- مشخصات کتاب
- جلد 1
- اشاره
- پیشگفتار
- تحفة الأولیاء
- مقدمه مترجم
- خطبه کافی
- [۱] کتاب عقل و جهل
- [۲] کتاب فضیلت علم
- اشاره
- ۱. باب در بیان فرض علم و وجوب طلب نمودن آن و ترغیب کردن بر آن
- ۲. باب در بیان صفت علم و فضیلت آن و فضیلت علما
- ۳. باب در بیان اقسام مردمان
- ۴. باب در بیان ثواب عالم و متعلّم
- ۵. باب در بیان صفت علما
- ۶. باب در بیان حق عالم
- ۷. باب در بیان ضرر مردن علما
- ۸. باب در بیان هم نشینی با علما و صحبت ایشان
- ۹. باب در بیان سؤال کردن از عالم و مذاکره نمودن با او
- ۱۰. باب در بیان بذل و بخشش علم
- ۱۱. باب در بیان نهی از گفتار بی علم
- ۱۲. باب در بیان آن که عمل می کند بی علم
- ۱۳. باب در بیان عمل کردن به علم
- ۱۴. باب در بیان آن که علم خویش را آلت خوردن مال مردم ساخته و آن که به آن فخر و
- ۱۵. باب در بیان لزوم حجّت بر عالم و سخت گرفتن امر بر او
- ۱۶. باب نوادر
- ۱۷. باب در بیان روایت کردن کتاب ها و حدیث و فضیلت نوشتن به توشیحات
- ۱۸. باب در بیان تقلید
- ۱۹. باب در بیان حرمت بدعت ها و رأی و قیاس ها
- ۲۰. باب در بیان وجوب رد به سوی کتاب خدا و سنت پیغمبر صلی الله علیه و آله و بیان این که چیزی
- ۲۱. باب در بیان وجه اختلاف که در حدیث است
- ۲۲. باب در بیان فراگفتن سنت پیغمبر صلی الله علیه و آله و گواهان کتاب خدا
- [۳] کتاب توحید
- اشاره
- ۱. باب در بیان حدوث (و از سرنو پیدا شدن عالم و
- ۲. باب در بیان اطلاق و بی قیدی گفتار به آن که خدا چیزی است
- ۳. باب در بیان آن که خدا شناخته نمی شود، مگر به خود آن جناب بر خویش
- ۴. باب در بیان کم تر چیزی از شناختن خدا که کافی باشد
- ۵. باب در بیان معبود و آن که او را پرستش می نمایند
- ۶. باب در بیان کون و مکان (که بودن و جای بودن است)
- ۷. باب در بیان نسبت و وصف پروردگار
- ۸. باب در بیان نهی از سخن گفتن در کیفیت و چگونگی خدا
- ۹. باب در بیان باطل کردن دیدن خدا به چشم سر (در دنیا و در آخرت)
- ۱۰. باب در بیان نهی از وصف کردن خدا به غیر آنچه خویش را به آن وصف فرموده
- ۱۱. باب در بیان نهی از جسم و صورت
- ۱۲. باب در بیان صفات ذات مقدس خدا
- ۱۳. باب دیگر و آن، از قبیل باب اول است (که در آن است آنچه در آن است با
- ۱۴. باب در بیان اراده خدا و این که آن از صفات فعل اوست
- مجمع قول در صفات ذات و صفات فعل
- ۱۵. باب در بیان حادث شدن نام های خدای تعالی
- ۱۶. در باب بیان معانی نام های خدا و اشتقاق آنها
- ۱۷. باب دیگر و آن، از قبیل باب اول است که در اوست آنچه در آن است؛ مگر
- ۱۸. باب در بیان تفسیر صمد
- ۱۹. باب در بیان امتناع حرکت و انتقال خدا
- ۲۰. باب در بیان عرش و کرسی
- ۲۱. باب در بیان روح خدا و معنی آن
- ۲۲. باب در بیان جوامع توحید و کلماتی که جامع انواع صفات سلبی و ثبوتی خدا است
- ۲۳. باب نوادر
- ۲۴. باب در بیان جواز بداء بر خدا
- ۲۵. باب در بیان آن که در آسمان و زمین چیزی نمی باشد، مگر به هفت چیز
- ۲۶. باب در بیان مشیت و اراده خدا
- ۲۷. باب در بیان ابتلا و اختیار (که به معنی آزمودن است)
- ۲۸. باب در بیان سعادت و شقاوت (که به معنی نیک بختی و بد بختی است)
- ۲۹. باب در بیان خیر و شر (که به معنی خوبی و بدی است)
- ۳۰. باب در بیان ابطال جبر و قدر و اثبات امر بین الامرین
- ۳۱. باب در بیان استطاعت
- ۳۲. باب در بیان لزوم و تعریف حجت بر خدا (تا حجت بر بندگان تمام شود)
- ۳۳. باب در بیان حجت های خدا در خلق خود
- ۳۴. باب در بیان حجت های خدا بر خلق خود
- ۳۵. باب در بیان آن که هدایت از جانب خدای عزّوجلّ است
- [۴] کتاب حجت
- اشاره
- ۱. باب در بیان اضطرار (و ناچار بودن خلائق به سوی حجت)
- ۲. باب در بیان طبقات و مراتب انبیا و رسل و ائمه علیهم السلام (که به معنی
- ۳. باب در بیان فرق میان رسول و نبی و محدث
- ۴. باب در بیان این که حجت برپا نمی شود از برای خدا بر خلائق، مگر به واسطه امام
- ۵. باب در بیان این که زمین از حجت خدا خالی نمی باشد
- ۶. باب در بیان این که اگر در زمین باقی نمانند مگر دو مرد، البته یکی از
- ۷. باب در بیان معرفت و شناخت امام و وجوب رد کردن امر به سوی او
- ۸. باب در بیان وجوب فرمان برداری ائمه علیهم السلام
- ۹. باب در بیان آن که ائمه علیهم السلام گواهان خدای عزّوجلّ اند بر خلق
