شرح حال زرگر اصفهانی

آقا محمد حسن اصفهانی متخلص بزرگر که بشغل زرگری اشتغال داشته از زمره شعرای قرن سیزدهم هجری منظور و دارای طبع سلیم و عقل مستقیم و ذوق سرشاری بوده و روزگارش در مجالست ومصاحبت ارباب كمال ومتدونين عصر صرف میشده بواسطه حسن خلق و لطف طبعی که داشته عموم مردم صحبت او را مغتنم شمرده و بدوستی و مرافقت او متمایل و از اشعار شیرین و آبدارش متلذذ بودند. و اشعارش باندك مدتی بواسطه جزالت و لطافتی که داشته و حاوی مضامین دلنشین بوده در السن وفواه عارف و عامی ساری و جاری گردیده اشعاری زیاد ندارد ولی آنچه گفته است مانند در ثمین دلنشین ونيكوو مطبوع اهل ذوق است درسنه 1270 هجری رحلت نمود.

بسم الله الرحمن الرحيم

سوختم از آتش دل دفتر دانانی را *** بساختم پیشه خود شیوۀ رسوائی را

بر کنم دیده اگر غیر توئی را بیند *** کز دو بینی نبود فایده بینایی را

سر کوی تو مرا از دو جهان بس که مگس *** بدو عالم ندهد دکه حلوائی را

آنجوان کرد جوانم ز لب جان پرور *** که به پیری نکشم حسرت برنائی را

از برخویش مرانم که نراند هرگز *** گلشن آرای زگلزار تماشائی را

ص: 2