جستارهايي از تاريخ بهائيگري در ايران

مشخصات كتاب

شماره كتابشناسي ملي : ايران83-24811

سرشناسه : شهبازي، عبدالله

عنوان و نام پديدآور : جستارهايي از تاريخ بهائيگري در ايران/ شهبازي، عبدالله

منشا مقاله : ، تاريخ معاصر ايران، ش 27، (پاييز 1382): ص 7 - 59.

توصيفگر : بهاييت

توصيفگر : يهوديت

توصيفگر : افندي، عباس

توصيفگر : دوره پهلوي

توصيفگر : قاجاريه

توصيفگر : ترور

توصيفگر : زردشتيان

توصيفگر : ابوالفتح زاده، اسدالله

توصيفگر : منشي زاده، ابراهيم

توصيفگر : مشكات الممالك، محمدنظر

توصيفگر : كميته مجازات

توصيفگر : دوستدار، احسان الله خان

توصيفگر : جنبش جنگل

توصيفگر : يزد

توصيفگر : شورش داخلي

توصيفگر : سازمان هاي امنيتي

توصيفگر : اينتليجنت سرويس

توصيفگر : انگلستان

جغرافياي جمعيتي بهائيان ايران

درباره جمعيت بهائيان ايران داده هاي موجود سخت متناقض است. در اوايل سده بيستم ميلادي تعداد ايشان حدود ده هزار نفر گزارش مي شد. بيست سال بعد، در حوالي سال 1307 ش.، حسن نيكو، مبلغ پيشين بهائي، اين رقم را اغراق آميز دانست و شمار بابي ها در سراسر جهان را، اعم از ازلي و بهائي، 5207 نفر اعلام نمود كه 3960 نفر در ايران زندگي مي كنند. اين ادعا قانع كننده نيست زيرا در فهرست مندرج در كتاب نيكو، نام برخي از روستاهاي معروف بهائي نشين ديده نمي شود و لذا به نظر مي رسد كه ارقام فوق منطبق با روح كتاب نيكوست كه با هدف تخفيف و تحقير بهائيت تدوين شده است. به نوشته دنيس مك ايون، استاد دانشگاه نيوكاسل انگليس، در دايرة المعارف ايرانيكا، بهائي گري در سال هاي 1928-1952 ميلادي رشدي كند داشت ولي از سال 1952م./ 1331ش. گسترش آن شتاب گرفت و اين امر به دليل برنامه ريزي ها و سازماندهي هايي بود كه با برنامه «جهاد ده ساله» شوقي افندي آغاز شد. دايرة المعارف بريتانيكا (1998) اوج گسترش بهائيت را در دهه 1960 ميلادي مي داند كه سبب شد در اواخر سده بيستم ميلادي شمار نهادهاي بهائي به بيش