بزرگداشت عيد سعيد غدير خم

برداشت غلط از واژه ها

بعضى از الفاظ مظلوم واقع مى شوند، يعنى يك برداشت غلطى از لفظ مى شود كه معنى اصلى خودش را از دست مى دهد. چندين لغت هست كه اين ها خيلى مظلوم هستند:

اوّل مسئله ى تقليد، دوّم مسئله ى انتظار و سوّم مسئله ى شفاعت است.

اين لغات و واژه ها يك مفاهيم بسيار عالى و سازنده اى دارند ولى متأسفانه اين برداشتى كه مى شود يك برداشت غلط است.

1. انتظار

مثلاً انتظار را معنا مى كنند كه شما دست روى دست بگذاريد و هيچ كار نكنيد و فقط به انتظار اين باشيد كه آقا تشريف بياورند و كارها را اصلاح بكنند؛ معنى انتظار كه اين نيست! انتظار يعنى: زمينه فراهم كردن براى ظهور؛ شما وقتى كه انتظار يك مهمان را داشته باشيد كه در خانه نمى نشينيد دست روى دست بگذاريد؛ منزل را تميز مى كنيد، در خانه را جارو مى كنيد، آب پاشى مى كنيد، وسيله ى پذيرايى فراهم مى كنيد، اتاق را مرتب مى كنيد. اين انتظار است! آدم بى خيال را نمى توان گفت منتظر.

2. شفاعت

يا شفاعت را مى گويند كه تمام، غرق گناه هستيم و يك حسين داريم. اين حرف را قبول داريم، شفاعت امام حسين عليه السلام را هم قبول داريم؛ امّا شفاعت هم بى در و پيكر نيست كه هر آدم خيانتكارى بخواهد با «ياحسين» گفتن همه ى جنايت هايش را جبران كند، اين عملى نيست. شفاعت حدودى دارد، مثلاً حضرت امام صادق عليه السلام مى فرمايند:

«لايَنَالُ شَفَاعَتَنَا مَنِ اسْتَخَفَّ بِالصَّلَاةِ»(1)

اگر كسى نماز را سبك شمرد اين مشمول شفاعت نمى شود.

پس معلوم مى شود كه شفاعت شرطش اين است كه انسان روى نماز عنايت داده باشد، بى توجهى نكند.

3. تقيّه

يا به طور مثال تقيّه: معنايش اين نيست كه انسان هيچ كارى نكند. من بارها گفته ام كه تقيّه را بايد از لاك پشت ياد گرفت، لاك پشت وقتى احساس خطر مى كند خودش را جمع مى كند؛ از يك طرف سرش را مى برد زير لاك، از يك طرف دُمش را و دست و پايش را جمع مى كند، امّا آن زير مراقب است و همه ى حواس او جمع است كه مانع برطرف شود و سرش را از لاك در بياورد، نه اين كه سرش را بكند زير لاكش و مراقب بيرون نباشد؛ اين طور نيست، تقيّه معناى بسيار والايى دارد كه در موقع خودش بايد درباره اش بحث كرد.

اين است كه سنّى ها تقيّه را منكرند، شفاعت را منكرند. مسئله انتظار فرج را به آن صورت كه ما مى گوئيم معتقد نيستند، چون برداشتشان از اين كلمات برداشت درستى نيست.

4. سياست

سياست هم همين طور است تا مى گوئيم سياست، چه چيزى به ذهن تداعى مى شود؟! حُقّه و مكر، حيله و كلاه سر ديگران گذاشتن و... اين معنى سياست نيست.

سياست يك معناى بسيار عالى و والايى دارد كه اگر ما به عمقش نظر بكنيم مى بينيم يكى از پايه هاى اساسى و محكم زندگى اجتماعى است.

به اين سادگى ها نيست كه سياست را اين طور معنا كنيم و بعد هم نتيجه اش اين است كه بگوئيم: دين از سياست جدا است. دين به اين معنا از سياست جداست كه در دين حُقّه نيست، مكر نيست. يك جمله اى است در رابطه با برنامه ى مسلم بن عقيل -رضوان اللَّه تعالى عليه، مسلم بن عقيل رفت به ديدن هانى بن عروة كه مريض و در بستر افتاده بود، هانى به