باغ ها و درختان قرار گرفت(1) و وادی های آن آباد شدند. بعضی از مهاجران نیز به کشاورزی روی آورده و چاه هایی برای خود کندند و باغ ها به وجود آوردند و بر اطراف آن دیوار ساختند و محصولات قابل ملاحظه ای برداشت می نمودند. اگر فتوحات اسلامی نبود که باعث شد تا مسلمانان به ممالک فتح شده جلب شوند، یثرب یک پارچه باغ و بستان و مزرعه می گشت و حتی می توانست نیاز غذایی مناطق دیگر را نیز تأمین کند.

اصحاب پیامبر (صلی الله علیه وآله و سلم) در بیرون از مدینه به کشاورزی و زراعت پرداختند؛ به ویژه در وادی عقیق که مکانی پُرآب و سرسبز بود. در این محل، اصحاب چاه های زیادی کندند و باغ ها و نخلستان ها به وجود آوردند. قسمت زیادی از این وادی در

دست علی (علیه السلام) بوده و در آن چاه هایی حفر نموده بودند که در جای مسجد شجره کنونی قرار داشته و معروف به «مسجد آبیار» یا «آبار علی» بوده است.(2)

در منطقه «جرف» و همچنین در قسمت شرقی شهر مدینه نیز مزارعی به دست صحابه ایجاد شده بود. همچنین طلحه بن عبید در وادی قنات، مزرعه ی گندم به وجود آورده بود و با بیست شتر، از آب چاه آن را آبیاری می کرد.(3)

ص: 127