تقاضای آزادی کرده و نامه را گرفت و طوری که حاضران هم بشنوند خواند:

«روزگار بر من در این زندان تاریک با مشکلات و سختی های فراوانی می گذرد، در حالی که روزگار تو سراسر خوشگذرانی است. من و تو در روز قیامت -که پایانی برایش نیست - به هم خواهیم رسید و به حساب هایمان رسیدگی خواهند کرد. این را بدان که آن جا ستمگران و اهل باطل زیانکار خواهند بود» . [1] .

هارون به اطرافش نگاه کرد. حاضران چهره ای غمگین به خود گرفته بودند. رگ ونسط پیشانی هارون از شدت خشم برآمده بود. نامه را مچاله کرد و به گوشه ای پرتاب کرد و دست هایش را به کمرش زد و مشغول قدم زدن شد.

آن نامه ی کوتاه ولی پر معنا مستی را از سرش پرانده بود. دست آخر از شدت عصبانیت نعره ای کشید که گوش فلک را کر کرد. روی تخت ریاستش تکیه کرد و در حالی که دندان هایش را به هم می فشرد به فکر فرورفت. با خود می اندیشید که این حرف حق را - که بسیار تلخ و شکننده بود - چگونه پاسخ گوید. روز بعد جسم نحیف امام کاظم علیه السلام در گوشه ای از زندان روی زمین بود، اما پرنده ی روحش به نزد جد بزرگوار و پدر و مادر شهیدش پر کشیده بود.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

پی نوشت ها:

[1] بحارالأنوار، ج 48،ص 148.

منبع: حیات پاکان داستان هایی از زندگی امام موسی کاظم؛ مهدی محدثی؛ بوستان کتاب چاپ دوم 1385.