- مشخصات کتاب
- اشاره
- درآمد
- مقدمه
- در مقامی که کند روی کنایه به عدو / ضرب شمشیر ندارد اثر ضربِ مَثَل
- آخرُ الدَّواءِ الکَیّ
- آفةُ الحَدیِثِ الکِذبُ
- مَثَلُ أهلِ بَیتِی مَثلُ سَفینَةِ نُوحٍ
- خَیرُالامورِ أوسطُها
- مَثَلها
- اَلماءُ یُطَهِّرُ
- قُم فَاغتَسِل وصَلِّ ما بَدا لَکَ
- نَهی رَسولُ اللّهِ عَن أن یُشابَ اللَّبَنُ بِالماءِ لِلبَیعِ
- آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم / یار در خانه و ما گِرد جهان می گردیم
- دَواؤُکَ فِیکَ و ما تَشعُرُو داءُکَ مِنکَ و لا تُبصِرُ
- مالایُدرَکُ کُلُّهُ لایُترَکُ کُلُّهُ
- آب جیحون را اگر نتوان کشید / هم ز قدر تشنگی نتوان برید
- آب دریا را اگر نتوان کشید / هم به قدر تشنگی باید چشید
- إذا تَمَّ العَقلُ نَقَصَ الکَلامُ
- إذا رَقَّ العِرضُ استُصعِبَ جَمعُهُ
- اَلفائِتُ لایَعودُ
- دانا چون طبله عطار است خاموش
- لاتُحَقِّروا شَیئاً مِنَ الشَّرِّ وإن صَغُرَ فی أعیُنِکُم
- مَن شَبَّ نارَ الفِتنَةِ کانَ وَقُوداً لَها
- فی تَقَلُّبِ الأحوالِ عُلِمَ جَواهِرُ الرِّجالِ
- مَن لَقِیَ المُسلِمینَ بِوَجهَینِ و لِسانَینِ جاءَ یَومَ القِیامَةِ و لَهُ لِسانٌ مِن نارٍ
- آتش بیار و خرمن عشّاق را بسوز / کاتش کند پدید که عود است یا حطب
- إنَّ النّاسَ إذا رَأَوا الظّالِمَ فَلَم یأخُذُوا عَلی یَدَیهِ أوشَکَ أن یَعُمَّهُمُ اللّهُ بِعِقابٍ منهُ
- شَرُّ النّاسِ مَن باعَ آخِرَتَهُ بِدُنیاهُ
- آتش که به بیشه افتاد ، تر و خشک نمی پرسد
- اَلصِّراطُ أدَقُّ مِنَ الشَّعرِ و أحَدُّ مِنَ السَّیفِ
- اُنظُروا إلی مَن هُوَ أسفَلُ مِنکُم ولاتَنظُروا إلی مَن هُوَ فَوقَکُم
- أفضَلُ الأدَبِ أن یَقِفَ الإنسانُ عِندَ حَدِّهِ
- برو سودای بیهوده مپیمای / منه بیرون ز حدّ خویشتن پای
- حساب خود نه کم گیر و نه افزون / منه پای از گلیم خویش بیرون
- منه بیرون ز حدّ خویشتن پای
- إنَّ ابنَ آدَمَ لَحَریصٌ عَلی ما مُنِعَ
- اِنَّ المُؤمِنَ لَیَسکُنُ إلَی المُؤمِنِ
- ما کانَ و لا یَکونُ و لَیسَ بِکائنٍ مُؤمِنٌ إلاّ ولَهُ جارٌ یُؤذِیهِ و لَو أنَّ مؤمِنا فی
- الانسان حریص علی ما مُنع
- ر مؤمنی را موذی ای همراه باشد
- إعمَل لِدُنیاکَ کَأنَّکَ تَعِیشُ أبَداً وَاعمَل لاِخِرَتِکَ کَأنَّکَ تَمُوتُ غَداً
- فَإنَّ الوُقوفَ عِندَ الشُّبَهاتِ خَیرٌ مِنَ الاِقتِحامِ فِی الهَلَکاتِ
- اَلفَقرُ فِی الوَطَنِ غُربَةٌ وَالغِنی فِی الغُربَةِ وَطَنٌ
- قُرِنَتِ
- لَو لاَ الخُبزُ ما صُمنا ولا صَلَّینا
- مَنِ استحیی حُرِمَ
- یَهرُمُ ابنُ آدَمَ و یَشُبُّ فیهِ اثنَتانِ، الحِرصُ و طُولُ الأمَلِ
- بَلاءُ الإنسانِ مِنَ اللِّسانِ
- مَن تَهوَّرَ نَدِمَ
- مرد خاموش در امان خداست / آدمی از زبان خود به بلاست
- إنَّ العاقِلَ یَتَّعِظُ بِالأدَبِ وَالبَهائِمَ لاتَتَّعِظُ إلاّ بِالضَّربِ
- آدمیان را سخنی بس بُوَد / گاو بود کَش خَله در پس بُوَد
- اَلجَهلُ أدوَأُ الدَّاءِ
- کُلُّ بَنی آدَمُ خُطّاءٌ
- داروی تربیت از پیر طریقت بستان / کادمی را بتر از علّت نادانی نیست
- آدمیزاد شیر خام خورده است
- اَلمَرءُ مَخبوءٌ تَحتَ لِسانِهِ
- إنَّ المُؤمِنَ لایُلدَغُ مِن جُحرٍ مَرَّتَینِ
- إیّاکَ وَالاِتّکالَ عَلَی المُنی فَإنَّها بَضائِعُ النَّوکی
- آدمی مخفی است در زیر زبان / این زبان پرده است بر درگاه جان
- تا مرد سخن نگفته باشد / عیب و هنرش نهفته باشد
- تا مرد سخن نگفته باشدعیب و هنرش نهفته باشد
- اَلآجالُ تَقطَعُ الآمالَ
- اَلآمالُ لاتَنتَهی
- اَلحَریصُ فَقیرٌ
- اِسمَح یُسمَح لَکَ
- صِل مَن قَطَعَکَ وَاعفُ عَمَّن ظَلَمَکَ و أعطِ مَن حَرَمَکَ و أحسِن إلی مَن أساءَ
- رُبَّ مَلومٍ لاذَنبَ لَهُ
- یا مَن دَلَّ عَلی ذاتِهِ بِذاتِهِ
- آفتاب آمد دلیل آفتاب / گر دلیلت باید از وی رو متاب
- اگر همخو نشوند همبو می شوند
- گرگ دهن آلوده و یوسف ندریده
- اَلغَنِیُّ الشَّرِهُ فَقیرٌ
- مَثَلُ الجَلیسِ الصّالِحِ مَثَلُ العَطّارِ إن لَم یُعطِکَ مِن عِطرِهِ أصابَکَ مِن ریحِهِ
- از تنگیِ چشم فیل معلومم شد / کانان که غنی ترند محتاج ترند
- درویش و غنی بنده این خاک درند / و آنان که غنی ترند محتاج ترند
- أحبِب لِغَیرِکَ ماتُحِبُّ لِنَفسِکَ وَاکرَه لَهُ ما تَکرَهُ لِنَفسِکَ
- لِسانُ الحالِ أصدَقُ مِن لِسانِ المَقالِ
- مَن أرادَ أن یَنظُرَ إلی آدَمَ فی عَمَلِهِ و إلی نوحٍ فی فَهمِهِ و إلی ابراهیمَ ف
- حسن یوسف ، دم عیسی ، ید بیضا داری / آنچه خوبان همه دارند تو تنها داری
- رَأیُ الشَّیخِ خَیرٌ مِن مَشهَدِ الغُلامِ
- طَعنُ اللِّسانِ أمضی مِن جَرحِ السَّنانِ
- آنچه در آینه جوان بیند / پیر در خشت خامْ آن بیند
- آنچه زخم زبان کند با من / زخم شمشیرِ جان ستان نکند
- زخم زبان بدتراز زخم شمشیر است
- أحسِن مُجاوَرَةَ مَن جاوَرَکَ فَإنَّ اللّهَ یَسألُکَ عَنِ الجارِ
- ضَروراتُ الأحوالِ تُذِلُّ رِقابَ الرِّجالِ
- آنچه شیران را کند روبه مزاج / احتیاج است احتیاج است احتیاج
- لَیسَ مِنَ الأدَبِ إظهارُ الفَرَحِ عِندَ المَحزونِ
- وأمّا تِلکَ الَّتی تُریدُ فإنَّها خُدعَةُ الصَّبِیِّ عَنِ اللَّبَنِ فی أوَّلِ الفِصالِ
- آن دیو بُوَد نه آدمیزاد / کز اندُه دیگران شود شاد
- آن ممه را لولو برد
- قَلیلٌ تَدومُ عَلَیهِ أرجی مِن کَثیرٍ مَملولٍ مِنهُ
- مَن ظَلَمَ نَفسَهُ کانَ لِغَیرِهِ أظلَمَ
- رهرو آن نیست که گه تند و گهی خسته رود / رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود
- رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود
- لا تَضرِ بهُ وَاهجُرهُ و لاتُطِل
- چون وا نمی کنی گرهی خود گره مشو / ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نیست
- اگر نان گندمی نیست ، زبانِ مردمی چه شد؟
- إنَّکُم لَن تَسَعُوا النّاسَ بِأموالِکُم فَسَعُوهُم بِطَلاقَةِ الوَجهِ
- مِنَ العَیشِ دارٌ یُکری
- إنَّ المَوتَ یَأتی بَغتَةً
- دَخَلَ مَلِکُ المَوتِ إلی سُلَیمانَ فَجَعَلَ یَنظُرُ إلی رَجُلٍ مِن جُلَسائِهِ یُدیمُ النَظَرَ
