توسل از نگاه فريقين

مشخصات كتاب

عنوان : توسل از نگاه فريقين

پديدآورندگان : فداحسين عابدي(پديدآور)

چكيده

واژه «توسل» دوبار در قرآن آمده است. اين واژه به معناي تقرب جستن، منزلت جستن و نزديك شدن به غير توسط چيزي، به كار رفته است. با ژرف نگري در منابع اسلامي به اين نتيجه مي رسيم كه توسل انواع فراواني دارد. بعضي از انواع توسل، به اتفاق همه دانشمندان اسلام جايز، بعضي از آن ممنوع و حرام و بعضي ديگر مورد اختلاف است. توسل به حق نبي، توسل به آثار نبي و توسل به دعاي نبي و اولياي الهي بعد از حيات، از انواع اختلافي است. از روايات اسلامي استفاده مي شود كه توسل جستن به ذات نبي و آثار آن حضرت و اولياي الهي هيچ اشكالي ندارد. از زمان صدر اسلام نيز سيره صحابه، تابعين و مسلمانان همين بوده است؛ ولي در قرون بعد، افرادي از جمله ابن تيميه اين امر را ممنوع اعلام كردند كه شكاف بزرگي بين مسلمانان ايجاد شد. محمد بن عبدالوهاب نيز در قرن دوازدهم آن را تشديد نمود و اين مسئله باعث اختلاف ميان مسلمانان شد. واژه هاي كليدي: الوسيله، توسل، آيات، روايات، فريقين، اهل سنت، اهل بيت، ابن تيميه، مراغي.

واژه توسل (الوسيلة)

واژه شناسان «توسل»(وسيله) را چنين معنا كرده اند: درجه، قربت، منزلت نزد خدا [1] جستن، رغبت [2] ، توسل جستن شيء با رغبت [3] ، شيءاي كه به توسط آن به غير نزديك شوند [4] ، تقرب و نزديكي [5] با توجه به معاني مختلف و مشترك توسل و وسيله، مي توانيم در يك جمله كوتاه بگوييم: توسل اين است كه عملي را با شوق و رغبت براي رسيدن به قرب خدا انجام دهيم. بر اين اساس، معناي اصطلاحي توسل اين است كه عبد چيزي