رديه اي بر تفسير و تأويل بهاييان از مشروطيت

مشخصات كتاب

مقدمه و تعليقات:

فصلنامه مطالعات تاريخي / ويژه نامه بهائيت / سال 4/ شماره 17 / 1386

برگرفته از:

مقدمه

تاريخ بابيت و بهاييت، آكنده از دروغ پردازي، تحريف و اتهامات ناروا به اسلام و مسلمانان است. در تعاليم و متون اصلي بهاييت، سلطنت «موهبت رب عزت است» كه به شهرياران كامل و پادشاهان عادل كه بايد «عدل مجسم و عقل مشخص و فضل مجرد باشند» عطا شده است [1] . بهاييان، شيعيان را متهم مي كنند كه چون در قرون اخير، آنان «اطاعت پادشاهان را واجب ندانستند و دولت را دولت جائره شمردند و اكابر ملك [2] را «ظلمه» ناميدند، اركان مملكت متضضع [3] شد و قوت دولت روي به ضعف نهاد و ثروت رعيت كم و فقر و پريشاني اهالي قوت گرفت...» [4] در بي پايگي اين سخن همين قدر بايد گفت كه: 1. آيا روابط و مناسبات ظالمانه ميان دولت و ملت در ادوار گذشته، به ويژه دوره قاجار كه مردم، «رعيت» و «برده» حكومت محسوب شده، كمترين حقوقي نداشتند و به اندك بهانه اي از سرهاي ايشان مناره مي ساختند و يا نابينايشان مي كردند و ماليت هاي سنگين از رعايا و پيشه وران مي گرفتند و آنها را يا به روز سياه مي نشاندند و يا مجبور به ترك موطن و سرزمين خود و اشتغال به كارگري و فعلگي در كشورهاي هم جوار مي كردند و...، از طرفي ايجاد حرمسراها و اسباب خوش گذراني شاه و شاه زادگان و اختصاص حقوق هاي گزاف به آن وجودهاي عاطل و بي ثمر و صدها نمونه ديگر، نشانه عادلانه بودن حكومت است يا ظالمانه بودن آن، و آيا از علما - همان رهبر مذهبي مردم - بايد انتظار داشت كه