- إذا قَضَی اللّهُ لِعَبدٍ أن یَموتَ بِأرضٍ جَعَلَ لَهُ إلَیها حاجَةً
- کَفاکَ مُؤدِّباً لِنَفسِکَ تَجَنُّبُ ما کَرِهتَهُ مِن غَیرِکَ
- قِیمَةُ کُلُّ امرِیً?ما یُحسِنُهُ
- یا نوفُ! إرحَم تُرحَم
- اَلحُرُّ حُرٌّ وإن مَسَّهُ الضُرُّ
- اَلهَدیَّةُ عَلی قَدرِ مُهدِیها
- إنَّ الحُرَّ حُرُّ عَلی جَمیعِ أحوالِهِ إنْ نابَتهُ نائِبَةٌ صَبَرَلَها و إن تَداکَّت عَلَیهِ
- اَلبَرَکَةُ مَعَ أکابِرِکُم
- اَلتَّقوی رَأسُ الحَسَناتِ
- اَلنَّومُ عَلی أربَعَةِ أصنافٍ :
- مَن تَفاقَرَا فتَقَرَ
- مَن تَواضَعَ للّهِِ رَفَعَهُ اللّهُ ومَن تَکَبَّرَ خَفَضَهُ اللّهُ
- مَن قَبَضَ یَدَهُ مَخافَةَ الفَقرِ فَقَد تَعَجَّلَ الفَقرَ
- و نَومُ الکُفّارِ عَلی یَسارِهِم
- از تواضع بزرگوار شوی / وز تکبّر ذلیل و خوار شوی
- جاذِبِ الشَّیطانَ قِیادَکَ
- مَن خافَ اللّهَ أخافَ اللّهُ مِنهُ کُلَّ شی ءٍ
- نَفَسُ المَرءِ خُطاهُ إلی أجَلِهِ
- درگذار تو هر هوس دامی است / از حیات تو هر نفس گامی است
- مَن رَضِیَ عَن نَفسِهِ کَثُرَ السّاخِطونَ عَلَیهِ
- حوران بهشتی را دوزخ بود اعراف / از دوزخیان پرس که اعراف بهشت است
- یُدیمونَ المَوَدَّةَ ما رَأَونی / ویَبقَی الوُدُّ ما بَقِیَ اللّقاءُ
- خودپسند خداپسند نیست
- رُبَّما کانَ الدَّواءُ داءً وَ الدّاءُ دَواءً
- قُومٌ اِستَوَت حَسَناتُهُم و سَیِّئاتُهُم فَإن أدخَلَهُم النّارَ فَبِذُنوبِهِم
- از قضا سرکنگبین صفرا فزود / روغن بادام خشکی می نمود
- ما أضمَرَ أحدٌ شَیئا إلاّ ظَهَرَ فی فَلَتاتِ لِسانِهِ و صَفَحاتِ وَجهِهِ
- کاسه چینی که صدا می کند / خود صفت خویش ادا می کند
- کاسه چینی که صدا می کندخود صفت خویش ادا می کند
- إذا حَضَرتَ المَیِّتَ قَبلَ أن یَموتَ فَلَقِّنهُ شَهادَةَ أن لا إلهَ إلاّ اللّهَ وَحدَهُ
- اذا هَمَمتَ بِأمرٍ فاستَخِر رَبَّکَ فِیهِ سَبعَ مَرّاتٍ ثُمَّ انظُر إلَی الَّذی یَسبِقُ
- فَصَبَرتُ وفِی العَینِ قَذی وفِی الحَلقِ شَجا
- لاخَیرَ فِی السَّرَفِ ولاسَرَفَ فِی الخَیرِ
- إقرارُ العُقَلاءِ عَلی أنفُسِهِم جائِزٌ
- لَولاَ الأمَلُ ما رَضَعَت والِدَةٌ وَلَدَها
- اَلقَلبُ مُصحَفُ البَصَرِ
- اَلنّاسُ بِاُمَرائِهِم أشبَهُ مِنهُم بِآبائِهِم
- کُن وَصیَّ نَفسِکَ
- اگر ز باغ رعیت مَلِک خورد سیبی / برآورند غلامان او درخت از بیخ
- اگر جرّاحی، اول روده خودت را جا بگذار
- اگر نی زنی چرا بابات از حصبه مرد
- چشم می بیند ، دل می خواهد
- اَلسُّکوتُ ذَهَبٌ وَالکَلامُ فِضَّةٌ
- اَلشِّرکَةُ فِی المُلکِ تُوَدِّی إلَی الاِضطِرابِ
- الناسُ علی دینِ مُلوکِهِم
- دیگ شراکت به جوش نمی آید
- اَلإنسانُ عَبدُ الإحسانِ
- إنَّمَا الأعمالُ بِالنِّیاتِ
- أحسِن إلی مَن شِئتَ تَکُن أمیرَهُ
- اَلحَسودُ لایَسودُ
- اَلخَمرُ اُمُّ الخَبائِثِ فَمَن شَرِبَها لَم تُقبَل صَلاتُهُ أربَعینَ یَوما
- اَلنَّظافَةُ مِنَ الإیمانِ
- إنّ اللّهَ جَمیلٌ یُحِبُّ الجَمالَ
- إضاعَةُ الفُرصَةِ غُصَّةٌ
- مَن رَجاکَ فَلا تُخَیِّبْ أمَلَهُ
- مَن قَلَّ طُعمُهُ صَحَّ بَدَنُهُ وَصفا قَلبُهُ
- اندرون از طعام خالی دار / تا در آن نور معرفت بینی
- کُلُّ شَی ءٍ نَظِیفٌ حَتّی تَعلَمَ أنَّهُ قَذِرٌ
- وبِأسمائِکَ المَنقوشاتِ عَلی خاتَمِ سُلَیمانَ بنِ داوودَ۷ الَّتی مَلِکَ بِهَا
- یا نورُ یا قُدّوسُ یا أوَّلَ الأوَّلینَ و یا آخِرَ الآخِرینَ
- پایْ بست آمده است و پس دیوار / اول اندیشه وانگهی گفتار
- حرفت را بفهم و بزن
- فَکِّر ثُمَّ تَکَلَّم
- کُلُّ أمرٍ ذی بالٍ لَم یُذکَر فیهِ بِسمِ اللّهِ فَهُوَ أبتَرُ
- اَلرَّفیقَ ثُمَّ الطَّریقَ
- اَلسَّلامُ قَبلَ الکَلامِ
- أوَّلُ ما خَلَقَ اللّهُ العَقلُ
- مَن بَدَأ بِالکَلامِ قَبلَ السَّلامِ فَلا تُجِیبُوهُ
- اَلحَدیثُ طَویلٌ وَالکَلامُ کَثیرٌ
- إنَّ الیَومَ عَمَلٌ و لا حِسابٌ و غَدا حِسابٌ و لا عَمَلٌ
- رُبَّ آمِلٍ خائِبٌ
- ای که دستت می رسد کاری بکن / پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار
- با زلف بتان مپیچ ای دل / این رشته سر دراز دارد
- مَن أبدی صَفحَتَهُ لِلحَقِّ هَلَکَ
- نَفَسُ المَهمُومِ لِظُلمِنا تَسبیحٌ وهَمُّهُ لَنا عِبادَةُ وکِتمانُ سِرِّنا جِهادٌ
- إعقِلْها وتَوَکَّل
- خالِطُوا النّاسَ بِأبدانِکُم وَزایِلُوهُم بِقُلوبِکُم و أعمالِکُم
- بس تجربه کردیم در این دیر مکافات / با دُردکشان هر که درافتاد ور افتاد
- گفت پیغمبر به آواز بلند / با توکل زانوی اشتر ببند
- مَن کانَ لِلّهِ کانَ اللّهُ لَهُ
- مَن کانَ مَعَ اللّهِ کانَ اللّهُ مَعَهُ
- با خدا باش و پادشاهی کن / بی خدا باش و هر چه خواهی کن
- خاک او باش و پادشاهی کن / آنِ او باش و هر چه خواهی کن
- مَن جَمَعَ مالاً مِن مهاوِشَ أذهَبَهُ اللّهُ فی نَهابِرَ
- مَن یَکتَسِب مالاً مِن غَیرِ حِلِّهِ یَصرِفُهُ فی غَیرِ حَقِّهِ
- آب آورده را آب می برد
- اَلعِفافُ زینَةُ الفَقرِ
- اَلکَسَلُ یُضِرُّ بِالدِّینِ وَالدُّنیا
- إمشِ بِدائِکَ ما مَشی بِکَ
- تَخَفَّفُوا تَلحَقُوا
- إذا أتی أحَدُکُم أهلَهُ فَلَم یَذکُرِ اللّهَ عِندَ الجِماعِ وکانَ مِنهُ
- حیف بردن ز کاردانی نیست / با گرانان به از گرانی نیست
- با متکبّران تکبّر کردن بهتر از تواضع است
- فلانی با شیطان تخم کاشته است
- اَلتَّکَبُرُ عَلَی المُتَکَبِّرِ هُوَ التَّواضُعُ بِعَینِهِ
- اَللّهُمَّ إنّی أعُوذُ بِکَ مِنَ العَدیلَةِ عِندَ المَوتِ
- إحذَروا السَّفِلَةَ فَإنَّ السَّفِلَةَ مَنْ لا یَخافُ اللّهَ عَزَّوجَلَّ
- کَما تُعینُ تُعانُ
- مَن أومَأَ إلی مُتَفاوِتٍ خَذَلَتهُ الحِیَلُ
- اَلبَخیلُ خازِنٌ لِوَرَثَتِهِ
- اَلبَخیلُ یَبخَلُ عَلی نَفسِهِ بِالیَسیرِ مِن دُنیاهُ و یَسمَحُ لِوُرّاثِهِ بِکُلِّها
- بَرّوا آباءَکُم یَبَرّکُم أبناؤُکُم
- تُستَحَبُّ عَرامَةُ الصَّبِیِّ فی صِغَرِهِ لِیَکونَ حَلیما فی کِبَرهِ
- إنَّ أهنَأَ النّاسِ عَیشاً مَن کانَ بِما قَسَمَ اللّهُ لَهُ راضِیاً
- أحسِن إلی مَن أساءَ إلَیکَ
- مَن نَقَلَ إلَیکَ نَقَلَ عنکَ
- بدان را بدی سهل باشد جزا / اگر مردی أحسن إلی من أساء
- جواب بدی خوبی است.