- ۱۰. باب در بیان این که ائمه علیهم السلام راهنمایان همه خلق اند به راه راست
- ۱۱. باب در بیان این که ائمه علیهم السلام والیان امر خدا و خزانه داران علم اویند
- ۱۲. باب در بیان این که ائمه علیهم السلام ، خلیفه های خدای عزّوجلّ اند در زمین و
- ۱۳. باب در بیان این که ائمّه علیهم السلام نور خدای عزّوجلّ اند
- ۱۴. باب در بیان این که ائمه علیهم السلام رکن های زمین اند
- ۱۵. باب نادر جامعی که در بیان فضل امام علیه السلام و صفات اوست
- ۱۶. باب در بیان این که ائمّه علیهم السلام والیان امر خدایند و ایشان مردمانی هستند که
- ۱۷. باب در بیان این که ائمّه علیهم السلام علامات و نشانه هایی اند که خدای عزّوجلّ آنها را
- ۱۸. باب در بیان این که آیات و معجزاتی که خدای عزّوجلّ آنها را در کتاب
- ۱۹. باب در بیان آنچه خدای عزّوجلّ و رسول او واجب گردانیده اند از بودن با ائمّه علیهم السلام
- ۲۰. باب در بیان این که اهل ذکر که خدا خلائق را امر فرموده به سؤال کردن از
- ۲۱. باب در بیان این که کسانی که خدا ایشان را به علم وصف فرموده در کتاب
- ۲۲. باب در بیان این که راسخین در علم، ائمّه علیهم السلام اند
- ۲۳. باب در بیان این که ائمّه علیهم السلام علم را عطا شده اند و خدا آن را در
- ۲۴. باب در بیان این که کسانی که خدا ایشان را برگزیده و کتاب خویش را به
- ۲۵. باب در بیان این که امامان در کتاب خدا بر دو قسم اند: امامی است که مردم
- ۲۶. باب [در بیان این که قرآن به امامان هدایت می کند]
- ۲۷. باب در بیان این که نعمتی که خدای عزّوجلّ آن را در کتاب
- ۲۸. باب در بیان این که متوسمّین (و به فراست دریابندگانی) که خدای عزّوجلّ
- ۲۹. باب در بیان عرض اعمال بر پیغمبر صلی الله علیه و آله و ائمّه علیهم السلام (و نمودن آنها به ایشان)
- ۳۰. باب در بیان این که راهی که تشویق به استقامت در آن شده، ولایت علی علیه السلام است
- ۳۱. باب در بیان این که ائمّه علیهم السلام معدن علم و درخت پیغمبری و محلّ تردد و
- ۳۲. باب در بیان این که ائمّه علیهم السلام ، وارثان علم اند که بعضی از ایشان علم را
- ۳۳. باب در بیان این که ائمّه علیهم السلام میراث بردند علم پیغمبر صلی الله علیه و آله را و علم همه پیغمبران و
- ۳۴. باب در بیان این که ائمّه علیهم السلام در نزد ایشان است همه آن کتاب ها که از نزد خدای عزّوجلّ
- ۳۵. باب در بیان این که هیچ کس همه قرآن و علم آن را جمع نکرده، مگر ائمه علیهم السلام که
- ۳۶. باب در بیان آنچه ائمّه علیهم السلام عطا شده اند از اسم اعظم خدا
- ۳۷. باب در بیان آنچه در نزد ائمّه علیهم السلام است از آیات و اسباب معجزات پیغمبران علیهم السلام
- ۳۸. باب در بیان آنچه در نزد ائمّه علیهم السلام است از سلاح و آلت کارزار رسول خدا صلی الله علیه و آله و
- ۳۹. باب در بیان آن که داستان سلاح رسول خدا صلی الله علیه و آله چون داستان تابوت و
- ۴۰. این باب بابی است که ذکر جفر و جامعه و مصحف فاطمه علیهاالسلام در آن است
- ۴۱. باب در شأن سوره (إنّا أنْزَلْناهُ فی لَیْلَةِ الْقَدْرِ) و تفسیر و بیان آن
- ۴۲. باب در بیان این که علم ائمه علیهم السلام در شب جمعه زیاد می شود
- ۴۳. باب در بیان این که اگر علم ائمّه علیهم السلام زیاد نمی شد آنچه در نزد ایشان بود تمام می شد
- ۴۴. باب در بیان این که ائمّه علیهم السلام می دانند همه علومی را که بیرون آید به سوی فرشتگان و
- ۴۵. باب نادری که ذکر غیب در آن است
- ۴۶. باب در بیان این که ائمه علیهم السلام هرگاه خواسته باشند بدانند (می دانند، یا) به ایشان
- ۴۷. باب در بیان این که ائمه علیهم السلام می دانند که کی می میرند، و بیان این که ایشان
- ۴۸. باب در بیان این که ائمه علیهم السلام آنچه را که بوده و آنچه خواهد بود می دانند و
- ۴۹. باب در بیان این که خدای عزّوجلّ هیچ علمی را به پیغمبر صلی الله علیه و آله خود تعلیم نفرمود،
- ۵۰. باب در بیان جهات و وجوه علوم ائمه علیهم السلام
- ۵۱. باب در بیان این که اگر مردم بر ائمّه علیهم السلام می پوشیدند و سخن ایشان را فاش
- ۵۲. باب در بیان تفویض به سوی رسول خدا صلی الله علیه و آله و به سوی ائمّه علیهم السلام در امر دین
- ۵۳. باب در بیان این که ائمّه علیهم السلام به کدام یک از اوصیای گذشتگان شباهت دارند، و
