ماهنامه موعود43

دغدغه معاش، نگرانی معاد

اسماعیل شفیعی سروستانی

یسئلونکم حتی عن البقاع والبهائم

وای به حال و روزگار قومی که در میان آنها حساسیت و احساس مسئولیت درباره رعایا و زیردستان و به اصطلاح جدید »شهروندان« روی به ضعف بگذارد تا جایی که درد و رنج آنان و فقر و فاقه بیچارگان، کمترین واکنشی را در نهاد آنها برنینگیزد و خوابشان را برنیاشوبد؛ با تکاندن سری و اظهار افسوسی همه آنچه را که درماندگان از آن می نالند بشنوند و از کنار دیوارهای فرو ریخته، شکمهای گرسنه و دستهای درمانده بگذرند و به راه خویش روند. هیهات! که در میان همه سیره و سنت بزرگان دین از میان اولیا و انبیا هیچ هنری و هیچ عبادتی به رتبه و جایگاه فریادرسی خلق روزگار و برطرف کردن پریشان حالی درماندگان نیست؛ چنانکه حضرت ختمی مرتبت(ص) کسی را که به فریاد دادخواهی درماندهای بی اعتنایی می کند از جرگه مسلمین خارج می داند. در سیره حاکمان عادل و اولیای صالح از خیل اهل بیت، علیهمالسلام، است که جز نان وخورش خشن برنگزیدند و جز رسیدگی به حال رعایا و اصلاح و انتظام رفتار و مناسبت آنان برای خود طریقی انتخاب نکردند؛ چنانکه امیرالمؤمنین علی علیهالسلام، همواره چنین بود و حضرت صاحب الزمان، علیهالسلام، نیز جز این نخواهد کرد. »دغدغه معاش« مجال »نگرانی معاد« را از بین می برد. مردم در گیرو دار نان و خورش و پوشش