دلگیرم از خودم/معصومه داوودآبادی

بی طاقت ترین مرثیه ها را در عزای خویشتن می سرایم؛ آن هنگام که گرد و غبار غفلت از تو، جانم را درمی نوردد.

خدایا! دلگیرم از خودم که روشنای دریچه های مهربانی ات را نادیده گذاشته ام.

دلگیرم از خودم که تکلیف بندگی را شانه خالی کرده ام، که به بیراهه ها، از صراط مستقیم مشتاق ترم.

ای خوب! به من دانایی ده تا چشم بگشایم بر مناظر نورانی رحمتت. آگاهم کن که رها شوم از این همه مرداب؛ تا جاری شدن را در کوچه های آفتاب، از سر گیرم.

توانایم کن بر وسوسه های ابلیس، تا بند بندم، خورشیدهای غروب را قد راست کند.

ای گرداننده فصول

دریا، در امواج بی آرامش، تو را صدا می زند. کوه، بر درگاه بندگی ات، انعکاس هرچه فریاد است. تویی که ستاره پاشیدی، شانه های سورمه ای آسمان را. تویی که پنجره های سبز جنگل را با نفس های خداوندی ات، هاشورِ باران زده ای. رودها، آرام و سر به زیر، تو را می خوانند. ای گرداننده فصول! درمی یابمت در برف ریز زمستان و برگ ریز خزان.

می ستایمت در شکوفه های معطر و ثانیه های دَم کرده. تنهایی ام، دوردست برهوتی است که یاد واحه نزدیک تو، تحمل پذیرش می کند و اضطراب شبانه روزی ام را نام تو، منزل آرامش است، «یا ارحم الراحمین»!

ص:2