- ۵۴. باب در بیان این که ائمّه علیهم السلام محدّث و مفهّم اند (که فرشته ایشان را تحدیث می نماید و
- ۵۵. بابی که در آن ذکر ارواحی است که در ائمّه علیهم السلام است
- ۵۶. باب در ذکر روحی که خدا ائمّه علیهم السلام را به آن تسدید می فرماید
- ۵۷. باب در بیان وقت دانستن امام تمام علم امامی که پیش از اوست ـ علیهم جمیعا السلام ـ
- ۵۸. باب در بیان این که ائمه علیهم السلام در علم و شجاعت و وجوب طاعت برابرند
- ۵۹. باب در بیان این که امام علیه السلام ، امامی را که بعد از اوست می شناسد، و
- ۶۰. باب در بیان این که امامت عهد و پیمانی است از جانب خدای عزّوجلّ که معهود و
- ۶۱. باب در بیان این که ائمّه علیهم السلام چیزی را به جا نیاورده و نمی آورند، مگر به عهد و
- ۶۲. باب در بیان اموری که حجّت امام علیه السلام را ثابت می گرداند
- ۶۳. باب در بیان ثبوت امامت در فرزندان، و بیان این که امامت بر نمی گردد در برادر و
- جلد 2
- اشاره
- تتمه کتاب حجت
- اشاره
- ۶۴. باب در بیان نصّ و تصریح خدا و رسول او بر ائمّه علیهم السلام یک به یک به ترتیب
- ۶۵. باب در بیان اشاره و نصّ بر امیر المؤمنین علیه السلام
- ۶۶. باب در بیان اشاره و نصّ بر حضرت حسن بن علی علیهماالسلام
- ۶۷. باب در بیان اشاره به سوی حضرت حسین بن علی علیهماالسلام
- ۶۸. باب در بیان اشاره و نصّ بر حضرت علی بن الحسین - صلوات اللّه علیهما -
- ۶۹. باب در بیان اشاره و نصّ بر ابوجعفر حضرت امام محمد باقر علیه السلام
- ۷۰. باب در بیان اشاره و نصّ بر ابی عبداللّه حضرت جعفر بن محمد صادق ـ صلوات اللّه علیها ـ
- ۷۱. باب در بیان اشاره و نصّ بر ابوالحسن حضرت امام موسی کاظم علیه السلام
- ۷۲. باب در بیان اشاره و نصّ بر حضرت ابوالحسن علی بن موسی الرضا علیه السلام
- ۷۳. باب در بیان اشاره و نصّ بر ابوجعفر ثانی حضرت امام محمد تقی علیه السلام
- ۷۴. باب در بیان اشاره و نصّ بر ابوالحسن ثالث حضرت امام علی نقی علیه السلام
- ۷۵. باب در بیان اشاره و نصّ بر ابو محمد حضرت امام حسن عسکری علیه السلام
- ۷۶. باب در بیان اشاره به سوی صاحب خانه که مراد از آن، صاحب الزّمان ـ صلوات اللّه علیه ـ است
- ۷۷. باب در بیان نام کسانی که آن حضرت علیه السلام را دیده اند
- ۷۸. باب در بیان نهی از اسم و نام بردن آن حضرت علیه السلام
- ۷۹. باب نادری در بیان حال غیبت قائم ـ صلوات اللّه علیه ـ
- ۸۰. باب در بیان غیبت قائم ـ صلوات اللّه علیه ـ
- ۸۱. باب در بیان آنچه به واسطه آن در میان دعوی آن که بر حق و آن که . . .
- ۸۲. باب در بیان حرمت وقت قرار دادن و معین کردن ظهور قائم ـ صلوات اللّه و سلامه علیه ـ
- ۸۳. باب در بیان تحمیص و امتحان
- ۸۴. باب در بیان این که هرکس امام خود را بشناسد، تقدم این امر
- ۸۵. باب در بیان کسی که ادّعای امامت می کند، و اهلیت آن را ندارد، و
- ۸۶. باب در بیان حال کسی که خدای عزّوجلّ را عبادت کند بی امامی که از جانب
- ۸۷. باب در بیان حال کسی که بمیرد، و او را امامی از ائمه هدی علیهم السلام نباشد. و
- ۸۸. باب در بیان حال کسی که حق را شناخته باشد از اهل بیت و فرزندان پیغمبر و
- ۸۹. باب در بیان آنچه بر مردم واجب است در نزد وفات امام علیه السلام
- ۹۰. باب در بیان آن که امام در چه زمان می داند که امر امامت به سوی او منتقل گردیده
- ۹۱. باب در بیان حالت های ائمه علیهم السلام در سال
- ۹۲. باب در بیان این که امام را غسل نمی دهد مگر امامی از ائمه هدی علیهم السلام
- ۹۳. باب در بیان موالید ائمه علیهم السلام
- ۹۴. باب در بیان کیفیت آفریدن بدن های ائمه علیهم السلام و ارواح و دل های ایشان
- ۹۵. باب در بیان تسلیم و گردن گذاشتن و فضیلت آنها که در مقام تسلیم اند
- ۹۶. باب در بیان این که آنچه واجب است بر مردم، بعد از آن که افعال و اعمال حجّ
- ۹۷. باب در بیان این که فرشتگان داخل خانه های ائمه می شوند و پا بر روی
- ۹۸. باب در بیان این که جنیان به خدمت ائمه علیهم السلام می آیند و ایشان را از معالم دین
- ۹۹. باب در بیان این که ائمه علیهم السلام چون امر ایشان ظاهر شود، به حکم آل داوود
- ۱۰۰. باب در بیان این که منبع و آبشخوار علم ، از خانه آل محمد علیهم السلام است
