- مشخصات کتاب
- مقصد اوّل: اوامر
- مادّه امر (أ، م، ر)
- اشاره
- جهت اوّل: معنای لفظ امر
- جهت دوم آیا علوّ و استعلاء در معنای امر دخالت دارد؟
- جهت سوم: آیا طلبی که مفاد امر است خصوص طلب وجوبی است یا اعم از طلب وجوبی و استحبابی؟[37]
- اشاره
- دلیل قائلین به اعم
- ادلّه مرحوم آخوند
- اشاره
- دلیل اوّل: تبادر
- دلیل دوم: آیه شریفه (فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ):[40]
- دلیل سوم: آیه شریفه (ما مَنَعَکَ أَلَّا تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُکَ)[46]
- دلیل چهارم: روایت نبوی «لو لا أن أشقّ علی أُمّتی لأمرتهم بالسّواک عند کلّ صلاة»:[49]
- دلیل پنجم: [اطلاق و مقدمات حکمت]
- دلیل ششم: [عقل]
- حقیقت و ماهیت وجوب و استحباب
- جهت چهارم: آیا طلبی که معنای امر است، طلب حقیقی است یا طلب انشائی؟
- اشاره
- ماهیت انشاء
- نظریه مرحوم آخوند در ارتباط با طلبی که معنای «أ، م، ر» است
- مقایسه بین طلب و اراده در کلام مرحوم آخوند
- تاریخچه پیدایش اشاعره و معتزله
- اشاره
- اولین مسأله مورد بحث اشاعره و معتزله
- [اقوال چهارگانه در ارتباط با صفت تکلم]
- نقد و بررسی اقوال چهارگانه در ارتباط با صفت تکلّم
- ادلّه اشاعره بر وجود کلام نفسی
- کلام حضرت امام خمینی رحمه الله
- آیا بین مسأله «کلام نفسی» و مسأله «اتحاد طلب و اراده» ارتباطی تحقق دارد؟
- جبر و تفویض
- صیغه امر
- بحث اوّل معانی صیغه امر
- بحث دوم: آیا مفاد هیئت افْعَلْ، خصوص بعث و تحریک وجوبی است یا بر اعم از وجوب و استحباب[190] دلالت میکند؟
- جمله خبریه در مقام انشاء
- تعبّدی و توصّلی
- اشاره
- بحث اوّل: تقسیم واجب به تعبدی و توصّلی
- بحث دوم: کیفیت اعتبار قصد قربت در واجب تعبّدی[244]
- اشاره
- ثمره نزاع
- نظریه شیخ انصاری رحمه الله
- معانی قصد قربت
- آیا استحاله اخذ قصد قربت در متعلّق امر، استحاله ذاتی است یا استحاله بالغیر است؟
- ادلّه قائلین به استحاله ذاتی اخذ قصد قربت در متعلّق امر[249]
- ادلّه قائلین به استحاله بالغیر اخذ قصد قربت در متعلّق امر
- آیا شارع میتواند قصد قربت را از راه تعدّد امر، در متعلّق قرار دهد؟
- بحث سوم: شک در تعبدیّت و توصّلیت
- اطلاق صیغه امر و وجوب نفسی، تعیینی و عینی
- امر بعد از حظر یا توهّم حظر
- مرّه و تکرار
- فور و تراخی
- مادّه امر (أ، م، ر)
اصول فقه شیعه جلد 3
مشخصات کتاب
سرشناسه : فاضل موحدی لنکرانی، محمد، - 1310
عنوان و نام پدیدآور : اصول فقه شیعه: درسهای خارج اصول مرجع عالیقدر تشیع حضرت آیه الله العظمی فاضل لنکرانی دام ضله/ تقریر، تحقیق و تنظیم محمود ملکی اصفهانی، سعید ملکی اصفهانی
مشخصات نشر : قم: مرکز فقه الائمه الاطهار علیهم السلام، 1381.
مشخصات ظاهری : ج 6
شابک : 964-7709-02-1(دوره) ؛ 964-7709-03-x(ج. 1) ؛ 964-7709-04-8(ج. )2 ؛ 964-7709-05-6(ج. )3 ؛ 964-7709-06-4(ج. )4 ؛ 964-7709-07-2(ج. )5 ؛ 964-7709-08-0(ج. )6
یادداشت : کتابنامه
عنوان دیگر : درسهای خارج اصول مربع عالیقدر تشیع حضرت... فاضل لنکرانی
موضوع : اصول فقه شیعه
شناسه افزوده : ملکی اصفهانی، محمود، . - 1339
شناسه افزوده : ملکی اصفهانی، سعید، . - 1344
شناسه افزوده : مرکز فقهی ائمه اطهار(ع)
رده بندی کنگره : BP159/8/ف18الف6 1381
رده بندی دیویی : 297/312
شماره کتابشناسی ملی : م 82-25417
مقصد اوّل: اوامر
مادّه امر (أ، م، ر)
اشاره
در این فصل، از چند جهت بحث می شود:
جهت اوّل: معنای لفظ امر
اشاره
در ارتباط با معنای لفظ «امر» در دو مقام بحث می کنیم: معنای لفظ أمر در لغت و معنای لفظ امر در اصطلاح.
مقام اوّل: معنای لغوی لفظ امر
اشاره
وقتی موارد استعمال کلمه «أمر» را در لغت عرب ملاحظه می کنیم می بینیم این کلمه از الفاظ کثیر الاستعمال است و در معانی متعددی استعمال شده است که ابتدائاً به ذهن می رسد این معانی مختلف باشند و آنها عبارتند از: 1- طلب: مثل «أمَرَ المولی عبده بکذا» یعنی از او طلب کرد. مراد از طلب، همان مفهوم طلب است. ولی آیا طلبی که مفاد امر است، مطلق طلب است که شامل طلب استحبابی هم می شود یا اختصاص به طلب وجوبی دارد؟ پاسخ این سؤال در بحثهای
اصول فقه شیعه، ج 3، ص: 16
آینده روشن خواهد شد. یک نکته در اینجا جای تردید نیست و آن این که «امر» فی الجمله به معنای طلب، استعمال می شود. همان طور که تردیدی نداریم که امر به معنای طلب- مثل خود طلب- دارای معنای حدثی و جنبه اشتقاقی است، لذا دارای فعل ماضی و مضارع و اسم فاعل و اسم مفعول و سایر صیغه های اشتقاقی است، گفته می شود: أمَرَ، یأمُرُ، آمِر، مأمور و .... همان طور که این اشتقاقات در ارتباط با ماده طلب نیز مطرح است، مثلًا می گوییم: طَلَبَ، یَطْلُبُ، طالب، مطلوب و .... نکته دیگری که در این مورد، مسلّم است این است که امر به معنای طلب، بر «أوامر» جمع بسته می شود نه بر «امور». حال آیا «أوامر» موافق با قاعده جمع است یا نه؟ اثری برآن مترتب نیست. ولی معانی دیگری که برای امر ذکر شده است، دارای معنای حدثی و اشتقاقی نیستند. 2- شی ء: کلمه «شی ء» دارای مفهوم عامی