- ذَوُوا العُیوبِ یُحِبُّونَ إشاعَةَ مَعایِبِ النّاسِ یَتَّسِعَ لَهُمُ العُذرُ فی مَعایِبِهِم
- مَن حَفَرَ بِئراً لِأخیهِ وَقَعَ فِیها
- مَن ساءَ خُلُقُهُ فَقَد عَذَّبَ نَفسَهُ
- چاه مکن بهر کسی ، اوّل خودت دوم کسی
- صَمتُ الجاهِلِ سِترُهُ
- لا تَبذُلَنَّ وُدَّکَ إذا لَم تَجِد مَوضعا
- مَنِ استَدامَ قَرعَ البابِ و لَجَّ وَلَجَ
- بر در بسته چو بنشینی بسی / عاقبت بگشاید آن در را کسی
- بر در بسته چو بنشینی بسی / هیچ شک نبود که بگشاید کسی
- الکِبرُ رِداءُ اللّهِ
- سادَةُ النّاسِ فِی الدُّنیا الأسخِیاءُ
- کَم مِن إنسانٍ أهلَکَهُ لِسانٌ
- بزرگی بایدت بخشندگی کن / که تا دانه نیفشانی نروید
- بس سَر که بریده زبان است / با یک نقطه زبان زیان است
- لا إلهَ إلاّ اللّهُ حِصنی فَمَن دَخَلَ حِصنی أمِنَ مِن عَذابی
- مَن سَرَّهُ أن یُستَجابَ لَهُ فِی البَلاءِ فَلیُکثِرِ الدُّعاءَ فِی الرَّخاءِ
- اَلسَّفَرُ قِطعَةٌ مِنَ العَذابِ
- لاتَنظُر إلی مَن قالَ وَانظُر إلی ما قالَ
- مَثَلُ المُؤمِنونَ فی تَبارِّهِم وتَعاطُفِهِم کَمَثَلِ الجَسَدِ إذَا اشتَکی
- بلایی ز دوزخ سفر کردن است / غم چیز و تیمار جان خوردن است
- بنی آدم اعضای یکدیگرند / که در آفرینش ز یک گوهرند
- یچ جا خانه آدم نمی شود
- إنّی وَضَعتُ العِزَّ فی طاعَتی وهُم یَطلُبونَهُ فی خِدمَةِ السُّلطانِ
- بِالعِلمِ تَکونُ الحَیاةُ
- به دانش بُوَد بی گمان زنده مرد / خنک رنج بُردارِ پاینده مرد
- به دست آهن تفته کردن خمیر / به از دست بر سینه پیش امیر
- طَلَبُ الجَنَّةِ بِلا عَمَلٍ حُمقٌ
- طُوبی لِمَن تَرَکَ شَهوَةً حاضِرَةً لِمَوعُودٍ لَم یَرَهُ
- کَثرَةُ الزِّیارَةِ تُورِثُ المَلالَةَ
- به دیدار مردم شدن عیب نیست / ولیکن نه چندان که گویند : «بس!»
- عِندَ الاِمتِحانِ یُکرَمُ الرَّجُلُ أو یُهانُ
- فَوتُ الحاجَةِ خَیرٌ مِن طَلَبِها مِن غَیرِ أهلِها
- قَدِّمِ الاِختِبارَ فِی اتِّخاذِ الإخوانِ ؛ اَلاِختِبارُ مِعیارٌ یُفرَّقُ
- بدو گفت پولاد جنگی نبرد / به کُشتی پدید آید از مرد ، مرد
- به ناآزموده مده دل نخست / که لنگ ایستاده نماید درست
- خوش بود گر محک تجربه آید به میان / تا سیه روی شود هر که در او غش باشد
- خوش بود گر محک تجربه آید به میان تا سیه روی شود هر که در او غش باشد
- أحَبُّ إخوانی إلَیَّ مَن أهدی إلیَّ عُیوبی
- فَإنّی لاأرَی المَوتَ إلاّ سَعادَةً وَالحَیاةَ مَعَ الظّالِمینَ إلاّ بَرَماً
- لاتَقُولوا فی أمواتِکُم إلاّ خَیرا
- رُبَّ بَعیدٍ أقرَبُ مِن قَریبٍ ورُبَّ قَریبٍ أبعَدُ مِن بَعیدٍ
- کَفی بِالسَّلامَةِ داءً
- یُنقَضُ الشَّکُّ بِالیَقینِ
- بیگانه اگر وفا کند خویش من است / ور خویش جفا کند بداندیش من است
- إذا أثنی عَلَیکَ جِیرانُکَ أنَّکَ مُحسِنٌ فَأنتَ مُحسِنٌ و إذا أثنی عَلَیک جیرانُکَ
- إن تَستَقیموا تُفلِحُوا
- تَقعُدُ عَنِ الصَّلاةِ أیّامَ الحَیضِ
- اَلعاقِلُ مَنِ اتَّعَظَ بِغَیرِهِ
- مِن سَعادَةِ المَرءِ أن یُشبِهُ أباهُ
- وَلَدُ السُّوءِ یُهدِمُ الشَّرَفَ ویَشِینُ السَّلَفَ؛
- به نهاد و خو و صورت به پدر مانَد راست / پسر آن است پدر را که بماند به پدر
- پسر کو رها کرد رسم پدر / تو بیگانه خوانش نخوانش پسر
- پند گیر از مصایب دگران / تا نگیرند دیگران ز تو پند
- پسر که ناخلف افتد پدر چه کار کند
- اَلمَشیبُ رَسُولُ المَوتِ
- ما قَمیصُ عُثمانَ بِقَمیصِ یُوسُفَ و لا بُکاؤُهُم عَلَیهِ إلاّ کَبُکاءِ أولادِ یَعقوبَ
- پیامی است از مرگْ موی سفید / به بودن چه داری تو چندان امید
- این (موی سفید) قاصد مرگ من است
- أقرَبُ ما یَکونُ الفَرَجُ عِندَ تَضایُقِ الأمرِ
- نَحنُ نَحکُمُ بِالظّاهِرِ وَاللّهُ یَتَولَّی السَّرائِرَ
- تا پریشان نشود کار به سامان نرسد / شرطِ دور است که تا این نشود آن نشود
- أبغَضُ الحَلالِ إلَی اللّهِ الطَّلاقُ
- بادِرِ الفُرصَةَ قَبلَ أن تَکونَ غُصَّةً
- مَن جَهِلَ مَوضِعَ قَدَمِهِ زَلَّ
- تا توانی پا منه اندر فراق / أبغض الاشیاء عندی الطلاق
- یچ چیز بدتر از طلاق نیست
- سَل عَنِ الرَّفیقِ قَبلَ الطَّریقِ وعَنِ الجارِ قَبلَ الدّارِ
- نَزِّل نَفسَکَ دُونَ مَنزِلَتِها تُنَزِّلکَ النّاسُ فَوقَ مَنزِلَتِکَ
- تا ندانی که کیست همسایه / به عمارت تلف مکن مایه
- مسایه را بپرس ، خانه را بخر
- اَلصَّغائِرُ مِنَ الذُّنوبِ طُرُقٌ إلَی الکَبائرِ
- ترحّم بر پلنگ تیزدندان / ستمکاری بود بر گوسفندان
- اَلتّاجِرُ الجَبانُ مَحرومٌ
- ظَلَمَ الإحسانَ واضِعُهُ فی غَیرِ مَوضِعِهِ
- مَن تَرَکَ الشَّهَواتِ کانَ حُرّاً
- إذا مَدَحتَ فَاقتَصِر
- إنَّ اللّهَ یُحِبُّ مِنَ الخَیرِ ما یُعجَّلُ
- أقبَحُ الصِّدقِ ثَناءُ الرَّجُلِ نَفسَهُ
- إذا صَنَعتَ مَعروفا فَاستُرهُ
- اَلوَحدَةُ خَیرٌ مِن جَلیسِ السُّوءِ
- أحیِ مَعروفَکَ بِإماتتِهِ
- أکبَرُ الحُمقِ الإغراقُ فِی المَدحِ وَالذَّمِّ
- تو نیکی می کن و در دجله انداز / که ایزد در بیابانت دهد باز
- اَلهَدِیَّةُ تَجلُبُ المَحَبَّةَ
- یُجزیهِ ذلِکَ إلی أن یَجدَ الماءَ
- مَن سَبَقَ إلی مَوضِعٍ فَهُوَ أحَقُّ بِهِ یَومَهُ ولَیلَتَهُ
- إیّاکَ وما یُعتَذَرُ مِنهُ
- فَخرُ المَرءِ بِفَضلِهِ لا بِأصلِهِ
- إنَّ الفَتی مَن یَقولُ ها أنا ذا/لَیسَ الفَتی مَن یَقولُ کانَ أبی
- جایی که بزرگ بایدت بود / فرزندیِ کس ندارت سود
- گیرم پدر تو بود فاضل / از فضل پدر تو را چه حاصل؟
- گیرم پدر تو بود فاضل از فضل پدر تو را چه حاصل؟
- اَلجَنَّةُ مَحفُوفَةٌ بِالمَکارِهِ
- اَلسُّکوتُ عَلَی الأحمَقِ أفضَلُ مِن جَوابِهِ
- مِلاکُ العَمَلِ خَواتیمُهُ
- إنَّها (الوَیلَ) بِئرٌ فی جَهَنَّمَ
- صِیانَةُ الْمرأةِ أنعَمُ لِحالِها و أدوَمُ لِجَمالِها
- مَن طَلَب شَیئاً نالَهُ أو بَعضَهُ
