دميده شده ، همچنان زنده است و باما سخن مي گويد.

مسعود سعد سلمان ، سراينده بزرگ شعر دري در نيمه دوم قرن پنجم وآغاز قرن ششم ، سرامد حبسيٌه سرايان و نخستين شاعر پارسي گوي در سرزمين هندوستان است . سخن ازدل برامده اش از ديرباز ، زمان زندگي خود او تا امروز ، همواره آفرين و ستايش سرايندگان و سخن سنجان را بر انگيخته وازشنيدن فرياد جان سوزش موي براندامها به پاخاسته و اشك از ديده ها روان شده است.

همزمان بااو دهها شاعرديگر، دردستگاه فرمانروايي غزنويان وسرودن نظم مي پرتاختند و برخي از آنها از ديد نام وجاه بر اوبرتري داشتند .

گاه از روي همچشمي با طعن و طنزازاوياد مي كردند و اگر بهترين شعرهاي جادوي خويش را برايشان مي خواند ، اورا كودك و برنا مي گفتند و گاه از روي رشك ، با دسيسه و توطئه گرفتاريش را دامن مي زدند ، اما امروز ازبسياري از آنان نه تنها ديوان ، بلكه نامي نيز برجاي نمانده وتنها نام بعضي از آنان به بركت ديوان او به طفيل نام او در بعضي تذكره ها آمده است؛در حاليكه اگر از ده شاعر بزرگ فارسي زبان نام برده شود ، بي گمان مسعود سعد يكي از آنان خواهد بود.

اين خود گواه ديگري است بر دآوري درست نقاد روزگار؛ چنان كه در روزگار سعدي نيز، امامي هروي را برترازاو دانستند و گذشت روزگار ، بي پايگي اين داوري را به روشنترين وجه نشان داد.

دوران شاعري مسعود سعد پيش از پنجاه سال به درازا كشيد و چنانكه خواهيم با دوران پنج تن از پادشاهان غزنوي مغارن بود