مقدمه

یاد و نامِ مردان الهی، پیام انسانیت است، انسان تشنه کام هماره در تکاپوی یافتن کوثری است تا بتواند خویش را سیراب کند، قرآن و عترت کوثر معارف الهی اند، که در میان انسان ها جاری اند، ذهن های زلال و شفاف و خالی از پیش داوری، بازنمای عترتند و علی علیه السلام در شاهراه اهل بیت شاخص ترین است. کدام توانمندی می تواند در اطراف دریای فضایل اش ساحل پیمایی کند، و «نمی از یمی» از شیرینی فضایل وی را به کام حق باوران فرو ریزد. همو که در تقوا و طهارت، بردباری و جهاد، مدیریت و مردم داری، ایثار و فداکاری، عطوفت و مهربانی، مظهر و آیینه ی عبرت و الگوی همگان است و مناقبش به پهنای کرامت انسانیت گستره دارد.

جهان و آن چه در آن است، کمتر از آن است که به شناختی شایسته از علی علیه السلام دست یابد، بلند پروازترین پرنده های اندیشه در اوج ترین پروازهای معرفت، محال است که به پایین ترین سطح از شناخت علی علیه السلام پر بتوانندسایید.

محدودیت ظرف ادراک آدمی، نیل به این شناخت را ناممکن می سازد، امّا آن چه تمامش دست نایافتنی است اندکش از کف دادنی نیست «ما لایُدرَکُ

ص: 3