ماهنامه موعود65

تربیت پهلوانی

اسماعیل شفیعی سروستانی

شاید بهتر بود که قلم در نیام و زبان در کام می کشیدیم و از کنار و حاشیه ماجرای پرسر و صدای ورزش _ به ویژه فوتبال _ که این روزها گوش عالم و آدم را کر کرده می گذشتیم و دستِ کم تهمت ضدفوتبالی را که عین اتهام «ضد سامری» در ایالات متحده امریکا است و جرمی نابخشودنی و گناهی کبیره به حساب می آید به جان خود نمی خریدیم. اما چه بایست کرد؟ ماجرای نویسنده و قلم، ماجرای تعهد اهل علم در محضر خدای باری تعالی است.

نباید فراموش کرد که در گستره فرهنگ مهدوی، میدان گفت وگو و نقد و اصلاح و انذار و تبشیر گسترده است؛ به گستردگی میدان چرخش ذوالفقار علی(ع) در میدان جهاد و یا رحمت واسعه حضرت رحمهللعالمین، مهدی صاحب الزمان(ع) که به سان رحمت جدّ بزرگوارش حضرت نبی اکرم(ص) عام و شامل است. بگذریم...!

«فتوت نامه ها» از گذشته های دور به سان رسم جوانمردان اهل فتوت از خیل پهلوانان و جوانمردان پیرو علی و اولاد علی(ع) از جایگاه خاصی برخوردار بودند. «عبدالرزاق کاشانی» در فتوت نامه خود، در بررسی مراحل گذشته بر آداب اهل فتوت، مبدأ و مبدع این جریان را حضرت شیخ الانبیاء، ابراهیم خلیل الله(ع)، قطب آن را حضرت امیرالمؤمنین(ع) و خاتم آن را حضرت صاحب الزمان(ع) دانسته است. چنانکه شمس الدین آملی می نویسد:

حضرت ابراهیم(ع) نخستین مظهر فتوت است. امام علی(ع)، قطب آن و حضرت حجت(ع) خاتم آن. این است فلسفه اخلاق و معنویت جوانمردان و