1.برادر جنایتکار

او نمی خواست به این روز سیاه گرفتار شود، هرگز فکر نمی کرد زمانی او هم در دام دشمن خانمانسوز اعتیاد بیفتد، از آن گذشته حتی تصور آن را هم نمی نمود که برادرش نیز در این دام افتاده باشد، اشکال اصلی در آن بود که نقش دوستان فاسد را در فساد و گمراهی خویش تا این اندازه مهم نمی دانست، دوستانی که به قول خودش در عنفوان جوانی و در عین ناباوری او را به گوشه زندان انداختند.

پدرم راننده و مرد سخت کوشی است که با آبرومندی زندگی می کند، مشغله زیاد و دوری او از خانواده باعث شده که کمتر بتواند به فرزندانش برسد و مادرم نیز در اثر خانه داری و بی سوادی توانائی تربیت هیچیک از فرزندانش را نداشت، این عوامل به اضافه ی محیط فاسد و دوستان لاابالی دست به دست هم دادند و سرانجام مرا به ورطه ی اعتیاد و مواد مخدر کشانید و به دنبال آن در عنفوان جوانی به زندان انداختند.

قبل از اینکه به زندان بیایم در یک طلا فروشی کار می کردم و درآمد خوبی داشتم، آرزوهای شیرینی در سر می پرورانیدم، خود را برای تشکیل زندگی آماده می کردم، جوان فاسد و ولگردی نبودم.

اما چرا معتاد شدم و به این روز افتادم؟

برادر بزرگم که 27 سال دارد قبلاً به این دام افتاده بود و می توانم او را فردی جاهل بنامم، زیرا او نه تنها خودش را بدبخت کرده بلکه برادر کوچکش را نیز که چیزی از این مسائل نمی دانست به بدبختی کشانید.

در کنار این عوامل دوستان و بچه های محل نیز نقش حساسی در انحراف من داشتند، تا حدی که می توانم بگویم اگر آنها نبودند من دچار این بلای خانمانسوز نمی شدم.

روزها پس از فراغت از کار با چند تن از همین بچه های بی سر و پا که عمرشان را در آلودگی و فساد گذرانیده بودند همراه می شدم و بر خلاف میل باطنیم در کارهای زشت آنها شرکت می کردم، گاهی پکی به سیگار می زدم، گاهی هم متلکی به دختران مردم می گفتم زمانی ادای بزرگترها را در می آوردم و با این کارها هر روز که می گذشت پرونده ی اعمال خود را سیاه تر می کردم.

کم کم برای کنجکاوی در اعمال برادرم از وافور و منقل و هروئین و حشیش پرسیدم و کم کم روزی خود را در چنگال عفریت خونخوار اعتیاد یافتم و تا آنجا پیش رفتم که اگر روزی مقداری از آن گرد سفید "لعنتی" را بدست نمی آوردم اعضاء بدنم آن چنان به هم می لرزید که الآن هم یاد آن لحظات برایم سخت و گفتنش عذاب آور است.

اکنون که به زندان افتاده ام دیگر احساس رنج نمی کنم و امیدوارم پس از آزادی هرگز گرد این گونه اعمال نگردم.

و پیامی به جوانان دارم که حواسشان را جمع کنند دوستانشان را بشناسند، لحظه ای عمر خود را به بطالت نگذرانند و از دوستی با افراد فاسد بپرهیزند که امان از رفیق بد.

اگر غافل شوید یک وقت چشم باز می کنید و می بینید در حالی که هنوز دهنتان بوی شیر می دهد به حشیش معتاد شده اید، یک وقت می بینید که آدم کشته اید، سرقت انجام داده اید و...

در حالی که می توانستید اینطور نباشید، می توانستید مانند بچه های 16 یا 17 ساله ی بسیجی در جبهه ها باشید، نوجوانان غیور و فهمیده ای که من اکنون از آنان شرم دارم و احساس حقارت می کنم، واقعاً من کجا و آنها کجا؟ در حالی که من نیز می توانستم مانند آنها باشم(1)

آری پیروی از هوای نفس و اطاعت کورکورانه از دیگران نتیجه ای بهتر از این ندارد، انسان باید از عقل خویش پیروی کرده و با دانشمندان دلسوز و افراد با ایمان معاشرت نماید و پیرو دین و دستورات حیات بخش الهی باشد.

چنانکه خداوند می فرماید: "یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ"(2)

ای اهل ایمان خدا و رسول و فرمانداران (ازطرف خدا و رسول) را اطاعت کنید.

چنانکه رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرماید:

"مجالسة اهل الدین شرف الدنیا و الآخرة(3)

مجالست با اهل دین (و صالحان) موجب شرافت و سعادت دنیا و آخرت است.

و امام رضا علیه السلام می فرماید:

صدیق کل إمرء عقله و عدوه جهله(4)

دوست هر کس عقل اوست و دشمن وی جهالت و نافهمی او می باشد.

و امام صادق علیه السلام می فرماید: احذروا اهوائکم کما تحذرون اعدائکم... (5)

از هوای نفس خود بپرهیزید، همچنانکه از دشمنان خود پرهیز می کنید.

منبع: داستان های آموزنده جلد4 - صفحه 12

ص: 2