- ۱۰۱. باب در بیان این که چیزی از حق در دست مردمان نیست، مگر آنچه از نزد ائمه
- ۱۰۲. باب در بیان آنچه وارد شده که حدیث ایشان دشوار و در غایت دشواری است
- ۱۰۳. باب در بیان امر فرمودن پیغمبر صلی الله علیه و آله به نصیحت و خیرخواهی از برای امامان و
- ۱۰۴. باب در بیان آنچه واجب است از حقّ امام بر رعیّت و حقّ رعیّت بر امام علیه السلام
- ۱۰۵. باب در بیان این که همه زمین مال امام علیه السلام است
- ۱۰۶. باب در بیان طریقه و روش امام در نَفس خویش در خوردنی و پوشیدنی، چون
- ۱۰۷. باب نوادر
- ۱۰۸. بابی که در آن نکته ها و نتفه ها است از قرآن که از نزد خدا فرود آمده
- ۱۰۹. باب که در آن چیزی چند از روایت جامعه در باب ولایت مذکور است
- ۱۱۰. باب در بیان شناختن ائمّه علیهم السلام دوستان خویش را و بیان تفویض امور دین
- باب در بیان تاریخ
- ۱۱۱. باب در بیان مولد پیغمبر صلی الله علیه و آله و وفات آن حضرت
- ۱۱۲. باب در بیان نهی از مُشرف شدن بر قبر پیغمبر صلی الله علیه و آله
- ۱۱۳. باب در بیان مولد امیرالمؤمنین علیه السلام
- ۱۱۴. باب در بیان مولد حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام
- ۱۱۵. باب در بیان مولد حسن بن علی ـ صلوات اللّه علیهما ـ
- ۱۱۶. باب در بیان مولد حضرت حسین بن علی علیهماالسلام
- ۱۱۷. باب در بیان مولد حضرت علی بن الحسین علیهماالسلام
- ۱۱۸. باب در بیان مولد حضرت ابو جعفر محمد بن علی علیه السلام
- ۱۱۹. باب در بیان مولد حضرت ابو عبداللّه جعفر بن محمد علیهماالسلام
- ۱۲۰. باب در بیان مولد ابوالحسن حضرت امام موسی کاظم علیه السلام
- ۱۲۱. باب در بیان مولد ابوالحسن حضرت امام رضا علیه السلام
- ۱۲۲. باب در بیان مولد ابوجعفر ثانی حضرت محمد بن علی التّقی علیه السلام
- ۱۲۳. باب در بیان مولد ابوالحسن حضرت علی بن محمد النقی علیه السلام
- ۱۲۴. باب در بیان مولد ابو محمد حضرت حسن بن علی علیه السلام
- ۱۲۵. باب در بیان مولد حضرت صاحب الزمان علیه السلام
- ۱۲۶. باب در بیان آنچه وارد شده است در دوازده امام و نصّ بر ایشان علیهم السلام
- ۱۲۷. باب در بیان این که هرگاه چیزی در شأن مردی گفته شود و آن چیز در
- ۱۲۸. باب در بیان این که ائمّه: همه ایشان به امر خدا قیام می نمایند و
- ۱۲۹. باب در بیان صِله امام
- ۱۳۰. باب در بیان فی ء و انفال و تفسیر خمس و حدود آن و آنچه خمس در آن واجب است
- جلد 3
- اشاره
- [۵] کتاب ایمان و کفر
- ۱ . باب در بیان طینت مؤمن و کافر
- ۲ . باب دیگر از قبیل باب اول و در این باب زیادتی وقوع تکلیف اول
- ۳ . باب دیگر از این قبیل
- ۴ . باب در بیان اینکه رسول خدا صلی الله علیه و آله اوّل کسی است که اجابت نمود ، و
- ۵ . باب در بیان اینکه خلایق چگونه اجابت نمودند و جواب دادند ، و
- ۶ . باب در بیان فطرت خلایق بر توحید
- ۷ . باب در بیان بودن مؤمن در صلب کافر
- ۸ . باب در بیان اینکه چون خدا اراده فرماید که مؤمن را بیافریند
- ۹ . باب در بیان اینکه صبغة اللّه ، اسلام است
- ۱۰ . باب در بیان اینکه سکینه ، ایمان است
- ۱۱ . باب در بیان اخلاص
- ۱۲ . باب در بیان شریعت ها
- ۱۳ . باب در بیان ستون های دین اسلام
- ۱۴ . باب در بیان اینکه به اسلام ، خون از ریختن باز داشته می شود ، و
- ۱۵ . باب در بیان اینکه ایمان با اسلام شرکت دارد، و اسلام با ایمان شرکت ندارد
- ۱۶ . باب دیگر از این باب ، و در این باب است که اسلام پیش از ایمان است
- ۱۷ . باب
- ۱۸ . باب در بیان اینکه ایمان پراکنده و متفرق شده است از برای همه اندام بدن
- ۱۹ . باب در بیان پیشی گرفتن به سوی ایمان
- ۲۰ . باب در بیان درجه ها و پایه های ایمان
- ۲۱ . باب دیگر از قبیل باب سابق
- ۲۲ . باب در بیان نسبت اسلام
- ۲۳ . باب
- ۲۴ . باب
- ۲۵ . باب در بیان صفت ایمان
- ۲۶ . باب در بیان فضیلت و افزونی ایمان بر اسلام و افزونی یقین بر ایمان
- ۲۷ . باب در بیان حقیقت ایمان و یقین
- ۲۸ . باب در بیان تفکر و اندیشه کردن
- ۲۹ . باب در بیان مکارم اخلاق
- ۳۰ . باب در بیان فضل یقین
- ۳۱ . باب در بیان رضا و خشنودی به قضای خدا
- ۳۲ . باب در بیان تفویض و وا گذاشتن امر به سوی خدا و توکّل بر او
- ۳۳ . باب در بیان خوف و رجا
- ۳۴ . باب در بیان حسن خلق و گمانِ نیک به خدای عز و جل داشتن