- اَلوَیلُ وادٍ فی جَهَنَّمَ یَهوی فیهِ الکافِرُ أربَعینَ خَریفاً قَبلَ أن یَبلُغَ قَعرَهُ
- مَنِ استَخارَ اللّهَ مَرَّةً واحِدَةً وهُوَ راضٍ بِما صَنَعَ اللّهُ لَهُ خارَ اللّهُ لَهُ حَتماً
- اَلتَّدبیرُ قَبلَ العَمَلِ یُؤمِنُکَ مِنَ النَّدَمِ
- لاتَتَّخِذَنَّ عَدُوَّ صَدیقِکَ صَدیقاً
- زلیخا مُرد از آن حسرت که یوسف گشت زندانی / چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی
- إبدَأ بِمَن تَعُولُ الأدنی فَالأدنی
- إذا أعطَی اللّهُ أحَدکُم خَیرا فَلیَبدَأ بِنَفسِهِ و أهلِ بِیتِهِ
- غائطٌ أو بولٌ أو مَنیٌّ أو ریحٌ والنَّوم حَتّی یُذهِبَ العَقلَ
- حُبُّکَ الشَّی ءَ یُعمِی و یُصمُّ
- لَو أنَّ لاِبنِ آدَمَ مَلاَءُ وادٍ مالاً لَأَحَبَّ أن یَکونَ لَهُ مِثلٌ ولا یَمَلأَُ جَوفَ ابنِ آدَمَ
- گفت : چشم تنگ دنیادار را / یا قناعت پر کند یا خاک گور
- إرحَم مَن دُونَکَ یَرحَمکَ مَن فَوقَکَ
- عَینُ المُحبِّ عَمیّةٌ عَن مَعایِبِ المَحبوبِ واُذنُهُ صَمّاءُ عَن قُبحِ مَساویهِ
- مَن عُرِفَ بِالکِذبِ لَم یُقبَل صِدقُهُ
- ره نیکمردان آزاده گیر / چو استاده ای دست افتاده گیر
- آن که به دروغگویی منسوب گشت ، اگر راست گوید ازاو باور ندارند
- اِحتَرِسُوا مِنَ النّاسِ بِسُوءِ الظَّنِّ
- اَلحَزمُ سُوءُ الظَّنِّ
- چو خواهی که چیزی ندزددت کس / جهان را همه دزد پندار و بس
- بدگمان باش ، درامان باش
- دروغگو خانه اش آتش گرفت کسی باور نکرد
- سَل تَفَقُّهاً ولا تَسأَل تَعَنُّتاً
- لَن یُفلِحَ قَومٌ أسنَدوا أمرَهُم إلَی امرَأةٍ
- بغرّید بر من که عقلت کجاست؟ / چو دانی و پرسی سؤالت خطاست
- یکی دختری بود پوران بنام / چو زن شاه شد کارها گشت خام
- إذا لَم تَستحیِ فَاصنَع ما شِئتَ
- مَن رَأی أخاهُ عَلی أمرٍ یَکرَهُهُ فَلَم یَرُدَّهُ عَنهُ ـ و هُو یَقدِرُ عَلَیهِ ـ فَقَد خانَهُ
- چو می بینی که نابینا و چاه است / اگر خاموش بنشینی گناه است
- چون چنین خواهی ، خداخواهدچنین / می دهد حق آرزوی متّقین
- وگر بینم که نابینا و چاه است / اگر خاموش بنشینم گناه است
- أنا عِندَ ظَنِّ عَبدِیَ المُؤمِنِ
- زُهدُکَ فی راغبٍ فیکَ نُقصانُ حَظٍّ ورَغبَتُکَ فی زاهدٍ فیکَ ذُلُّ نَفسٍ
- مَن کانَ عِندَهُ صَبِیٌّ فَلیَتَصابَ لَهُ
- بهر طفل نو پدر تی تی کند / گر چه عقلش هندسهْ ی گیتی کند
- چونک با کودک سرو کارم فتاد / هم زبان کودکان باید گشاد
- چون که با کودک سر و کارت فتاد / پس زبان کودکی باید گشاد
- چه خوش بی مهربانی هر دو سربی / که یک سر مهربانی درد سربی
- أشرَفُ المَوتِ قَتلُ الشَّهادَةِ
- مُلاقاةُ الإخوانِ نُشرَةٌ
- چه فالی بود فرخنده تر از دیدن دوست / چه بود روزی پیروزتر از روز وصال
- که را کُشت خواهد همی روزگار / چه نیکوتر از مرگ در کارزار
- دوست را چیست به ز دیدن دوست؟
- حُبُّ الوَطَنِ مِنَ الإیمانِ
- مَن لَم یَسُقِ الهَدیَ فَلیُحِلَّ وَلْیَجعَلها عُمرَةً
- یا أباذَرٍّ! اَلحَقُّ ثَقیلٌ مُرٌّ
- أیُّما حَدیثٍ جاوَزَ الاِثنَینِ فَقَد فَشا؛
- مِن إجلالِ اللّهِ إجلالُ ذِی الشَّیبَةِ المُسلِمِ
- اَلحَسَدُ داءٌ عیاءٌ لایُزولُ إلاّ بِهَلکِ الحاسِدِ أو مَوتِ المَحسودِ
- لاراحَةَ لِحَسودٍ
- اَلمَرءُ مَعَ مَن أحَبَّ
- مَن أحَبَّنا کانَ مَعَنا یَومَ القِیامَةِ و لَو أنَّ رَجُلاً أحَبَّ حَجَرا لَحَشَرَهُ اللّهُ مَعَهُ
- وَقَّ عِرضَکَ ، بِعَرَضِکَ تُکرَم
- یَرُدُّ اللّهُ الحَقَّ إلی أهلِهِ
- قَد أضاءَ الصُّبحُ لِذی عَینَینِ
- قُلِ الحَقَّ وإن کانَ مُرّاً
- لَیسَ حُسنُ الجَوارِ کَفَّ الأذی ولکِن حُسنُ الجَوارِ صَبرُکَ عَلَی الأذی
- یُبصِرُ أحَدُکُم القَذی فی عَینِ أخیهِ ویَنسَی الجِذلَ فی عَینِهِ
- حق همسایگان بزرگ شمار / باطلی گر کنند یاد میار
- إنَّ اللّهَ لَیُملی لِلظّالِمِ حَتّی إذا أخَذَهُ لَم یُفلِتهُ
- شَرُّ النّاسِ مَن أکَلَ وَحدَهُ
- عَجِبتُ لِلمَرءِ الْمُسلِمِ أنَّهُ لَیسَ مِن قَضاءٍ یَقضِیهِ اللّه عَزَّوجلَّ لَهُ
- تنها خور برادر شیطان است
- إنَّ المَعونَة تَنزِلُ عَلی قَدرِ المَؤونَةِ و إنَّ الصَّبرَ یَنزِلُ عَلی قَدرِ شِدَّةِ البَلاءِ
- إنَّما یَأمُرُ بِالمَعروفِ و یَنهی عَنِ المُنکَرِ مَن کانَت فیهِ ثَلاثُ خِصالٍ: عامِلٌ بِ
- خدا درد را به اندازه طاقت می دهد
- رطب خورده منع رطب کی (چون) کند
- إنَّ الغَضَبَ مِنَ الشَّیطانِ وإنَّ الشَّیطانَ خُلِقَ مِن نارٍ و إنَّما یُطفَأُ النّارُ بِالماءِ
- ما عُمِرَتِ البُلدانُ بِمِثلِ العَدلِ
- لاجرم ملک و ولایت خرّم و آباد گشت / خرّم و آباد گردد ملک از عدل و نظر
- عدالت ، آبادانی است
- اَلصُّبحَةُ تَمنَعُ الرِّزقَ
- إنَّ النَّومَ أخُ المَوتِ
- از خوابْ قیاس مرگ می باید کرد / هر چیز که هست ترک می باید کرد
- خواب نوشین بامداد رحیل / باز دارد پیاده را ز سبیل
- از خواب قیاس مرگ می باید کرد
- الأیّامُ تَهتِکُ لَکَ الأمرَ عَنِ الأسرارِ الکامِنَةِ
- خَیرُ الاُمورِ النَّمَطُ الأوسَطُ
- خَیرُ الاُمورِ أوسَطُها
- مَن کانَ ظاهِرُهُ أرجَحَ مِن باطِنِهِ خَفَّ میزانُهُ
- پیش رو خاله ، پشت سر چاله
- اَلعِلمُ مَقرونٌ إلَی العَمَلِ فَمَن عَلِمَ عَمِلَ و مَن عَمِلَ عَلِمَ
- إیّاکَ وَاللَّوَّ فَإنَّ اللَّوَّ تَفتَحُ عَمَلَ الشَّیطانِ
- «اگر» را با «مگر» تزویج کردند / از ایشان بچّه ای شد «کاشکی» نام
- گفت : آری پهلوی یاران خوش است / لیک ای جان در اگر نتوان نشست
- «اگر» را با «مگر» تزویج کردنداز ایشان بچّه ای شد «کاشکی» نام
- توانا بود هرکه دانا بود
- بابُ التَّوبَةِ مَفتوحٌ لِمَن أرادَها
- مَرارَةُ الحِلمِ أعذَبُ مِن مَرارِةِ الاِنتقامِ
- مَن کَتَمَ الأطِبّاءَ مَرَضَهُ خانَ بَدَنَهُ
- إذا کانَ القَومُ ثَلاثَةً فَلا یَتَناجی مِنهُمُ اثْنانَ دُونَ صاحِبِهِما فَإنَّ
