شهريار

غزل شماره 1: گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اينجا

گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اينجا****فداي اشتباهي كآرد او را گاهگاه اينجا

مگر ره گم كند كو را گذار افتد به ما يارب****فراوان كن گذار آن مه گم كرده راه اينجا

كله جا ماندش اين جا و نيامد ديگرش از پي****نيايد في المثل آري گرش افتد كلاه اينجا

نگويم جمله با من باش و ترك كامكاران كن****چو هم شاهي و هم درويش گاه آنجاو گاه اينجا

هواي ماه خرگاهي مكن اي كلبه درويش****نگنجد موكب كيوان شكوه پادشاه اينجا

توئي آن نوسفر سالك كه هر شب شاهد توفيق****چراغت پيش پا دارد كه راه اينجا و چاه اينجا

بيا كز دادخواهي آن دل نازك نرنجانم****كدورت را فرامش كرده با آئينه آه اينجا

سفر مپسند هرگز شهريار از مكتب حافظ****كه سير معنوي اينجا و كنج خانقاه اينجا

غزل شماره 2: علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را

علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را****كه به ماسوا فكندي همه سايه هما را

دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين****به علي شناختم من به خدا قسم خدا را

به خدا كه در دو عالم اثر از فنا نماند****چو علي گرفته باشد سر چشمه بقا را

مگر اي سحاب رحمت تو بباري ارنه دوزخ****به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو اي گداي مسكين در خانه علي زن****كه نگين پادشاهي دهد از كرم گدا را

بجز از علي كه گويد به پسر كه قاتل من****چو اسير تست اكنون به اسير كن مدارا

بجز از علي كه آرد پسري ابوالعجائب****كه علم كند به عالم شهداي كربلا را

چو به دوست عهد بندد ز ميان پاكبازان****چو علي كه ميتواند كه بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت****متحيرم چه نامم شه ملك لافتي را

بدو چشم خون فشانم هله