می گردد. بحث مستوفا بیشتر در فصل چهارم تمرکز یافته است، که از متمایزترین آئین تشیع، یعنی امامت بحث می کند و رابطه آن را با امام دوازدهم (عج) تبیین می نماید. در حالی که فصل قبلی روایات و احادیث ولادت، نوباوگی و غیبت اسرارآمیز امام عصر (عج) را به سبک شرح زندگانی اولیاء و قدیسین ارائه می دهد، این فصل به وظیفه دشوار و پرالتهاب علماء دین در دوره شکل گیری تاریخ تشیع در قرون چهارم و پنجم هجری (دهم و یازدهم میلادی) در پاسخگویی به بسیاری از تشکیکات و تردیدات و ناکامی هایی که پیروان معتقد به امام با آن روبرو شده اند می پردازد و به تغذیه فکری و معنوی آنها همت می گمارد. این مهم با بناسازی یک نظام جامع از عقاید و مسئولیت های امام غائب (عج) و تشریح وظائف شیعیان در دوران غیبت آن حضرت انجام شد. فصل آخر به ظهور امام مهدی (عج) اختصاص یافته است. این فصل تصویری از ظهور مقدس امام عصر (عج) را با روش بررسی زندگانی اولیاء خدا و قدیسین الهی بررسی می کند و نه با فضل و دانشوری کلامی و فقهی تا بذر این قداست آرمانی را در اندیشه و قلوب مؤ منان راستین بپاشد و امید آنها را به نظم اجتماعی بهتر تشفی بخشد.

عصاره تشیع در آئین نجات بخشی (منجی اسلام) متجلی است و همین دیدگاه ظهور نجات بخش انتهای تاریخ را ضروری می شمرد که به صورت مکتب اعتراض بنیادی اجتماعی، در برابر هر خفقان و سرکوب سیاسی قد برافراشته و عرض اندام کرده است. این ویژگی اجتماعی، اعتقاد به وجود مبارک منجی اسلام حضرت مهدی موعود (عج) را به صورت پدیده ای