ديوان حكيم ابوالمجد مجدود بن آدم سنائي غزنوي

غزل شماره 1: احسنت و زه اي نگار زيبا

احسنت و زه اي نگار زيبا****آراسته آمدي بر ما

امروز به جاي تو كسم نيست****كز تو به خودم نماند پروا

بگشاي كمر پياله بستان****آراسته كن تو مجلس ما

تا كي كمر و كلاه و موزه****تا كي سفر و نشاط صحرا

امروز زمانه خوش گذاريم****بدرود كنيم دي و فردا

من طاقت هجر تو ندارم****با تو چكنم به جز مدارا

غزل شماره 2: جمالت كرد جانا هست ما را

جمالت كرد جانا هست ما را****جلالت كرد ماها پست ما را

دل آرا ما نگارا چون تو هستي****همه چيزي كه بايد هست ما را

شراب عشق روي خرمت كرد****بسان نرگس تو مست ما را

اگر روزي كف پايت ببوسم****بود بر هر دو عالم دست ما را

تمناي لبت شوريده دارد****چو مشكين زلف تو پيوست ما را

چو صياد خرد لعل تو باشد****سر زلف تو شايد شست ما را

زمانه بند شستت كي گشايد****چو زلفين تو محكم بست ما را

غزل شماره 3: بندهٔ يك دل منم بند قباي ترا

بندهٔ يك دل منم بند قباي ترا****چاكر يكتا منم زلف دو تاي ترا

خاك مرا تا به باد بر ندهد روزگار****من ننشانم ز جان باد هواي ترا

كاش رخ من بدي خاك كف پاي تو****بوسه مگر دادمي من كف پاي ترا

گر بود اي شوخ چشم راي تو بر خون من****بر سر و ديده نهم رايت راي ترا

تير جفاي تو هست دلكش جان دوز من****جعبه ز سينه كنم تير جفاي ترا

بار نيامد دلم در شكن زلف تو****گر نه به گردن كشم بار بلاي ترا

بنده سنايي ترا بندگي از جان كند****گوي كلاه ترا بند قباي ترا

غزل شماره 4: باز بر عاشق فروش آن سوسن آزاد را

باز بر عاشق فروش آن سوسن آزاد را****باز بر خورشيد پوش آن جوشن شمشاد را

باز چون شاگرد مومن در پس تخته نشان****آن نكو ديدار شوخ كافر استاد را

ناز چون ياقوت گردان خاصگان عشق را****در ميان بحر حيرت لولو فرياد را

خويشتن بينان ز حسنت لافگاهي ساختند****هين ببند از غمزه درها كوي عشق آباد را

هر چه بيدادست بر ما ريز كاندر كوي داد****ما به جان پذرفته ايم از زلف تو بيداد را

گيرم از راه وفا و بندگي يك سو شويم****چون كنيم اي جان بگو اين عشق مادرزاد را

زين توانگر پيشگان چيزي نيفزايد ترا****كز هوس بردند بر سقف فلك بنياد را

قدر تو درويش داند ز آنكه او بيند مقيم****همچو كركس در هوا هفتاد در هفتاد را

خوش كن از يك بوسهٔ شيرين تر از آب حيات****چو دل و جان سنايي طبع فرخ زاد را

غزل شماره 5: باز تابي در ده آن زلفين عالم سوز را

باز تابي در ده آن زلفين عالم سوز را****باز آبي بر زن آن روي جهان افروز را

باز بر عشاق صوفي طبع صافي جان گمار****آن دو صف جادوي شوخ دلبر جان دوز را

باز بيرون تاز در ميدان عقل و عافيت****آن سيه پوشان كفر انگيز ايمان سوز را

سر برآوردند مشتي گوشه گشته چون كمان****باز در كار آر نوك ناوك كين توز را

روزها چون عمر بد خواه تو كوتاهي گرفت****پاره اي از زلف كم كن مايه اي ده روز را

آينه بر گير و بنگر گر تماشا بايدت****در ميان روي نرگس بوستان افروز را

لب ز هم بردار يك دم تا هم اندر تير ماه****آسمان در پيشت اندر جل كشد نوروز را

نوگرفتان را ببوسي بسته گردان بهر آنك****دانه دادن شرط باشد مرغ نو آموز را

بر شكن دام سنايي ز آن دو تا بادام از آنك****دام را