- ۳۵ . باب در بیان اعتراف به تقصیر و کوتاهی کردن خویش ، در عبادت خدا
- ۳۶ . باب در بیان طاعت و فرمانبرداری و تقوی و پرهیزگاری
- ۳۷ . باب در بیان ورع و پارسایی
- ۳۸ . باب در بیان عفّت
- ۳۹ . باب در بیانِ اجتناب و دوری کردن از محرّماتِ الهی
- ۴۰ . باب در بیان ادای واجباتِ خدا
- ۴۱ . باب در بیان یکسان شدن عمل و مداومت بر آن
- ۴۲ . باب در بیان عبادت و بندگی و پرستش خدا
- ۴۳ . باب در بیان نیّت
- ۴۴ . باب
- ۴۵ . باب در بیان میانه روی در عبادت
- ۴۶ . باب در بیان کسی که ثوابی از جانب خدای عز و جل ، بر عملی به او می رسد
- ۴۷ . باب در بیان صبر و شکیبایی
- ۴۸ . باب در بیان شکر
- ۴۹ . باب در بیان خوش خلقی
- ۵۰ . باب در بیان حسن ظاهر و گشاده رویی
- ۵۱ . باب در بیان راستگویی و ادای امانت
- ۵۲ . باب در بیان حیا
- ۵۳ . باب در بیان عفو
- ۵۴ . باب در بیان فرو خوردن خشم
- ۵۵ . باب در بیان حلم و بردباری
- ۵۶ . باب در بیان خاموشی و نگاه داشتن زبان
- ۵۷ . باب در بیان مدارات
- ۵۸ . باب در بیان رَفق
- ۵۹ . باب در بیان تواضع و فروتنی کردن
- ۶۰ . باب در بیان حب فی اللّه و بغض فی اللّه
- ۶۱ . باب در بیان مذمّت دنیا و بی رغبتی در آن
- ۶۲ . باب
- ۶۳ . باب در بیان قناعت
- ۶۴ . باب در بیان کفاف
- ۶۵ . باب در بیان تعجیل و شتافتن در فعل خیر و کردار نیک ، یا کردن آن چه نیکو باشد
- ۶۶ . باب در بیان انصاف و عدل
- ۶۷ . باب در بیان بی نیازی جستن از مردمان
- ۶۸ . باب در بیان صله رحم
- ۶۹ . باب در بیان نیکی کردن با پدر و مادر
- ۷۰ . باب در بیان اهتمام کردن به امور مسلمانان و خیرخواهی نمودن از برای ایشان و نفع ایشان
- ۷۱ . باب در بیان برتر داشتن و بزرگ قدر گردانیدن پیر
- ۷۲ . باب در بیان برادری مؤمنان با یکدیگر
- ۷۳ . باب در بیان آن چه حق را ثابت می گرداند از برای آنکه ایمان را بر خود می بندد
- ۷۴ . باب در بیان اینکه با یکدیگر برادری کردن بر دین واقع نشده ، و
- ۷۵ . باب در بیان حقّ مؤمن بر برادرش ، و بیان ادا و رسانیدن حقّ او
- ۷۶ . باب در بیان رحم کردن بر یکدیگر و مهربانی کردن با همدیگر
- ۷۷ . باب در بیان زیارت برادران دینی
- ۷۸ . باب در بیان مصافحه و دست یکدیگر گرفتن
- ۷۹ . باب در بیان معانقت و دست در گردن همدیگر کردن
- ۸۰ . باب در بیان بوسه دادن
- ۸۱ . باب در بیان تذاکر برادران
- ۸۲ . باب در بیان داخل کردن شادی بر مؤمن
- ۸۳ . باب در بیان قضای حاجت مؤمن
- ۸۴ . باب در بیان سعی در حاجت مؤمن
- ۸۵ . باب در بیان بردن اندوه مؤمن
- ۸۶ . باب در بیان اطعام مؤمن
- ۸۷ . باب در بیان ثواب کسی که مؤمنی را بپوشاند
- ۸۸ . باب در بیان اِلطاف و اکرام مؤمن
- ۸۹ . باب در بیان خدمت مؤمن
- ۹۰ . باب در بیان نصیحت مؤمن
- ۹۱ . باب در بیان اصلاح میان مردمان
- ۹۲ . باب در بیان زنده گردانیدن مؤمن
- ۹۳ . باب در بیان خواندن خاندان خویش به سوی ایمان
- ۹۴ . باب در بیان وا گذاشتن خواندن مردمان
- ۹۵ . باب در بیان اینکه خدا دین خویش را عطا نمی فرماید ، مگر به کسی که او را دوست دارد
- ۹۶ . باب در بیان سلامت و رستگاری دین
- ۹۷ . باب در بیان تقیّه
- ۹۸ . باب در بیان کتمان و پوشیدن راز
- ۹۹ . باب در بیان مؤمن و علامات و صفات او
- ۱۰۰ . باب در بیان کمی شماره مؤمنان
- ۱۰۱ . باب در بیان راضی بودن به موهبت و بخشش ایمان ، و صبر کردن بر هر چیزی
- ۱۰۲ . باب در بیان آرام گرفتن مؤمن به سوی مؤمن
- ۱۰۳ . باب در بیان آنچه خدا دفع می کند به واسطه مؤمن
- ۱۰۴ . باب در بیان اینکه مؤمنان بر دو قسم اند
- ۱۰۵ . باب در بیان آن چه خدا فرا گرفته بر مؤمن از صبر کردن یا یاری نمودن
- ۱۰۶ . باب در بیان سختی و شدّت بلا و زحمت مؤمن
- ۱۰۷ . باب در بیان فضل و افزونی نفرات مسلمانان
- ۱۰۸ . باب
- ۱۰۹ . باب در بیان اینکه دل را دو گوش است که فرشته و شیطان در آنها می دمند
- ۱۱۰ . باب در بیان روحی که خدا مؤمن را به آن تقویت داده
- ۱۱۱ . باب در بیان گناهان
- ۱۱۲ . باب در بیان گناهان کبیره
- ۱۱۳ . باب در بیان کوچک شمردن گناهان
- ۱۱۴ . باب در بیان اصرار بر گناه
- ۱۱۵ . باب در بیان اصول کفر و ارکان آنها
- ۱۱۶ . باب در بیان ریا
- ۱۱۷ . باب در بیان طلب ریاست و مهتری
- ۱۱۸ . باب در بیان طلب دنیا به عمل آخرت(به طور فریب و روباه بازی)
