قرآن یگانه راهنماست که بر بهترین راه راهنمایی می کند و او کتابی است که در آن تفصیل و توضیح و برگرداندن به حاصل کلام موجود است. و او یگانه سخن قاطع و جدی است که با شوخی همراه نیست . و او را ظهر و بطنی است ، پس ظاهرش حکم و باطنش علم می باشد ، ظاهرش بسیار جذّاب و دلربا و باطنش

ناپیداست ، او را نهایت ها و ریشه هایی است و بر نهایتهایش ، نهایتهایی است که شگفتی های آن به شمارش درنمی آید و عجایب نامأنوسش کهنه نمی گردد ، در آن چراغ های هدایت و منار حکمت قرار دارد و (قرآن) راهنمایی بر شناخت حقیقت است برای آنکه صفت قرآن را بشناسد پس باید هر محققی دیده اش را به گردش درآورد و نگاه دقیقش را به نهایت صفت قرآن رساند که در نتیجه از هلاکت نجات و از گرفتاری رهایی می یابد ، چراکه تفکر در قرآن موجب حیاتِ دلِ فرد بیناست همانگونه که شخص در تاریکی ها با استمدادِ از نورگام برمی دارد. پس برشما بادالتزام به زیبا رهاشدن و کمیِ انتظارکشیدن و معطل شدن. (1)

1 «اصول کافی» ، جلد 2 ، صفحه 599 ، جلد 2 .

«دو» (123)

قرآن را حقیقتی است ماوراء الفاظ آن که درقیامت، در زیباترین صورت، جلوه گرمی شود و ازنظرزیبایی و عظمت بر همه مسلمین و شهداءو انبیاء و فرشتگان مقرّب، پیشی جسته درصفّ مقدّمِ مقامِ قرب الهی قرارمی گیرد و به شفاعت ازاهل قرآن می پردازد(1)و هرمؤمنی را به اندازه انس و عملِ به قرآن به درجه ای از درجات بهشت هدایت می کند.(2)

ص:2