- اَلتَّثَبُّتُ خَیرٌ مِنَ العَجَلَةِ إلاّ فی فُرَصِ البِرِّ
- ر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود/در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست
- اَلنّاسُ رَجُلانِ : جَوادٌ لایَجِدُ وواجِدٌ لایَسعَفُ
- یَ صَدَقَةٌ بَتّا بَتلاً فی حَجیجِ بَیتِ اللّهِ و عابِرِ سَبیلِهِ لا تُباعُ
- کریمان را به دست اندر درم / نیست خداوندان نعمت را کرم نیست
- اَلمُستَشارُ مُؤتَمَنٌ
- عمرو عاص هم در مشورت خیانت نکرد
- لاتَستَعِن بِکَذّابٍ فَإنَّ الکَذّابَ یُقَرِّبُ لَکَ البَعیدَ ویُبَعِّدُ لَکَ القَریبَ
- لاتَمسَح یَدَکَ بِثَوبِ مَن لاتَکسُوهُ
- لِکُلِّ ضَیقٍ مَخرَجٌ
- در نومیدی بسی امید است / پایان شبِ سیه سپید است
- إنَّ ما أعانَ اللّهُ [بِهِ] عَلَی الکَذّابینَ النِّسیانُ
- یا عَلیُّ! ثَلاثٌ یَحسُنُ فِیهِنَّ الکِذبُ:
- إذا کانَ الماءُ قَدرَ کُرٍّ لَم یُنَجِّسهُ شَی ءٌ
- تَفوحُ رَوائِحُ الجَنَّةِ مِن قِبَلِ قَرَنَ واشَوقاهُ إلَیکَ یا اُوَیسُ القَرَنِیُّ!
- مَن عَرَفَ مِن أخیهِ وَثیقَةَ دِینٍ و سَدادَ طَریقٍ فَلا یَسمَعَنَّ
- اَلفَقرُ سَوادُ الوَجهِ فِی الدّارَینِ
- لایَزالُ المَسروقُ مِنهُ فی تُهمَةِ مَن هُو یَری حَتّی یَکونَ أعظَمَ جُرما مِنَ السّارِقِ
- یَدُ اللّهِ مَعَ الجَماعَةِ
- إستَشِر عَدُوَّکَ العاقِلَ وَاحذَر رَأیَ صَدیقِکَ الجاهِلِ
- عَدُوٌّ عاقِلٌ خَیرٌ مِن صدِیقٍ جاهِل
- لا تَستَصغِرَنَّ عَدُوّا و إن ضَعُفَ
- لَیسَ العاقِلُ مَن یَعرِفُ الخَیرَ مِنَ الشرِّ و لکِنِ العاقِلُ مَن یَعرِفُ
- دانی که چه گفت زال با رستم گُرد / دشمن نتوان حقیر و بیچاره شمرد
- دوستی با مردم دانا نکوست / دشمن دانا به از نادان دوست
- قَلبُ المُؤمِنِ عَرشُ الرَّحمنِ
- مَن أحزَنَ مُؤمِناً ثُمَّ أعطاهُ الدُّنیا لَم یَکُن ذلِکَ کَفّارَةً لَهُ ولَم یُؤجَر عَلَیهِ
- دل که رنجید از کسی خرسند کردن مشکل است / شیشه بشکسته را پیوند کردن مشکل است
- إذا أمکَنَتِ الفُرصَةُ فَانتَهِزها
- اَلأعمالُ فِی الدُّنیا تِجارَةُ الآخِرَةِ
- اَلدُّنیا بِالأمَلِ
- اَلدُّنیا مَحَلُّ العِبَرِ
- اَلدُّنیا دارُ مَمَرٍّ
- اَلدُّنیا مَزرَعَةُ الآخِرَةِ
- اَلدَّهرُ یَومانِ: یَومٌ لَکَ ویَومٌ عَلَیکَ
- إنَّ الدُّنیا وَ الآخِرَةَ عَدُوُّانِ مُتَفاوِتانِ و سَبیلانِ مُختَلفانِ فَمَن أحبَّ الدُّنیا
- إنَّ الدُّنیا وَ الآخِرَةَ کَرَجُلٍ لَهُ امرَأتانِ إذا أرضی إحداهُما أسخَطَ الاُخری
- دنیا هر سرش را بگیری سر دیگرش لنگ است
- اَلسَّفَرُ مِیزانُ الأخلاقِ
- أصدِقاؤُکَ ثَلاثَةٌ : صَدیقُکَ وصَدیقُ صَدیقِکَ وعَدوُّ عُدوِّکَ
- زُرغِبّاً تَزدَد حُبّاً
- إنَّ سُلَیمانَ کانَ سِماطُهُ کُلَّ یَومٍ سَبعَةَ أکرارٍ فَخَرَجَت دابَّةٌ مِن
- إیّاکَ ومُصاحَبَةَ الأحمَقِ فَإنَّهُ یُریدُ أن یَنفَعَکَ فَیَضُرُّکَ
- ده مرو ده مرد را احمق کند / عقل را بی نور و بی رونق کند
- أکبَرُ العَیبِ أن تَعِیبَ ما فِیکَ مِثلُهُ
- لا تَسکُنِ الرُّستاقَ فَإنَّ شُیوخَهُم جَهَلَةٌ و شَبابَهُم غَرمَةٌ و
- آب کش به کفگیر می گوید : نُه سوراخ داری
- اَلعَمدُ فیهِ القَوَدُ وَالخَطَأُ فیهِ الدِّیَةُ عَلَی العاقِلَةِ
- لایَأبَی الکِرامَةَ إلاَّ الحِمارُ
- اَلنَّجاةُ مَعَ الصِّدقِ
- لَیسَ مِنّا مَن وُسِّعَ عَلَیهِ ثُمَّ قَتَّرَ عَلی عِیالِهِ
- یَنبَغی لِلمُؤمِنِ أن یَکونَ فِیهِ ثَمانُ خِصالٍ:
- رزق بر اهل خانه تنگ مکن / روزی او می دهد تو جنگ مکن
- سایه خورشیدْ سواران طلب / رنج خود و راحت یاران طلب
- اَلحَجَرُ الغَصیبُ فِی الدّارِ رَهنٌ عَلی خَرابِها
- حُسنُ السِّیاسَةِ یَستَدیمُ الرِّئاسَةَ
- حِفظُ اللِّسانِ وبَذلُ الإحسانِ مِن أفضَلِ فَضائِلِ الإنسانِ
- گشاده شد آن کس که او لب ببست / زبان بسته باید گشاده دو دست
- اَلعِلمُ حَیاةُ القُلوبِ
- اَللِّسانُ تَرجُمانُ الجَنانِ
- رُبَّ کَلِمَةٍ سَلَبَت نِعمَةً وجَلَبَت نِقمَةً
- به پای شمع شنیدم زقیچی پولاد / زبان سرخ سر سبز می دهد بر باد
- توانا بود هر که دانا بود / زدانش دل پیر برنا بود
- اَلحازِمُ مَن داری زَمانَهُ
- إنَّما مَثَلُ الَّذی یَهَبُ ثُمَّ یَعودُ فی هِبَتِهِ کَمَثَلِ الکَلبِ یَقیءُ ثُمَّ یَأکُلُ قَیأهُ
- خُذ مَوعِظَتِکَ مِنَ الدَّهرِ و أهلِهِ
- اگر سپهر نگردد به حال خود تو بگرد / زمانه با تو نسازد تو با زمانه بساز
- به روز نیک کسان باش تا که غم نخوری / بسا کسا که به روز تو آرزومند است
- اَلجَنَّةُ تَحت أقدامِ الاُمَّهاتِ
- لَم تَخلُ الأرضُ مُنذُ کانَت مِن حُجةٍ
- با تو او چون است من هستم چنان / زیر پای مادران باشد جنان
- اِتَّبِع مَن یُبکِیکَ وهُو لَکَ ناصِحٌ ولاتَتَّبِع مَن یُضحِکُکَ وهُو لَکَ غاشٍ
- إنَّ القَصدَ أمرٌ یُحِبُّهُ اللّهُ
- ستایش سرایان نه یار تواند / ملامت کنان دوستدار تواند
- ستوده کسی کو میانه گزید / تن خویش را آفرین گسترید
- دوست آن است که بگریاند نه آن که بخنداند
- اَلکَلِمَةُ إذا خَرَجَت مِنَ القَلبِ وَقَعَت فِی القَلبِ وإذا خَرَجَت مِنَ
- باکِرُوا فَإنَّ البَرَکَةَ فِی المُباکَرَةِ
- یَسِّروا ولا تُعَسِّروا
- گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع / سخت می گیرد جهان بر مردمان سخت کوش
- إذا أصابَ ثَوبُکَ مِنَ الکَلبِ رُطوبَةً فَاغسِلهُ
- اَلکَریمُ إذا وَعَدَ وَفی
- إنَّ اللّهَ لَم یَخلُق خَلقا أنجَسَ مِنَ الکَلبِ
- سُکوتُها رِضاها
- إنَّ اللّهَ تَبارَکَ و تَعالی وَضَعَ الْحَجَرَ الأسوَدَ و هیَ جَوهَرَةٌ اُخرِجَتْ مِنَ
- سَلِّم عَلی مَن لَقَیتَ یَزِدِ اللّهُ فی حَسَناتِکَ
- مَن سَألَ فَوقَ قَدرِهِ استَحَقَّ الحِرمانَ
- سافِرُوا تَصِحُّوا
- یا دنیا! یا دُنیا!
