بهاييت، رژيم پهلوي و مواضع علما

مشخصات كتاب

مؤلف: روح الله حسينيان

فصلنامه مطالعات تاريخي / ويژه نامه بهائيت / سال 4 / شماره 17 / 1386

برگرفته از:

بهاييت، رژيم پهلوي و مواضع علما

بهاييت به عنوان آييني بدعت آميز، همواره با مخالفت روحانيت شيعه روبه رو بوده است. منافع مشترك بهاييان و رژيم پهلوي بر سر اسلام تيزي و همكاري استراتژيك بهاييان و پهلويها حساسيت مرجعيت و عالمان شيعه را بيشتر كرد. هنگامي اين حساسيت مضاعف شد كه مناسبات رژيم پهلوي - اسرائيل - بهاييان به پيماني سه جانبه و نانوشته اي منجر گرديد. رضاشاه به دليل حقارت و نيز دشمني اش نسبت به اسلام و ساختار مذهبي جامعه ايران «كساني را در مناصب مهم دولتي مي گماشت كه مانند خود او بيگانه يا معارض با اين بافت بودند. بدين سان افراد وابسته به گروههاي ديني خاص ويژه بابيها و بهاييها» را در اداره ديوان سالاري به كار گماشت كه به زودي «به قدرت برتر سياسي و اقتصادي ايران» تبديل شدند. [1] . رضا شاه كار را به جايي رساند كه يك سرگرد بهايي به نام اسدالله صنيعي را به عنوان آجودان مخصوص وليعهد منصوب كرد. [2] . گزارشهاي پراكنده از اسناد حكومت رضاشاه نشان مي دهد كه بهاييان در بسياري از سازمانهاي جديد دولتي مانند ارتش، راه آهن، اداره دخانيات، اداره ثبت و آموزش و پرورش نفوذ كرده، بسياري از مناصب مهم را در دست داشتند. گسترده نفوذ بهاييان در نظام اداري رضاشاهي بعد از سقوط وي بيشتر آشكار شد. گستاخي بهاييان، تبليغات گسترده، تأسيس پي درپي محفل يا مراكز ديني بهاييان در تهران، شهرها و حتي روستاها و به قتل رساندن مؤمنان نشان از نفوذ، قدرت و انسجام گسترده بهاييان مي داد. مروري بر چالشهاي روحانيت و حمايتهاي عناصر