كتاب «المجدي في أنساب الطالبيين» از جمله آثارى است كه در موضوع علم الأنساب نگاشته شده و بسيارى از بزرگان علم الانساب بدان استناد جسته‌اند؛چه اينكه اين اثر از قدمت زيادى برخوردار است و در سده پنجم هجرى تأليف شده است.
وجه تسميه اين كتاب آن است كه مؤلف آن را براى مجدالدولة أحمد از سادات فاطمى و نقيب مصر در زمان فاطميان نگاشت.
موضوع
در اين كتاب شجره نامه علويان و طالبيان كه در اثر ظلم و جنايات حاكمان ستمكار به نقاط دوردست شرق و غرب عالم اسلامى هجرت كرده و پراكنده شده بودند، و برخى از ايشان در برخى نقاط به عنوان امير و حاكم و يا امام مفترض الطاعة در رأس جامعه و در مقام حكومت تامّه قرار مى‌گرفتند، بيان شده است.
محتواى كتاب
المجدى ابتدا به اجمال و گويا به عنوان تبرك از نسب پيامبر(ص) سخن گفته و سپس به انساب خاندان ابوطالب مى‌پردازد. سه قسمت اصلى كتاب مشتمل بر سه فرزند ابوطالب يعنى على (ع) و جعفر و عقيل است كه طبعاً از اين ميان، شرح خاندان اميرالمؤمنين (ع) حجم بيشترى را به خود اختصاص مى‌دهد. مؤلف در ابتداى بيان انساب آن حضرت به اشاره از دختران او نام برده و سپس به اعقاب امام حسن و امام حسين (عليهماالسلام)، اعقاب محمد حنفيه، اعقاب عباس بن على و عمر الاطرف كه جدّ مؤلف است مى‌پردازد.
جايگاه ائمه دوازده گانه شيعه نيز در اين كتاب روشن است: ذيل اعقاب امام حسين، آنگاه امام سجاد، آنگاه امام باقر (عليهم السلام) تا آخرين امام كه به ترتيب ذيل فرزندان هر امام به آنان پرداخته است.
مؤلف ضمن بيان انساب هر امام، شرح بسيار مختصرى از آن بزرگان ارائه كرده اما در باره امام دوازدهم به شرح و بسط بيشتر مى‌پردازد.
اهميت
المجدى در زمان حيات مؤلّف خود از شهرت و اعتبار كافي برخوردار بوده و در شرق و غرب عالم اسلامى رواج داشته است، اين اثر، متنى درسى و كلاسيك در علم أنساب بوده و نسّابه‌ها قرائت آن را بر مشايخ لازم مى‌شمرده‌اند. پس از «منتقلة الطالبيّه» نيز در ديگر كتب أنسابى كه در قرن پنجم يا قرن ششم تأليف شده است از قبيل لباب الأنساب بيهقى، و الفخرى سيّد اسماعيل مروزى بدان استناد و از آن نقل شده است.
كتاب حاضر مشتمل بر مقدمه‌اى از آيت اللّه مرعشى نجفى است كه با عنوان «المجدى فى حياةصاحب المجدى» به شرح حال مؤلف مى‌پردازد. نيز مقدمه‌اى مفصل در ابتداى كتاب و تعليقات و توضيحاتى در پايان آن به قلم محقق اثر آقاى دكتر احمد مهدوى دامغانى آمده است.