- حُسنُ السُؤالِ نِصفُ العِلمِ
- سُؤرُ المُؤمِنِ شِفاءٌ
- صَدرُ العاقِلِ صُندوقُ سِرِّهِ
- سؤالی چند کردم از حکیمی / سؤال نیک هست از علمْ نیمی
- اَلمُؤمِنُ بِشرُهُ فی وَجهِهِ وحُزنُهُ فی قَلبِهِ
- مِن أشرَفِ أفعالِ الکَریمِ تَغافُلُهُ عَمّا یَعلَمُ؛
- اُشکُر تَزِد
- اِنشَقَّ القَمَرُ بِمَکَّةَ فِلقَتَینِ فَقالَ رَسُولُ اللّهِ : إشهَدوا إشهَدوا بِهذا
- لَیسَ العیانُ کَالخَبَرِ
- شکر نعمت نعمتت افزون کند / کفر ، نعمت از کفت بیرون کند
- کانَ أیّوبُ أحکَمَ النّاسِ وأصبَرَ النّاسِ
- مَرارَةُ الصَّبرِ تُذهِبُها حَلاوَةُ الظَّفَرِ
- منشین تُرُش از گردش ایام که صبر / تلخ است ولیکن بَرِ شیرین دارد
- اَلصَّبرُ مِفتاحُ الفَرَجِ
- اَلصَّدَقَهُ تدفَعُ البَلاءَ المُبرَمَ
- جالِس أهلَ الخَیرِ تَکُن مِنهُم
- صبر کردن بهر این نَبْوَد حرج / صبر کن کالصبر مفتاح الفرج
- اَلصَّدقَةُ تَسُدُّ سَبعینَ بابا مِنَ الشَّرِّ
- سَبعَةٌ فی ظِلِّ عَرشِ اللّهِ یَومَ لا ظِلَّ إلاّ ظِلُّهُ:
- إتَّقُوا الظُّلمَ فَإنَّهُ ظُلُماتُ یَومِ القِیامَةِ
- اَلعادَةُ طَبعُ ثانٍ
- لایُلسَعُ العاقِلُ مِن جُحرٍ مَرَّتَینِ
- ترک عادت موجب مرض است
- حکایت باجی خیرم ده
- إنَّ العاقِلَ یَتَّعِظُ بِالقَلیلِ
- عِلمٌ بِلاعَمَلٍ کَشَجَرٍ بِلاثَمَرٍ
- عبادت به جز خدمت خلق نیست / به تسبیح و سجّاده و دلق نیست
- گفتم که الف گفت: دگر هیچ مگو / در خانه اگر کس است یک حرف بس است
- در خانه اگر کس است ، یک حرف بس است
- اَلعَجَلَةُ مِنَ الشَّیطانِ
- أحَبُّ عِبادِاللّهِ إلَی اللّهِ أنفَعُهُم لِعِبادِهِ
- ثَمَرَةُ الحَزمِ السَّلامَةُ
- خَیرُ النّاسِ أنفَعُهُم لِلنّاسِ
- علاج واقعه پیش از وقوع باید کرد / دریغْ سود ندارد چو رفت کار از دست
- إنَّ أرضاکُم عِندَ اللّهِ أسبَغُکُم عَلی عِیالِهِ
- کُلُّ امرِی ءٍ یَلقی ما عَمِلَ و یُجزی بما صَنَعَ
- کسی را در گور دیگری نمی گذارند
- اَلغِیبَةُ جُهدُ العاجِزِ
- کَثرَةُ الهَمِّ تُورِثُ الهَرَمَ
- لاتَدخُل عَلَیکَ الیَومَ هَمُّ غَدٍ
- لِلقائِمِ غَیبَتانِ: إحداهُما قَصیرَةٌ وَالاُخری طَویلَةٌ
- اَلفِتنَةُ نائِمَةٌ لَعَنَ اللّهُ مَن أیقَظَها
- أولادُنا أکبادُنا
- و أعظَمُ مِنَ النِّعمَةِ عَلَی الإنسانِ فِی الحِفظِ النِّعمَةُ فِی النِّسیانِ
- اَلإسلامُ یَجبُّ ما قَبلَهُ
- اَلعافِیَةُ نِعمَةٌ خَفِیَّةٌ إذا وُجدَت نُسِیَت و إذا فُقِدَت ذُکِرَت
- مَن وادَّکَ لِأمرٍ وَلّی عِندَ انقضائِهِ
- قربان بند کیفتم تا پول داری رفیقتم
- قربان بند کیفتم تا پول داری رفیقتم
- اَلدَّینُ غَمٌّ بِاللَّیلِ وذُلٌّ بِالنَّهارِ
- لا تَستَصِغِروا قَلیلَ الآثامِ فَإنَّ الصَّغیرَ یُحصی و یَرجِعُ إلَی الکَبیرِ
- مَن سافَرَ أو تَزَوَّجَ وَالقَمَرُ فِی العَقرَبِ لَم یَرَ الحُسنی
- اندک اندک علم یابد نفس چون عالی بود / قطره قطره جمع گردد وانگهی دریا شود
- اَلقَناعَةُ مالٌ لا یَنفَدُ
- لا کَنزَ أغنی مِنَ القَناعَةِ
- قناعت توانگر کند مرد را / خبر کن حریص جهانگرد را
- إنَّ أوَّلَ مَن قاسَ إبلیسُ
- أبَی اللّهُ أن یُجرِیَ الأشیاءَ إلاّ بِأسبابٍ فَجَعَلَ لِکُلِّ شَی ءٍ سَبَباً
- لاتَستَحِ مِن اِعطاءِ القَلیلِ فَإنَّ الحِرمانَ أقلُّ مِنهُ
- ر چیزی (هر کاری) راهی دارد
- أمضِ لِکُلِّ یَومٍ عَمَلَهُ فَإنَّ لِکُلِّ یَومٍ ما فیهِ
- لاتُؤخِّروا عَمَلَ الیَومِ لِغَدٍ
- لایَکذَبُ الرّائِدُ أهلَهُ
- إنَّ اللَّبَنَ قَد یُعدی
- إنَّهُ مَن أتَی البُیوتَ مِن أبوابِهَا اهتَدی
- أنظُروا مَن تَرضَعُ أولادَکُم فَإنَّ الوَلَدَ یَشُبُّ عَلَیه
- تَمامُ الصَّنیعَةِ خَیرٌ مِنِ ابتِدائِها
- رکه هرچه دارد از پَرِ قنداقش دارد
- اَلرَّجُلُ السُّوءُ لایَظُنُّ بِأحَدٍ خَیراً لأنَّهُ لایَراهُ إلاّ بِوَصفِ نَفسِهِ؛
- کُلُّ امرِیً?یَمیلُ إلی مِثلِهِ
- لاتَقُولَنَّ ما لاتَفعَلُهُ
- کبوتر با کبوتر باز با باز / کند همجنس با همجنس پرواز
- اَللَّئیمُ لایَتَّبِعُ إلاّ شَکلَهُ ولا یَمیلُ إلاّ إلی مِثِلهِ
- یا غِیاثَ مَن لا غیاثَ لَهُ
- یرُ البِلادِ ما حَمَلَکَ
- اِحمِل نَفسَکَ لِنَفسِکَ فَإن لَم تَفعَل لَم یَحمِلکَ غَیرُکَ
- کُلُّکُم راعٍ و کُلُّکُم مَسئولٌ عَن رَعِیَّتِهِ
- مَن لَم یَتَعَلَّم فِی الصِّغَرِ لَم یَتَقَدَّم فِی الکِبَرِ؛
- ر کسی کار خودش بار خودش
- أفضَلُ الجودِ بَذلُ المَوجودِ
- رُدُّوا الحَجَرَ مِن حَیثُ جاءَ فَإنَّ الشَّرَّ لا یَدفَعُهُ إلاَّ الشَّرُّ
- جواب است این برادر این نه جنگ است / کلوخ انداز را پاداش سنگ است
- جوابِ های ، هوی است
- اَلحَیاءُ یَمنَعُ الرِّزقَ
- قِلَّةُ العِیالِ أحَدُ الیَسارَینِ
- کور خود و بینای دیگران نبودن
- أعقَلُ النّاسِ مَن کانَ بِعَیبِهِ بَصیراً وعَن عَیبِ غَیرِهِ ضَریراً
- تَمَثَّلتِ الدُّنیا لِلمَسیحِ۷ فی صُورَةِ امرَأةٍ زَرقاءَ فَقالَ لَها: کَم تَزَوَّجتِ؟
- یا مَن یُعطِی الکَثیرَ بِالقَلیلِ
- مجو درستی عهد از جهان سست نهاد / که این عجوزه عروس هزار داماد است
- رُبَّ ساعٍ لِقاعدٍ
- رُبَّما أدرَکَ العاجِزُ حاجَتَهُ
- گاه باشد که کودکی نادان / به غلط بر هدف زند تیری
- شغال پوزه اش به انگور نمی رسد می گوید: ترش است
