاوداني كرد
- غزل شماره 42: آمد آن شاهد دل برده و جان بازآورد
- غزل شماره 43: چو آفتاب به شمشير شعله برخيزد
- غزل شماره 44: رقيبت گر هنر هم دزدد از من من نخواهد شد
- غزل شماره 45: كاش پيوسته گل و سبزه و صحرا باشد
- غزل شماره 46: بي تو اي دل نكند لاله به بار آمده باشد
- غزل شماره 47: صبا به شوق در ايوان شهريار آمد
- غزل شماره 48: خوابم آشفت و سرخفته به دامان آمد
- غزل شماره 49: ماندم به چمن شب شد و مهتاب برآمد
- غزل شماره 50: شبست و چشم من و شمع اشكبارانند
- غزل شماره 51: مسافري كه به رخ اشك حسرتم بدواند
- غزل شماره 52: لبت تا در شكفتن لاله سيراب را ماند
- غزل شماره 53: بهار آمد كه بازم گل به باغ و بوستان خواند
- غزل شماره 54: نوجوانان وطن بستر به خاك و خون گرفتند
- غزل شماره 55: روشناني كه به تاريكي شب گردانند
- غزل شماره 56: سبوكشان كه به ظلمات عشق خضر رهند
- غزل شماره 57: شبها به كنج خلوتم آواز مي دهند
- غزل شماره 58: تا كه از طارم ميخانه نشان خواهد بود
- غزل شماره 59: شمعي فروخت چهره كه پروانه تو بود
- غزل شماره 60: دوش در خواب من آن لاله عذار آمده بود
- غزل شماره 61: ياد آن كه جز به روي منش ديده وانبود
- غزل شماره 62: اشكش چكيد و ديگرش آن آبرو نبود
- غزل شماره 63: گربه پيرانه سرم بخت جواني به سر آيد
- حرف ر
- حرف ز
- حرف س
- حرف ظ
- حرف ك
- حرف ل
- حرف م
- غزل شماره 74: گر من از عشق غزالي غزلي ساخته ام
- غزل شماره 75: دامن مكش به ناز كه هجران كشيده ام
- غزل شماره 76: تا هستم اي رفيق نداني كه كيستم
- غزل شماره 77: برواي ترك كه ترك تو ستمگر كردم
- غزل شماره 78: نفسي داشتم و ناله و شيون كردم
- غزل شماره 79: چو بستي در بروي من به كوي صبر رو كردم
- غزل شماره 80: ماهم آمد به در خانه و در خانه نبودم
- غزل شماره 81: شب گذشته شتابان به رهگذار تو بودم
- غزل شماره 82: به تيره بختي خود كس نه ديدم و نه شنيدم
- غزل شماره 83: يار و همسر نگرفتم كه گرو بود سرم
- غزل شماره 84: دل شبست و به شمران سراغ باغ تو گيرم
- غزل شماره 85: در وصل هم ز عشق تو اي گل در آتشم
- غزل شماره 86: گلچين كه آمد اي گل من در چمن نباشم
- غزل شماره 87: اگر چه رند و خراب و گداي خانه به دوشم
- غزل شماره 88: خراب از باد پائيز خمارانگيز تهرانم
- غزل شماره 89: به مرگ چاره نجستم كه در جهان مانم
- غزل شماره 90: از همه سوي جهان جلوه او مي بينم
- غزل شماره 91: چه شد آن عهد قديم و چه شد آن يار نديم
- غزل شماره 92: روي در كعبه اين كاخ كبود آمده ايم
- غزل شماره 93: تا كي چو باد سربدواني به واديم
- غزل شماره 94: امشب از دولت مي دفع ملالي كرديم
- غزل شماره 95: مهتاب و سرشكي به هم آميخته بوديم
- غزل شماره 96: تا كي در انتظار گذاري به زاريم
- غزل شماره 97: اي شاخ گل كه در پي گلچين دوانيم
- غزل شماره 98: از زندگانيم گله دارد جوانيم
- غزل شماره 99: سر برآريد حريفان كه سبوئي بزنيم
- غزل شماره 100: هر سحر ياد كز آن زلف و بناگوش كنيم
- غزل شماره 101: بلبل عشقم و از آن گل خندان گويم
- غزل شماره 102: نيما غم دل گو كه غريبانه بگرييم
- حرف ن
- غزل شماره 103: از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران
- غزل شماره 104: يا رب آن يوسف گم گشته به من بازرسان
- غزل شماره 105: خلوتي داريم و حالي با خيال خويشتن
- غزل شماره 106: در بهاران سري از خاك برون آوردن
- غزل شماره 107: آسمان گو ندهد كام چه خواهد بودن
- غزل شماره 108: اي كعبه دري باز بر وي دل ما كن
