در ساعت های آغازین روز دوازدهم ذی قعده ی سال 1398 ق. برابر با بیست و سوم مهرماه 1357 ش. دچار سکته قلبی شد و از هم و غمّ دنیا آسوده گشت. همسر گرامی ایشان درباره سبب فوت ناگهانی معظم له نقل کردند که حال عمومی آیت اللّه قودجانی در چند روز قبل از وفاتشان، خوب بود و مشکل خاصی نداشتند اما از شب قبل از وفات مقداری اظهار ناراحتی کردند و صبح زود روز بعد، با اینکه شیوه ی ایشان این بود که هر روز مقداری در حیاط منزلشان پیاده روی می کردند، نتوانستند این کار را مثل روزهای قبل انجام دهند و به اتاق خود برگشتند. پس سراغ رادیو رفتند و یک مرتبه من دیدم که آقا دستشان را خیلی محکم بر روی دست و زانویشان زدند و بعداً متوجه شدم که ایشان خبر تبعید امام از عراق به پاریس را از اخبار شنیده و بسیار ناراحت شده اند و چندین بار پشت سر هم گفتند که این ها می خواهند آقای خمینی را بکشند، این ها می خواهند هواپیمای ایشان را ساقط کنند....! بعد از این بود که آقا که خیلی منقلب شده بودند قصد بیرون رفتن از منزل را کردند که من به ایشان گفتم حال شما خوب نیست، چطور می خواهید بیرون بروید و نهایتاً استخاره ی ایشان برای بیرون رفتن از منزل بد آمد. آقا همین طور با حالت ناراحتی، به پشتی خود تکیه داده بودند و من مشغول تهیه صبحانه ی ایشان بودم و تصور می کردم که ایشان خواب رفته اند. چندین بار ایشان را صدا زدم که بلند شوید، صبحانه آماده است. امّا بیدار نشدند. همان ساعتی که ما فکر می کردیم آقا خوابند،به راحتی و آسودگی، به خواب ابدی رفته بودند.

پیکر آن مرحوم پس از تشییع و اقامه نماز توسط مرحوم آیت اللّه آقا میرزا دهکردی، در تکیه ی میرزا ابوالمعالی کلباسی، در داخل بقعه جنب قبر پدر بزرگوارش دفن گردید. رحمهاللّه علیه رحمه واسعه

بر روی سنگ قبر وی جملات زیر نقش بسته است:

ص: 224