بماند غنچه اي بي آب و بي تاب در آن جا عمّه باشد ابر ايمان كه از درياي صبر آورده باران بجز زينب كه باشد سنبل صبر؟ كه گيرد آب كوثر را كند ابرولي چشمان زينب مي شود تار كه آمد بر گلوي لاله اي خارپرستار زمين كربلا گفت «چرا در ظهر عاشورا زمان خفت چرا شد آسمان همرنگ لاله چه شد ناگه زمين زد زير ناله چرا دريا به خون غلتيده رويش خدايا رود خون آمد به سويش چرا ديد زمين شد آسماني چه تيري كرده اين مَه را كماني !؟ندا آمد كه عالم شد سيه پوش شنيدم نور زهرا گشته خاموش يقين زهرا دو عالم را ستون است اگر لب تر كند كُن فَيَكون است فلك آغوش خود را مي كند باز كه چون سرباز كوچك كرده پروازصدا زد محسن شش ماهه از عرش بيا اي اصغر شش ماهه از فرش پدر مانند يك مادر كشيد آه به آغوشم بيا فرزندِ شش ماه به دور از چشم مادر كرده خاكش در آمد زير سنگ از خون پاكش اگر چشمان عالم پُر شد از اشك به روي دشت خون افتاده آن مشك گرفته دشت خون بوي گل ياس گمان دارم به خاك افتاده عباس زمين از خون پاكش بوده بيمه به غير از اين زمين مي شد دو نيمه اگر چه مادرش اُم ّ البنين است عزيزي از امير المؤمنين (ع) است سكينه ديدگانش گشته نم دار ولي مشكي نيامد از علمدارعلمدار خدا دستش جدا شد چه غوغايي در آن صحرا به پا شدبه «هل من ناصر يَنصُر» خدايا در آور گوهري از ديگر ز درياصدايي آمد از درياي پر دُرّ خدا نامت نهاد آزاده اي حُرّكه اشكت بوي زهرا كرده