- غزل شماره 109: اي طلعت توخنده به خورشيد و ماه كن
- غزل شماره 110: نالد به حال زار من امشب سه تار من
- غزل شماره 111: به اختيار گرو برد چشم يار از من
- غزل شماره 112: كس نيست در اين گوشه فراموشتر از من
- غزل شماره 113: تيره گون شد كوكب بخت همايون فال من
- غزل شماره 114: اين همه جلوه و در پرده نهاني گل من
- غزل شماره 115: باز شد روزني از گلشن شيراز به من
- حرف و
- حرف ه
- حرف ي
- غزل شماره 121: كار گل زار شود گر تو به گلزار آئي
- غزل شماره 122: اي ماه شب دريا اي چشمه زيبائي
- غزل شماره 123: مايه حسن ندارم كه به بازار من آئي
- غزل شماره 124: رندم و شهره به شوريدگي و شيدائي
- غزل شماره 125: شكفته ام به تماشاي چشم شهلائي
- غزل شماره 126: بزن كه سوز دل من به ساز ميگوئي
- غزل شماره 127: راه گم كرده و با رويي چو ماه آمده اي
- غزل شماره 128: هر دم چو توپ مي زندم پشت پاي واي
- غزل شماره 129: الا اي نوگل رعنا كه رشك شاخ شمشادي
- غزل شماره 130: شبي را با من اي ماه سحرخيزان سحركردي
- غزل شماره 131: چه شد كه بار دگر ياد آشنا كردي
- غزل شماره 132: نالم از دست تو اي ناله كه تاثير نكردي
- غزل شماره 133: اي صبا با توچه گفتند كه خاموش شدي
- غزل شماره 134: باز امشب اي ستاره تابان نيامدي
- غزل شماره 135: آن كبوتر ز لب بام وفا شد سفري
- غزل شماره 136: فريب رهزن ديو و پري تو چون نخوري
- غزل شماره 137: زلف او برده قرار خاطر از من يادگاري
- غزل شماره 138: اي پريچهره كه آهنگ كليسا داري
- غزل شماره 139: ز دريچه هاي چشمم نظري به ماه داري
- غزل شماره 140: دستي كه گاه خنده بآن خال مي بري
- غزل شماره 141: دل و جانيكه دربردم من از تركان قفقازي
- غزل شماره 142: اگر بلاكش بيداد را به داد رسي
- غزل شماره 143: در دياري كه در او نيست كسي يار كسي
- غزل شماره 144: رفتي و در دل هنوزم حسرت ديدار باقي
- غزل شماره 145: نه عقلي و نه ادراكي و من خود خاك و خاشاكي
- غزل شماره 146: اي گل به شكر آنكه در اين بوستان گلي
- غزل شماره 147: خوشست پيري اگر مانده بود جان جواني
- غزل شماره 148: خلوتم چراغان كن اي چراغ روحاني
- غزل شماره 149: نالدم پاي كه چند از پي يارم بدواني
- غزل شماره 150: ريختم با نوجواني باز طرح زندگاني
- غزل شماره 151: بار ديگر گر فرود آرد سري با ما جواني
- غزل شماره 152: اي دل به ساز عرش اگر گوش مي كني
- غزل شماره 153: اي غنچه خندان چرا خون در دل ما ميكني
- غزل شماره 154: امشب اي ماه به درد دل من تسكيني
- غزل شماره 155: چو ابرويت نچميدي به كام گوشه نشيني
- غزل شماره 156: شاهد شكفته مخمور چون شمع صبحگاهي
- غزل شماره 157: تا چند كنيم از تو قناعت به نگاهي
- غزل شماره 158: ماها تو سفر كردي و شب ماند و سياهي
- غزل شماره 159: سپاه صبح زد از ماه خيمه تا ماهي
- غزل شماره 160: چند بارد غم دنيا به تن تنهايي
- حرف ا
- منظومهٔ حيدر بابا
- حيدر بابا گلديم يوخليام (قسمت دوم منظومهٔ حيدر بابا)
- گزيدهٔ اشعار تركي
- توركون ديلي
- ناز ايله ميسن
- آزادليق قوشي وارليق
- غم باسدي قليانيمي
- پروانه و شمع
- بلالي باش
- ايمان ايله گئتدي
- آغيز يِئميشي
- دنيا نه يالان تاپماجادير؟
- هارا قاچسين اينسان؟
- قاصد
- بهجت آباد خاطره سي
- گوزوم آيدين
- چابالير اوره ك سينه مده
- اويون اولدوق
- انس و جن ( با ترجمهٔ فارسي)
- الله بوياغي
- قافقازلي قارداشلار ايله گوروش
- عؤمروُن نئجه گئچدي ؟
- عزيزه ( با ترجمهٔ فارسي)
- هلال محرم
- خان ننه
- سهنديم
- حكيمه جان!
