خروش

مجلسي نغز ديدم و روشن

مير آن بزم پير باده فروش

چاكران ايستاده صف در صف

باده خوران نشسته دوش بدوش

پير در صدر و مي كشان گردش

پاره اي مست و پاره اي مدهوش

سينه بي كينه و درون صافي

دل پر از گفتگو و لب خاموش

همه را از عنايت ازلي

چشم حق بين و گوش راز نيوش

سخن اين به آن هنيئالك

پاسخ آن به اين كه بادت نوش

گوش بر چنگ و چشم بر ساغر

آرزوي دو كون در آغوش

به ادب پيش رفتم و گفتم:

اي تو را دل قرارگاه سروش

عاشقم دردمند و حاجتمند

درد من بنگر و به درمان كوش

پير خندان به طنز با من گفت:

اي تو را پير عقل حلقه به گوش

تو كجا ما كجا كه از شرمت

دختر رز نشسته برقع پوش

گفتمش سوخت جانم، آبي ده

و آتش من فرونشان از جوش

دوش مي سوختم از اين آتش

آه اگر امشبم بود چون دوش

گفت خندان كه هين پياله بگير

ستدم گفت هان زياده منوش

جرعه اي دركشيدم و گشتم

فارغ از رنج عقل و محنت هوش

چون به هوش آمدم يكي ديدم

مابقي را همه خطوط و نقوش

ناگهان در صوامع ملكوت

اين حديثم سروش گفت به گوش

كه يكي هست و هيچ نيست جز او

وحده لااله الاهو

چشم دل باز كن كه جان بيني

آنچه ناديدني است آن بيني

گر به اقليم عشق روي آري

همه آفاق گلستان بيني

بر همه اهل آن زمين به مراد

گردش دور آسمان بيني

آنچه بيني دلت همان خواهد

وانچه خواهد دلت همان بيني

بي سر و پا گداي آن جا را

سر به ملك جهان گران بيني

هم در آن پا برهنه قومي را

پاي بر فرق فرقدان بيني

هم در آن سر برهنه جمعي را

بر سر از عرش سايبان بيني

گاه وجد و سماع هر يك را

بر دو كون آستين فشان بيني

دل هر ذره را كه بشكافي

آفتابيش در ميان بيني

هرچه