- ذُو الشَّرَفِ لا تُبطِرُهُ مَنزِلَةٌ نالَها و إن عَظُمَت کَالجَبَلِ الَّذی لا تُزَعزِعُهُ
- مَن قَصُرَ عَن شَی ءٍ عابَهُ
- مَن قَصُرَ عَن مَعرفَةِ شَی ءٍ عابَهُ
- باده پُرخوردن و هشیار نشستن سهل است / گر به دولت برسی مست نگردی مردی
- اَلرُّؤیا عَلی ثَلاثَةٍ:
- اَلصَّبرُ مِفتاحُ الدَّرکِ وَالنُّجحُ عُقبی منَ صَبَرَ
- إنَّ مِنَ الجَهلِ الضِّحکَ مِن غَیرِ عَجَبٍ
- رُبَّ قَولٍ أنفَذُ مِن صَولٍ
- لاتَرَی الجاهِلَ إلاّ مُفرِطا أو مُفَرِّطا
- خَفِ اللّهَ خِیفةً لَو جِئتَهُ بِبرِّ الثَّقَلَینِ لَعَذَّبَکَ وَ
- مَعَ کُلِّ فَرَحةٍ تَرحَةٌ
- مِن مَهانَةِ الکَذّابِ جودُهُ بِالیَمینِ لِغَیرِ مُستَحلِفٍ
- لا یأخُذُ اللّهُ البَریءَ بِالسَّقیمِ و لا یُعذِّبُ اللّهُ الأطفالَ بِذُنوبِ الآباءِ
- یُؤتی بِأحَدٍ یَومَ القِیامَةِ یُوقَفُ بَینَ یَدَیِ اللّهِ و یُدفَعُ إلَیهِ کِتابُهُ فَلایَری
- تَرکُ الذَّنبِ أهوَنُ مِن طَلَبِ التَّوبَةِ
- یا عَلِیُّ.. . لَحمُکَ مِن لَحمی و دَمُکَ مِن دَمی
- گنه ناکردن و بی باک بودن / بسی آسان تر از پوزش نمودن
- إنَّ مَثَلَ الدُّنیا مَثَلُ الحَیَّةِ مَسُّها لَیِّنٌ و فی جَوفِهَا السَّمُّ القاتِلُ
- یا أباذَرٍّ! إنَّ اللّهَ لایَنظُرُ إلی صُوَرِکُم و لا إلی أموالِکُم و لکِن یَنظُرُ
- ما برون را ننگریم و قال را / ما درون را بنگریم و حال را
- ما زبان را ننگریم و قال را / ما درون را بنگریم و حال را
- إذا خَرَجتَ مِن مَنزِلِکَ فی سَفَرٍ أو حَضَرٍ فَقُل «بِسمِ اللّهِ
- اَلمالُ وَبالٌ عَلی صاحِبِهِ إلاّ ما قُدِّمَ
- إنَّ الأجَلَ جُنَّةٌ حَصینَةٌ
- أکذَبُ النّاسِ عَلی رَسولِ اللّهِ۹ أبو هُرَیرَةٍ
- از انبان ابوهریره بیرون آمده
- مثل جنّ و بسم اللّه
- إنَّ المَوَدَّةَ یُعَبِّرُ مِنهَا اللِّسانُ و عَنِ المَحَبَّةِ العَینانِ
- ما أجَلانِ : أجَلٌ مَحتومٌ وأجَلٌ مَوقوفٌ. قالَ : مَا المَحتومُ؟ قالَ:
- اَلمَرءُ بِأصغَرَیهِ بِقَلبِهِ و لِسانِهِ
- إنَّ مِنَ ابتِغاءِ الخَیرِ اتِّقاءُ الشَّرِّ
- نُصحُکَ بَینَ المَلَأِ تَقریعٌ
- امیدوار بُوَد آدمی به خیر کسان / مرا به خیر تو امید نیست ، شرّ مرسان
- نه زبان و به دل زبر دستی / مرد چون نیک بنگری دل است و زبان
- اَلمُحسِنُ حَیٌّ وَإن نُقِلَ إلی مَنازِلِ الأمواتِ
- عَلَی المُشیرِ الاجِتِهادُ فِی الرَّأیِ ولَیسَ عَلَیهِ ضِمانُ النُّجحِ
- مَوتٌ فی عِزٍّ خَیرٌ مِن حَیاةٍ فی ذُلٍّ
- سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز / مرده آن است که نامش به نکویی نبرند
- اَلمَوتُ یأتی بَغتَةً
- إنَّ المَوتَ حَقٌّ
- کَفی بِالمَوتِ واعِظاً
- مجلس وعظ رفتنت هوس است / مرگ همسایه واعظ تو بس است
- اِعلَم یا بُنَیَّ! مَنِ استَدانَ دَینا و نَوی قَضاءَهُ فَهُوَ فی أمانِ اللّهِ حَتّی یَقضِیَهُ
- إنَّ الحَربَ سِجالٌ
- أعطُوا الأجیرَ اُجرَتَهُ قَبلَ أن یَجِفَّ عَرَقُهُ
- لاتَعِدَنَّ أخاکَ وَعداً لَیسَ فی یَدِکَ وَفاؤُهُ
- یا بکن آنکه شب و روز همی وعده دهی / یا مکن وعده هر آن چیز که آن نتوانی
- المفلس فی امان اللّه
- این از نشانه های آخر الزمان است
- أقَلُّ ما یَکونُ فی آخِرِ الزَّمانِ أخٌ یُوثَقُ بِهِ أو دِرهَمُ حَلالٍ
- مگو ناخوش که پاسخ ناخوش آید / به کوه آواز خوش ده تا خوش آید
- بد نگو تا بد نشنوی
- اَلمُلکُ یَبقی مَعَ الکُفرِ ولایَبقی مَعَ الظُّلمِ
- سَلمانُ مِنّا أهلَ البَیت
- قُولُوا لِلنّاسِ أحسَنَ ماتُحِبُّونَ أن یُقالَ لَکُم
- لا یَشکُرُ اللّهَ مَن لا یَشکُرُ النّاسَ
- اَلمُختَلِعَةُ الَّتی تَقولُ لِزَوجِها : اِخلَعنی و أنَا اُعطِیکَ ما أخَذتُ مِنکَ
- لَعَنَ اللّهُ مَن مَنَعَکَ مِن شُربِ ماءِ الفُراتِ
- آب دست یزید افتادن
- وَاللّهِ لَو اُعطِیتُ الأقالیمَ السَّبعَةَ بِما تَحتَ أفلاکِها عَلی
- میازار موری که دانه کش است / که جان دارد و جان شیرین خوش است
- اَلضِّیافَةُ ثَلاثَةُ أیّامٍ و لَیالیهِنَّ فَما فَوقَ ذلِکَ فَهُوَ صَدَقَةٌ
- بَینَ الحقِّ وَالباطِلِ أربَعُ أصابِعَ ، ما رَأَیتَ بِعَینِکَ فَهُوَ الحَقُّ
- میهمان جان(گر چه) عزیز است ولیکن/چو نفس خفقان آرد اگر آید و بیرون نرود
- میهمان جان (گر چه) عزیز است و لیکن چو نفس خفقان آرد اگر آید و بیرون نرود
- اَلمُؤمِنُ مِرآةُ أخیهِ یُمیطُ عَنهُ الأذی
- بِاحتِمالِ المُؤَنِ یَجِبُ السُّؤدَدُ
- ما مِن ضَیفٍ حَلَّ بِقَومٍ إلاّ و رِزقُهُ فی حِجرِهِ
- نابرده رنج گنج میسّر نمی شود / مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد
- اَلنّاسُ ثَلاثَةٌ : عالِمٌ رَبّانیٌّ ومُتَعلِّمٌ عَلی سَبیلِ نَجاةٍ و هَمجٌ رِعاعٌ أتبَاعُ
- إیّاکُم وَالتَّنَعُّمَ فَإنَّ عِبادَاللّهِ لَیسوا بِالمُتَنَعِّمینَ
- ناز پرورد تنعّم نبرد راه به دوست / عاشقی شیوه رندان بلاکش باشد
- رکس خر شود ما پالانش می شویم
- اَلرِّزقُ مَقسُومٌ
- اَلفَقرُ شَینٌ عِندَ النّاسِ و زَینٌ عِندَاللّهِ یَومَ القیامَةِ
- أربَعَةٌ لاتُرَدُّ لَهُم دَعوَةٌ .. . دُعاءُ الوالِدِ لِوَلَدِهِ
- زدنیا قسم ما غم خوردن آمد / نشاید خوردن الاّ رزق مقسوم
- إظهارُ الشَّی ءِ قَبلَ أن یُستَحکَمَ مَفسَدَةٌ لَهُ
- لَمّا قَدِمَ جَعفَرُ مِن أرضِ الحَبشَةِ