- ايمان مشتريسي
- ياتا بيلمه ييرم
- شاطر اوغلان
- زمان سسي ( با ترجمهٔ فارسي)
- گئتمه ترسا بالاسي
شهريار
مشخصات كتاب
سرشناسه : شهريار، محمدحسين 1367 - 1285
عنوان و نام پديدآور : شهريار/ محمدحسين شهريار
مشخصات نشر : تهران محمدحسين شهريار
وضعيت فهرست نويسي : فهرستنويسي قبلي مندرجات : غزليات گزيدهٔ اشعار تركي .-- منظومهٔ حيدر بابا و اشعار متفرقه شماره كتابشناسي ملي : 10953
معرفي
سيد محمدحسين بهجت تبريزي متخلص به شهريار، شاعر پارسي گوي آذري زبان، در سال 1285 هجري شمسي در روستاي خشكناب در بخش قره چمن آذربايجان متولد شد. او تحصيلات خود را در مدرسهٔ متحده و فيوضات و متوسطهٔ تبريز و دارالفنون تهران گذراند و وارد دانشكدهٔ طب شد. سرگذشت عشق آتشين و ناكام او كه به ترك تحصيل وي از رشتهٔ پزشكي در سال آخر منجر شد، مسير زندگي او را عوض كرد و تحولات دروني او را به اوج معنوي ويژه اي كشانيد و به اشعارش شور و حالي ديگر بخشيد. وي سرانجام پس از هشتاد و سه سال زندگي شاعرانهٔ پربار در 27 شهريور ماه 1367 هجري شمسي درگذشت و بنا به وصيت خود در مقبرة الشعراي تبريز به خاك سپرده شد.
گزيدهٔ غزليات
حرف ا
غزل شماره 1: گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اينجا
گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اينجا****فداي اشتباهي كآرد او را گاهگاه اينجا
مگر ره گم كند كو را گذار افتد به ما يارب****فراوان كن گذار آن مه گم كرده راه اينجا
كله جا ماندش اين جا و نيامد ديگرش از پي****نيايد في المثل آري گرش افتد كلاه اينجا
نگويم جمله با من باش و ترك كامكاران كن****چو هم شاهي و هم درويش گاه آنجاو گاه اينجا
هواي ماه خرگاهي مكن اي كلبه درويش****نگنجد موكب كيوان شكوه پادشاه اينجا
توئي آن نوسفر سالك كه هر شب شاهد توفيق****چراغت پيش پا دارد كه راه اينجا و چاه اينجا
بيا كز دادخواهي آن دل نازك نرنجانم****كدورت را فرامش كرده با آئينه آه اينجا
سفر مپسند هرگز شهريار از مكتب حافظ****كه سير معنوي اينجا و كنج خانقاه اينجا
غزل شماره 2: علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را
علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را****كه به ماسوا فكندي همه سايه هما را
دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين****به علي شناختم من به خدا قسم خدا را
به خدا كه در دو عالم اثر از فنا نماند****چو علي گرفته باشد سر چشمه بقا را
مگر اي سحاب رحمت تو بباري ارنه دوزخ****به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را
برو اي گداي مسكين در خانه علي زن****كه نگين پادشاهي دهد از كرم گدا را
بجز از علي كه گويد به پسر كه قاتل من****چو اسير تست اكنون به اسير كن مدارا
بجز از علي كه آرد پسري ابوالعجائب****كه علم كند به عالم شهداي كربلا را
چو به دوست عهد بندد ز ميان پاكبازان****چو علي كه ميتواند كه بسر برد وفا را
نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت****متحيرم چه نامم شه ملك لافتي را
بدو چشم خون فشانم هله