عموی خود ابو طالب را درباره آن حضرت زمزمه میکرد؛ پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم چشمان خود را گشود و با صدایی ضعیف فرمود:

این گفته عمویت ابو طالب است آن را نخوان و این آیه را تلاوت نما :

(﴿وَما مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِنْ مَاتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلى أَعْقَابِكُمْ. )) (1)

پیامبر صلى الله عليه وآله وسلّم با این سخن به دختر خود می فهماند که مردم به گذشته تاریک خود باز میگردند و رفتاری زشت با خاندانش خواهند داشت؛ از این رو بود که زهرا علیها السّلام بسیار گریست. سپس پیامبر صلى الله علیه وآله وسلّم به وی اشاره کرد نزدیک بیا و آهسته سخنی به او فرمود که چهره فاطمه علیها السلام چون غنچه ای شکفت و شاد شد. (2)

ابن عباس میگوید: پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم در لحظات آخر عم- خویش چنان میگریست که محاسن مبارکش تر شده بود تا آنجا که حاضران :گفتند چرا گریه میکنید؟! فرمود:

«أبكي لِذُريَّتِي وَمَا تَصْنَعُ بِهِمْ شِرَارُ أُمَّتِي مِنْ بَعْدِي ، كَانَي 1

ص: 31