برخيز!

اي مركز يأس و نارسايي!

اي محور فقر و بينوايي!

تا چند كرخت و سرد و بيجان،

چون پيكر خشك موميايي؟

ننگ است به بازوي توانا

آويخته كاسهٔ گدايي

مرگ است رهين بخت بودن

با اين همه شور كدخدايي

اي خفته به بستر مذلت!

بشنو سخني ز اين فدايي:

برخيز ز خواب مرگ برخيز

برخيز و به حادثات بستيز

اي بي خبر از رموز هستي!

افتاده به دام خودپرستي

صد بار به سنگ نااميدي

پيمانهٔ آرزو شكستي

بگذار ز بادهٔ تغافل

سرشاري و بيخوديّ و مستي

از جهل محيط زندگاني است

كانون فساد و مهدِ پستي

اي بستري ستم! خدا را

شد قافله، محملي نبستي

برخيز ز خواب مرگ برخيز

برخيز و به حادثات بستيز

اي مأمن آرزو و آمال!

تا كي به سُم زمانه پامال؟

اين سان كه تويي نديده دوران

بيچاره و بينوا و بي حال

بودي چو عقاب و آسمان ريخت

در كنج قفس تو را پر و بال

آخر چه شد آن جهان گشايي

آن عصر پُر از شكوه و اجلال؟

تا عظْمتِ پار بازگردد

زين بعد فرو گذار اهمال