- ۱۱۹ . باب در بیان آنکه عدل ، یعنی کار حق و درستی را وصف می کند و
- ۱۲۰ . باب در بیان ستیزه و گفتگو و جدال و دشمنی کردن با مردم
- ۱۲۱ . باب در بیان خشم گرفتن
- ۱۲۲ . باب در بیان حسد و بدخواهی مردمان
- ۱۲۳ . باب در بیان عصبیّت
- ۱۲۴ . باب در بیان بزرگی و تکبّر کردن
- ۱۲۵ . باب در بیان عجب و از خود خوش آمدن
- ۱۲۶ . باب در بیان دوستی دنیا و حرص داشتن بر آن
- ۱۲۷ . باب در بیان طمع
- ۱۲۸ . باب در بیان درشتی نمودن
- ۱۲۹ . باب در بیان بدخویی
- ۱۳۰ . باب در بیان سبکی و تنگی
- جلد 4
- اشاره
- ادامه کتاب ایمان وکفر
- ۱۳۱ . باب در بیان زشتگویی و بی شرمی
- ۱۳۲ . باب در بیان حال کسی که از بدی او پرهیز می شود
- ۱۳۳ . باب در بیان بغی
- ۱۳۴ . باب در بیان افتخار و بزرگی
- ۱۳۵ . باب در بیان قساوت و دل سختی
- ۱۳۶ . باب در بیان ظلم و ستمکاری
- ۱۳۷ . باب در بیان پیروی کردن هوا و خواهش نفس
- ۱۳۸ . باب در بیان مکر و بی وفایی و فریب
- ۱۳۹ . باب در بیان دروغ
- ۱۴۰ . باب در بیان شخص دو زبان
- ۱۴۱ . باب در بیان هجرت
- ۱۴۲ . باب در بیان قطع رحم
- ۱۴۳ . باب در بیان عقوق
- ۱۴۴ . باب در بیان انتفا
- ۱۴۵ . باب در بیان آنکه مسلمانان را می رنجاند ، و ایشان را خوار و بی مقدار نماید
- ۱۴۶ . باب در بیان جستجوی لغزش های مؤمنان و عورت های ایشان
- ۱۴۷ . باب در بیان سرزنش کردن
- ۱۴۸ . باب در بیان غیبت و بهتان
- ۱۴۹ . باب در بیان روایت کردن سخنی به جهت ضرر بر مؤمن
- ۱۵۰ . باب در بیان شماتت
- ۱۵۱ . باب در بیان دشنام به یکدیگر دادن
- ۱۵۲ . باب در بیان تهمت و بدگمانی
- ۱۵۳ . باب در بیان حال کسی که برادر مؤمن خویش را خیرخواهی نکند
- ۱۵۴ . باب در بیان خلف وعده
- ۱۵۵ . باب در بیان حال کسی که برادر مؤمن خود را باز دارد از داخل شدن بر او
- ۱۵۶ . باب در بیان حال کسی که برادرش از او یاری جوید ، و او را یاری نکند
- ۱۵۷ . باب در بیان حال کسی که مؤمنی را منع کند ، از خیری از نزد خود ، یا از نزد غیر خود
- ۱۵۸ . باب در بیان حال کسی که مؤمنی را بترساند
- ۱۵۹ . باب در بیان سخن چینی کردن
- ۱۶۰ . باب در بیان فاش کردن اسرار
- ۱۶۱ . باب در بیان حال کسی که مخلوق را اطاعت می کند در معصیت خالق
- ۱۶۲ . باب در بیان عقوبت های عاجله گناهان
- ۱۶۳ . باب در بیان همنشینی کردن با گناهکاران
- ۱۶۴ . باب در بیان اقسام مردمان
- ۱۶۵ . باب در بیان کفر
- ۱۶۶ . باب در بیان وجوه و طورهای کفر
- ۱۶۷ . باب در بیان ستون های کفر و شعبه های آن
- ۱۶۸ . باب در بیان صفت نفاق و منافق
- ۱۶۹ . باب در بیان شرک
- ۱۷۰ . باب در بیان شک
- ۱۷۱ . باب در بیان گمراهان
- ۱۷۲ . باب در بیان مستضعف
- ۱۷۳ . باب در بیان طائفة مرجون لامراللّه ، که ترجمه آن بیاید
- ۱۷۴ . باب در بیان اصحاب اعراف ، و در باب معرفت امام
- ۱۷۵ . باب در بیان اقسام اهل خلاف
- ۱۷۶ . باب در بیان مؤلّفة قلوبهم
- ۱۷۷ . باب در ذکر منافقان و گمراهان و شیطان ، و دخول ایشان در دعوت
- ۱۷۸ . باب در شرح قول خدای تعالی : (وَمِنَ النّاسِ مَنْ یَعْبُدُ اللّه َ عَلی حَرْفٍ)
- ۱۷۹ . باب نادر
- ۱۸۰ . باب
- ۱۸۱ . باب در بیان ثبوت ایمان ، و آنکه آیا جائز است که خدا آن را نقل کند؟
- ۱۸۲ . باب در بیان مُعارین
- ۱۸۳ . باب در بیان نشانه آنکه ایمان به عاریه به او داده شده است
- ۱۸۴ . باب در بیان غفلت و فراموشی دل
- ۱۸۵ . باب در بیان تیرگی دل منافق ، اگرچه زبان به او داده شده باشد و بیان
- ۱۸۶ . باب در بیان تنقّل احوال دل
- ۱۸۷ . باب در بیان وسوسه و حدیث نفس
- ۱۸۸ . باب در بیان اعتراف و اقرار به گناهان و پشیمان شدن بر آنها
- ۱۸۹ . باب در بیان پوشیدن گناهان
- ۱۹۰ . باب در بیان کسی که قصد ثواب یا گناه می کند
- ۱۹۱ . باب در بیان توبه
- ۱۹۲ . باب در بیان آمرزش طلبیدن از گناهان
- ۱۹۳ . باب در بیان عطا کردن خدای عز و جل وقت توبه را به آدم علیه السلام
- ۱۹۴ . باب لمم
- ۱۹۵ . باب در بیان اینکه گناهان بر سه قسم است
- ۱۹۶ . باب در بیان تعجیل عقوبت گناه
- ۱۹۷ . باب در بیان اقسام عقوبت گناهان
- ۱۹۸ . باب نادر
- ۱۹۹ . باب نادر
- ۲۰۰ . باب در بیان اینکه خدا به واسطه عامل ، عذاب را از غیر عامل دفع می کند
- ۲۰۱ . باب در بیان اینکه ترک گناه ، از طلب کردن توبه آسان تر است
