غزل شمارهٔ 1

اميد عيش كجا و دل خراب كجا

هواي باغ كجا، طاير كباب كجا

به مي نشاط جواني به دست نتوان كرد

سرور باده كجا، نشأ شباب كجا

به ذوق كلبه ي رندان كجاست خلوت شيخ

حريم كعبه ي خلوت كجا، شراب كجا

بلاي ديده و دل را ز پي شتابانم

كسي نگويدم اي خان و مان خراب كجا

بلند همتي ذره داع مي كندم

وگر نه ذره كجا، مهر آفتاب كجا

نواي عشق ابد مي سرود عرفي دوش

كجاست مطرب و آهنگ اين رباب كجا

غزل شمارهٔ 2

كوي عشق است و همه دانه و دام است اين جا

جلوه ي مردم آزاده حرام است اين جا

هر كه بگذشت در اين كوي به بند افتادست

طاير بي قفس و دام كدام است اين جا

آن كه هر گام بلغزيد در اين كوي برفت

صنعت راه روان لغزش گام است اين جا

عشرت بزم تو زآن ست كه محنت بر ماست

صبح آن ناحيه وقتي است كه شام است اين جا

برو از عشق مچين معركه اي شيخ حرم

طفل را شيوه ي بازيچه حرام است اين جا

شوق موسي چه كه آن مه چو بر آيد بر بام

مشعل طور كمندافكن بام است اين جا

در حرم ذكر بتي دير نشين خاص من است

لله الحمد كه اين زمزمه عام است اين جا

عشق بنشست ز پا در ره ي جويايي قرب

زاغ انديشه همان كبك خرام است اين جا

سر تقدير در آن نشأ رسد شحنه به گوش

سر اين مسأله نگشاي كه خام است اين جا

عرفي از هر دو جهان مي رمد الا در دوست

همه جا وحشي از آن است كه رام است اين جا

غزل شمارهٔ 3

به دير آي از حرم صوفي كه مي برقع گشود اين جا

از آن جا آن كه مي جويي به مي خواران نمود اين جا

به جان رنگي كه اين جا در دل اسلامييان بيني

مغان را نيز بود اما صفاي مي زدود اين جا

محبت شمع بزم قدس و ما پروانه ي بيرون

چه حال است اين نمي دانم چراغ آن جا و دود اين جا

بيا در زمره ي رندان به بي باكي و مي در كش

كه بد مستي نمي داند به جز فرياد عود اين جا

به هر سو مي روم بوي چراغ كشته مي