ص:3

باين دنياي نامقبل چرا عاقل شود مايل***هوسراني مكن ايدل ز جان بشنو بيانم را

در اينصحراي بي پايان بغير از خسرو خوبان***كه بتوند كند درمان غم درد نهانم را

الا اي باغبان گل گذشتم از گل و سنبل***بعشق صاحب دلدل چو بلبل بين فغانم را

خدا را سجده آوردم كه ترك سيم و زر كردم***كنم مدح ثنا هر دم علي روح روانم را

علي عالي اعلا ولي والي والا***مه يثرب شه بطحا كه سود آرد زيانم را

ز هر جا رشته بگسستم به مهر مرتضي بستم***بدامانش بود دستم همان جان جهانم را

بلطف خالق عادل ثنا خوانم ز جان و دل***بهر منزل به هر محفل شه گيتي ستانم را

بوصف شير يزداني كنم دائم در افشاني***كه اندر باغ رضواني دهد آنشه مكانم را

ز مدح شاه اژدر در نپيچم سر بهر محضر***بطعن فرقه اي ابتر كجا بندم دهانم را

بدل مهر علي دارم بجان حب جلي دارم***بسر عشق ولي دارم كس ار برد زبانم را

لوايش بر سرم سايه دلم زو غرق پيرايه***عطايش داده سرمايه همين طبع روانم را

نه سلطانم نه مسكينم نه دلشادم نه غمگينم***براه دين و آئينم نمايم طي زمانم را

منم آن ضامن نالان كه همچونه بلبل دستان***ثنا خوانم بهر بستان شه كون و مكانم را