- ۲۰۲ . باب در بیان استدراج
- ۲۰۳ . باب محاسبه و حساب عمل
- ۲۰۴ . باب در بیان حال کسی که مردم را عیب می کند
- ۲۰۵ . باب در بیان اینکه مسلمان مؤاخذه نمی شود به آنچه در جاهلیّت کرده است
- ۲۰۶ . باب در بیان اینکه کفر ، با توبه ، عمل را باطل نمی گرداند
- ۲۰۷ . باب در بیان کسانی که از بلاء معافی و سالم اند
- ۲۰۸ . باب در بیان آنچه از این امّت برداشته شده است
- ۲۰۹ . باب در بیان اینکه هیچ گناهی با وجود ایمان زیان نرساند ، و هیچ ثوابی
- [۶] کتاب دعـا
- ۱ . باب فضیلت دعا و ترغیب و برانگیختن مردم بر آن
- ۲ . باب در بیان اینکه دعا سلاح مؤمن است
- ۳ . باب در بیان اینکه دعا ، بلا و قضا را ردّ می کند
- ۴ . باب در بیان اینکه دعا شفا است از هر دردی
- ۵ . باب در بیان اینکه هر که دعا کند ، از برایش مستجاب شود
- ۶ . باب الهام دعا
- ۷ . باب تقدّم و پیشی گرفتن در دعا
- ۸ . باب یقین در دعا
- ۹ . باب رو آوردن به دعا
- ۱۰ . باب مبالغه کردن در دعا و ایستادگی و درنگ کردن
- ۱۱ . باب در بیان پناه بردن به دعا در حاجت
- ۱۲ . باب در بیان پنهان کردن دعا
- ۱۳ . باب در بیان اوقات و حالاتی که اجابت دعا در آنها امید داشته می شود
- ۱۴ . باب در بیان رغبت و رهبت و تضرّع و تبتّل و ابتهال و استعاذه و مسئلت
- ۱۵ . باب در بیان ثمره گریستن
- ۱۶ . باب ثنا پیش از دعا
- ۱۷ . باب در بیان ثمره اجتماع در دعا
- ۱۸ . باب عموم در دعا
- ۱۹ . باب کسی که اجابت بر او دیر شده و به طول انجامیده
- ۲۰ . باب در بیان ثمره صلوات بر پیغمبر خدا ، محمد و خاندانش علیهم السلام
- ۲۱ . باب در بیان آن چه واجب است از ذکر خدا در هر مجلسی
- ۲۲ . باب ذکر خدای عز و جل بسیار
- ۲۳ . باب در بیان آنکه صاعقه به ذاکر نمی رسد
- ۲۴ . باب در بیان خاصیّت اشتغال به ذکر خدای تعالی
- ۲۵ . باب در بیان ثواب ذکر خدای تعالی در نهانی
- ۲۶ . باب در بیان ذکر خدا در غافلان
- ۲۷ . باب در بیان ثواب تحمید و تمجید
- ۲۸ . باب در بیان ثواب استغفار
- ۲۹ . باب در بیان ثواب تسبیح و تکبیر و تهلیل
- ۳۰ . باب در مدح دعا از برای برادران دینی ، غائبانه
- ۳۱ . باب در ذکر کسانی که مستجاب الدّعوه اند
- ۳۲ . باب در ذکر کسانی که دعای ایشان مستجاب نیست
- ۳۳ . باب در بیان نفرین کردن بر دشمن
- ۳۴ . باب در بیان مباهله
- ۳۵ . باب در بیان تعظیم کردن پروردگار ـ تبارک و تعالی ـ خود را
- ۳۶ . باب در ثواب کسی که لا اله الّا اللّه بگوید
- ۳۷ . باب در ثواب کسی که لا اله الّا اللّه ُ و اللّه ُ اکبر بگوید
- ۳۸ . باب در ثواب کسی که «لا اله الّا اللّه وحده وحده» بگوید
- ۳۹ . باب در ثواب کسی که دعای مذکور در این باب بخواند
- ۴۰ . باب در ذکر ثواب کسی که دعای مذکور در این باب را بخواند
- ۴۱ . باب در ثواب کسی که دعای مذکور در این باب را بخواند
- ۴۲ . باب در ثواب کسی که ده مرتبه یا اللّه یا اللّه بگوید
- ۴۳ . باب در ثواب کسی که لا اله الّا اللّه تا آخر بگوید
- ۴۴ . باب در ثواب کسی که ده مرتبه یا ربّ یا ربّ بگوید
- ۴۵ . باب در ثواب کسی که با اخلاص بگوید :لا إله إلّا اللّه
- ۴۶ . باب در بیان ثواب کسی که بگوید : ما شاء اللّه لا حَولَ و لا قوة الّا باللّه
- ۴۷ . باب در ذکر ثواب کسی که دعای مذکور در این باب را بخواند
- ۴۸ . باب در بیان گفتار ، در نزد بامداد و شام
- ۴۹ . باب دعا در نزد خوابیدن و بیدار شدن
- ۵۰ . باب در ذکر دعا ، چون آدمی از منزلش بیرون رود
- ۵۱ . باب در بیان دعا پیش از نماز
- ۵۲ . باب در بیان دعا در عقبه های نماز
- ۵۳ . باب دعا از برای روزی
- ۵۴ . باب در بیان دعا از برای قرض
- ۵۵ . باب دعا از برای کرب و همّ و خوف
- ۵۶ . باب دعا از برای علّت ها و مرض ها
- ۵۷ . باب حرز و عوذه
- ۵۸ . باب دعا در نزد خواندن قرآن
- ۵۹ . باب در بیان دعا در حفظ قرآن
- ۶۰ . باب دعاهای مختصی از برای همه حاجت های دنیا و آخرت
- [۷] کتاب فضل قرآن
- اشاره
- ۱ . باب در بیان فضل حامل قرآن
- ۲ . باب ثواب کسی که قرآن را به زحمت آموخته باشد
- ۳ . باب عذاب کسی که قرآن را حفظ کرده و بعد از آن فراموش نموده
- ۴ . باب خواندن قرآن
- ۵ . باب در باب خانه هایی که قرآن در آنها خوانده می شود
- ۶ . باب در بیان ثواب خواندن قرآن
- ۷ . باب ثواب خواندن قرآن در مصحف