- مگر نماز جعفر طیار می خواندی
- لاتَظلَم کَما لاتُحِبُّ أن تُظلَمَ
- لَیسَ کُلُّ مَن طَلَبَ وَجَدَ
- ما کُلُّ ذی قَلبٍ بِلَبیبٍ و لا کُلُّ ذی سَمعٍ بِسَمیعٍ ولا کُلُّ ناظرُ عَینٍ بِبَصیرٍ
- زار نکته باریک تر ز مو اینجاست / نه هر که سر بتراشد قلندری داند
- أدعُوکَ إلَی اللّهِ وَحدَهُ تُؤمِنُ بِاللّهِ و تُطیعُ و تَدخُلُ فِی الجَماعَةِ فَإنَّهُ
- نادِ عَلیّاً مَظهَرَ العَجائِبِ / تَجِدهُ عَوناً لَکَ فِی النَّوائبِ
- أحبِب حَبیبَکَ هَوناً ما عَسی أن یَکونَ بَغیضَکَ یَوماً ما
- مَن هَتَکَ حِجابَ غَیرِهِ انکَشَفَ عَوراتُ بَیتِهِ؛
- حُسَینٌ إذا کُنتَ فی بَلدَةٍ / غَریباً فَعاشِر بِآدابِها
- خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو
- اَلبِطنَهُ تَمنَعُ الفِطنَةَ
- اَلعَقلُ غَریزَةٌ تَزیدُ بِالعِلمِ وَالتَّجارِبِ
- یا أباذَرٍّ! إعلَم أنَّ کُلَّ شَی ءٍ إذا فَسَدَ فَالمِلحُ دَواءُهُ فَإذا فَسَدَ
- رچه بگندد نمکش می زنند / وای به وقتی که بگندد نمک
- إنَّ أهنَأَ النّاسِ عَیشا مَن کانَ بِما قَسَمَ اللّهُ لَهُ راضِیا
- لایَجنی عَلَی المَرءِ إلاّ یَدُهُ
- ماشاءَ اللّهُ کانَ وما لَم یَشَأ لَم یَکُن
- ر چه کنی به خود کنی گر همه نیک و بد کنی / کس نکند به جای تو آنچه به جای خود کنی
- آخر ز که نالیم که از ماست که بر ماست
- از ماست که بر ماست
- إنَّما یَحصُدُ ابنُ آدمَ ما یَزرَعُ
- کُلُّ شَیءٍ إذا کَثُرَ رَخْصَ
- آنچه دی کاشته ای می کنی امروز درو / طمع خوشه گندم مکن از دانه جو
- این نکته رمز اگر بدانی دانی / هر چیز که در جستن آنی آنی
- ر چه کنی کشت همان بدروی / کار بد و نیک چو کوه و صداست
- آنچه دی کاشته ای می کنی امروز دروطمع خوشه گندم مکن از دانه جو
- اِختَر مِن کُلِّ شَی ءٍ جَدیدَهُ ومِنَ الإخوانِ أقدَمَهُم
- اَلمَرءُ بِهِمَّتِهِ
- سُئِلَ أینَ اللّهُ؟ فَقالَ: عِندَ المُنکَسِرَةِ قُلوبُهُم
- لِکُلِّ داءٍ دَواءٌ
- اَلاُمورُ مَرهُونَةٌ بِأوقاتِها
- لِکُلِّ مَقامٍ مَقالٌ
- با خرابات نشینان زکرامات ملاف / هر سخن جایی و هر نکته مقامی دارد
- ر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد
- اَلمَرءُ عَلی دینِ خَلیلِهِ فَلْیَنظُر أحَدُکُم مَن یُخالِلُ
- أنزِلُوا النّاسَ مَنازِلَهم
- مَن حَسُنَت نیَّتُهُ زادَاللّهُ فی رِزقِهِ
- مَن یَزرَع شَرّاً یَحصُد نَدامَةً
- عِفُّوا عَن نِساءِ النّاسِ تُعَفُّ عَن نِساءِکُم
- کُلٌّ مُیَسِّرٌ لِما خُلِقَ لَهُ
- لِکُلِّ دَولَةٍ بُرهَةٌ
- إذا أحَبَّ اللّهُ عَبدا اِبتَلاهُ بِعَظیمِ البَلاءِ
- أولَی النّاسِ بِالتُّهَمَةِ مَن جالَسَ أهلَ التُّهَمَةِ
- مَن جالَسَ الجاهِلَ فَلْیَستَعِدَّ لِلقِیلِ وَالقالِ
- اِستَعینُوا عَلی اُمورِکُم بِالکِتمانِ فَإنَّ کُلَّ ذی نِعمَةٍ مَحسودٌ
- مَن عَذُبَ لِسانُهُ کَثُرَ إخوانُهُ
- مَن لاحَیاءَ لَهُ فَلا إیمانَ لَهُ
- مَن لایَرحَم لایُرحَم
- اَلواحِدُ مِنَ الأعداءِ کَثیرٌ
- مَن هانَت عَلَیهِ نَفسُهُ فَلا تَرجُ خَیرَهُ
- یا نُوفُ! أحسِن یُحسَن إلَیکَ
- إنَّ اللّهَ لَم یَجعَل لِرَجُلٍ مِن قَلبَینِ فی جَوفِهِ یُحِبُّ بِهذا و یُبغضُ بِهذا
- کُن بَعیدَ الهِمَمِ إذا طَلَبتَ
- إنَّ أبغَضَکُم إلَیَّ وأبعَدَکُم مِنّی و مِنَ اللّهِ مَجلِسا شاهِدُ زُورٍ
- شاهِدُ الزُّورِ لا تَزولُ قَدَماهُ حَتّی تَجبَ لَهُ النّارُ
- إنَّ الرِّزقَ لایَجُرُّهُ حِرصُ حَریصٍ ولا یَصرِفُهُ کَراهِیَّةُ کارِهٍ
- صِحَّةُ الأجسامِ مِن أهنَأ الأقسامِ
- مَا اختَلَفَت دَعوَتانِ إلاّ کانَت إحداهُما ضَلالةً؛
- أخوکَ مَن واساکَ فِی الشِّدَّةِ
- ما أکثَرَ الإخوانَ عِندَالجَفانِ وأقَلَّهُم عِندَ حادِثاتِ الزَّمانِ
- یا عَلِیُّ! لَأن أدخُلَ یَدیَّ فی فَمِ التِّنینِ إلَی المِرفَقِ أحَبُّ إلَیَّ مِن أن أسألَ
- سینُ بِلالِ عِندَ اللّهِ شینٌ
- اَلأصدِقاءُ نَفسٌ واحِدَةٌ فی جُسُومٍ مُتَفَرِّقَةٍ
- اِلزَمُوا السَّوادَ الأعظَمَ فَإنَّ یَدَاللّهِ عَلَی الجَماعَةِ
- عَدلُ ساعَةٍ خَیرٌ مِن عِبادَةِ سَبعینَ سَنَةً قیامَ لَیلِها و صِیامَ نَهارِها
- کَم مِن شَهوَةِ ساعَةٍ أورَثَت حُزناً طَویلاً
- لاتَفرَحَنَّ بِسَقطَةِ غَیرِکَ فَإنَّکَ لاتَدری ما یُحدِثُ بِکَ الزَّمانُ
- یا عَلِیُّ! أوَّلُ النَّظرَةِ لَکَ وَالثّانِیَةُ عَلَیکَ لا لَکَ
- کتابنامه
ماه در آب : مثل های فارسی در آینه حدیث
مشخصات کتاب
سرشناسه : موسوی، محسن
عنوان و نام پدیدآور : ماه در آب : مثل های فارسی در آینه حدیث/ محسن موسوی؛ [ترجمه احادیث حمید فرخیان].
مشخصات نشر : قم: موسسه علمی فرهنگی دار الحدیث، سازمان چاپ و نشر، 1387.
مشخصات ظاهری : 284 ص.
فروست : مرکز تحقیقات دار الحدیث؛ 90.
شابک : 25000 ریال: 978-964-493-014-0
وضعیت فهرست نویسی : برون سپاری
یادداشت : چاپ دوم.
یادداشت : کتابنامه: ص. [275] - 284؛ همچنین به صورت زیرنویس.
یادداشت : نمایه.
موضوع : ضرب المثل های فارسی -- احادیث
شناسه افزوده : فرخیان، حمید، مترجم
شناسه افزوده : موسسه علمی - فرهنگی دارالحدیث. سازمان چاپ و نشر
رده بندی کنگره : PIR3996/م83م2 1387
رده بندی دیویی : 398/9فا
شماره کتابشناسی ملی : 1151563
ص: 1