شفاعت در قرآن و حديث

مشخصات كتاب

شماره كتابشناسي ملي : ايران82-10829

سرشناسه : سعدي، محمود

عنوان و نام پديدآور : شفاعت در قرآن و حديث/ سعدي، محمود

منشا مقاله : ، پاسدار اسلام، ش 257، (ارديبهشت 1382): ص 26 - 29.

توصيفگر : قرآن

توصيفگر : احاديث

توصيفگر : شفاعت

مقدمه

يكي از مزايايي كه خداي متعال به مؤمنان، اختصاص داده اين است كه اگر مؤمن، ايمان خودش را تا هنگام مرگ حفظ كند كه باعث سلب توفيق و سوء عقاب و سرانجام، شك و ترديد يا انكار و جحود نشود، و خلاصه در يك جمله «اگر با ايمان از دار دنيا برود» به عذاب ابدي مبتلا نخواهد شد و جهنم برايش ابدي نخواهد بود و گناهان كوچكش به واسطه اجتناب و دوري از گناهان كبيره، بخشوده شده و گناهان بزرگش به وسيله توبه كامل و مورد قبول پروردگارش، آمرزيده مي شود، و اگر موفق به چنين توبه اي نشد، تحمل گرفتاري ها و مصائب دنيا بار گناهانش را سبك مي كند و سختي هاي برزخ و مواقف آغازين رستاخيز ناخالصي هايش را مي زدايد و اگر باز هم از آلودگي هاي گناهان پاك نشد به وسيله شفاعت _ كه مظهر تجلي بزرگ ترين و فراگيرترين رحمت الهي در اولياء خدا به ويژه رسول اكرم و اهل بيت كرامش (عليهم الصلوة والسلام) مي باشد _ از عذاب دوزخ نجات خواهد يافت. [1] بر حسب روايات فراوان «مقام محمود» كه در قرآن كريم [2] به رسول اكرم(ص) وعده داده شده همين مقام شفاعت است، و نيز آيه شريفه «و لسوف يعطيك ربّك فترضي؛ [3] و همانا پروردگارت «آنقدر» به تو عطا خواهد كرد كه خشنود شوي.» اشاره به آمرزش الهي است كه به واسطه شفاعت آن حضرت شامل