داده شد دارد و ضرایب نفوذ هر یک از این کالاها و خدمات را (به حالت درصد) منتشر کرده است؛ بنابراین طبق آمارهای آن ضریب نفوذ اینترنت در ایران 54/25، ضریب نفوذPCا 53/10، ضریب نفوذ مشترکان تلفن همراه 19/31 و ضریب نفوذ اینترنت پرسرعت 66/0 است. آنچه این قسمت از گزارش دولت الکترونیکی سازمان ملل درباره ایران را جالب می کند این است که حتی سقوط 10 پله ای رتبه ایران و پیشرفت ناچیز امتیازش در جدول آمادگی الکترونیکی جهانی نیز به لطف آمارهایی نه چندان منطبق با آمارهای رسمی خود ایران به دست آمده است و در واقع می توان همین وضعیت متزلزل جهانی را هم مدیون دیدگاهی بسیار «خوش بینانه» به آمارهای ارتباطات و فناوری اطلاعات ایران دانست. به عنوان مثال گذشته از آمار نسبتا درست ضریب نفوذ تلفن همراه، ضریب نفوذ اینترنت در ایران حتی به اذعان خود متولیان امر از جمله خود مدیرعامل شرکت زیرساخت حدود 16 درصد و ضریب نفوذ رایانه های رسمی (PC) کمتر از 3 درصد است. ضریب نفوذ اینترنت پرسرعت ایران هم حتی با دیدگاه رویای فعال بودن 60هزار پورت نصب شده حتی از رقم نا امیدکننده 66/0درصد کمتر است. خدمات اندک در یکی از مهمترین جداول جانبی این گزارش خدماتی که تحت عنوان دولت الکترونیکی به شهروندان ارائه می شود را به 5 سطح پیشرونده تقسیم کرده است که هر سطح نشانگر بخشی از خدمات دولت به شهروندان است و نشان می دهد دولت الکترونیکی ایران به لحاظ خدمات جانبی و دوجانبه یعنی برای مثال پرداخت قبوض، شیوه الکترونیکی چندان وضعیت اسفباری ندارد ولی به لحاظ خدمات اصلی خود دولت چون صدور مدارک بسیار ضعیف عمل