- ۸ . باب در ترتیل قرآن به آواز خوش
- ۹ . باب در مذمّت کسی که در نزد قرآن خواندن ، بیهوشی اظهار می کند
- ۱۰ . باب در بیان اینکه قرآن در چند وقت خوانده می شود و ختم می شود
- ۱۱ . باب در بیان اینکه قرآن بلند می شود ، چنان که فرود آورده شده
- ۱۲ . باب در بیان فضیلت قرآن
- ۱۳ . باب نوادر
- [۸] کتاب عشرت
- ۱ . باب در بیان آنچه واجب است از معاشرت
- ۲ . باب در بیان حسن معاشرت
- ۳ . باب در ذکر کسی که مصادقت و مصاحبت با او واجب است
- ۴ . باب در ذکر کسی که همنشینی و رفاقت با او مکروه است
- ۵ . باب در بیان تحبّب و تودّد در نزد مردمان
- ۶ . باب در خبر دادن مرد ، برادرش را به دوستی او
- ۷ . باب در بیان سلام کردن
- ۸ . باب در ذکر کسی که مستحب است او را که به سلام آغاز کند
- ۹ . باب در بیان اینکه چون یکی از گروهی سلام کند ، او را مُجْزی است ، و چون
- ۱۰ . باب در بیان سلام کردن بر زنان
- ۱۱ . باب سلام کردن بر اهل ملّت ها
- ۱۲ . باب در بیان نامه نوشتن به اهل ذمّه
- ۱۳ . باب در بیان اغضا
- ۱۴ . باب
- ۱۵ . باب در عطاس و تسمیت
- ۱۶ . باب وجوب تعظیم صاحب موی سفید مسلمانان
- ۱۷ . باب گرامی داشتن کریم
- ۱۸ . باب حقّ داخل شونده
- ۱۹ . باب در بیان اینکه مجلس ها به امانت است
- ۲۰ . باب راز گفتن با یکدیگر
- ۲۱ . باب در بیان نشستن
- ۲۲ . باب اتّکاء و احتباء
- ۲۳ . باب در جواز بازی و مزاح و خنده
- ۲۴ . باب حقّ جوار
- ۲۵ . باب حدّ و اندازه همسایگی
- ۲۶ . باب در بیان خوش صحبتی و حقّ رفیق در سفر
- ۲۷ . باب نامه به همدیگر نوشتن
- ۲۸ . باب نوادر
- ۲۹ . باب
- ۳۰ . باب
تحفه الاولیاء ( ترجمه اصول کافی)
مشخصات کتاب
عنوان و نام پدیدآور : تحفه الاولیاء ( ترجمه اصول کافی)/ محمد علی بن محمد حسن الاردکانی ؛ تحقیق محمد مرادی
مشخصات نشر : قم: دار الحدیث، 1389.
مشخصات ظاهری : ج.
فروست : شروح و حواشی الکافی؛12
پژوهشکده علوم و معارف حدیث؛184
مجموعه آثار کنگره بین المللی بزرگداشت ثقه الاسلام کلینی(ره)؛15؛18
وضعیت فهرست نویسی : در انتظار فهرستنویسی (اطلاعات ثبت)
یادداشت : ج.4.( چاپ دوم : 1389)
یادداشت : جلد چهارم تحقیق عبدالهادی مسعودی می باشد
شماره کتابشناسی ملی : 2491079
ص: 1
جلد 1
اشاره
یادداشت دبیر علمی کنگرهکتاب شریف الکافی، تألیف ثقه الاسلام محمّد بن یعقوب کلینی رحمه الله، مهم ترین و برترین اثر مکتوب شیعه به شمار می رود. این کتاب که حاوی احادیث پیامبر صلی الله علیه و آله و اهل بیت علیهم السلام در عرصه های مختلف دینی است، به جهت ویژگی های منحصر به فرد، محور شکل گیری و تولید بخش وسیعی از ادبیات مکتوب شیعه بوده و در طول تاریخ، مورد اهتمام عالمان شیعه قرار گرفته و شرح ها و تعلیقه ها و ترجمه های فراوان از آن و برای آن، عرضه شده است. آستان حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام و مؤسسه علمی _ فرهنگی دار الحدیث، سومین همایش از طرح «گرامیداشت بزرگان و عالمان ری» را به بزرگداشت ثقه الاسلام کلینی اختصاص داده است. اهداف مورد نظر در این بزرگداشت، عبارت اند از: 1. معرفی شخصیت علمی و معنوی ثقه الاسلام کلینی 2. ترویج معارف حدیثی اهل بیت علیهم السلام 3. تحقیق و پژوهش در میراث ثقه الاسلام کلینی 4. شناخت جایگاه و تأثیرگذاری کتاب الکافی. کمیته علمی کنگره، پس از برگزاری کنگره بزرگداشت ابوالفتوح رازی در پاییز 1384، کار برنامه ریزی علمی این کنگره را آغاز کرد و این برنامه ها را در دستور کار قرار داد: 1. تصحیح و تحقیق آثار مخطوط مربوط به الکافی (اعم از ترجمه، شرح، تعلیقه و...) 2. گشودن افق های تازه پژوهشی در زمینه الکافی 3. تجزیه و تحلیل نقدها و پرسش های مربوط به الکافی 4. به دست دادن نسخه تحقیق شده از کتاب الکافی 5. ساماندهی اطلاعات و آثار مکتوب مرتبط با کلینی و الکافی و ارائه آنها در قالب DVD (لوح چند منظوره دیجیتال). آنچه کمیته علمی در مدت دو سال و اندی تلاشْ بِدان دست یافت و هم زمان با برگزاری کنگره ارائه می گردد، از این قرار است: یک. نسخه تحقیق شده الکافی دو. شروح و تعلیقه های الکافی سه. مجموعه آثار تولیدی کنگره چهار. ویژه نامه های مجلاّت پنج. خبرنامه کنگره شش. DVD (لوح چند منظوره دیجیتال). اینک نگاهی مختصر به این عناوین ششگانه می افکنیم:
.