خورشيد هدايت

مشخصات كتاب

نويسنده : سميه سوري

ناشر : سميه سوري

موضوع : امام هادي (ع)

يادداشت : مقاله

سيري كوتاه در زندگي امام هادي

امام ابوالحسن علي النقي الهادي(ع) در نيمه ذي حجه سال 212 هجري در اطراف مدينه، در محلي موسوم به «صرياّ» چشم به جهان گشود. امام هادي(ع) در سال 220 هجري، در هشت سالگي، بعد از شهادت پدر بزرگوارش امام جواد(ع) به امامت رسيد. مدت هدايت و امامت آن حضرت، 33 سال بود و در 41 سالگي،در سوم رجب سال254هجري در شهر سامرا بر اثر زهري كه با دسيسه معتز، سيزدهمين خليفه عباسي به ايشان خورانده شد،مسموم گرديد و به شهادت رسيد.مشهورترين القاب آن بزرگوار، نقي و هادي است و كنيه آن حضرت، ابوالحسن بود. [1] .

القاب امام هادي

براي امام هادي(ع) به تناسب خوي و صفاتش، القابي را ذكر كرده اند كه هر كدام، داراي شأن نزول و فلسفه اي است. لقبهاي زير، بخشي از القاب آن حضرت است: 1. نقي، به معناي پاك، پاكيزه از آلودگي و انحراف؛ 2. مرتضي، به خاطر پسنديده بودن خوي و رفتارش در برخوردها و روابط؛ 3. عالِم: به دليل دانش بسيار و پردامنه اش در عرصه هاي گوناگون علمي و فرهنگي؛ 4. عسگري، به خاطر اقامتش در محيط نظامي كه به دستور دشمن صورت گرفته بود؛ 5. رشيد، به دليل رشديافتگي و هدايت شدگي او از سوي حق؛ 6. وفي، به معناي وفادار و انجام دهنده عهد و پيمان، به تمام و كمال. [2] .

هدايت امت ها

خدا را پيوسته براي هدايت مردم،حجت هاست.امام هادي(ع) هادي امت و هدايت يافته از غيب بود. فروغي كه از خورشيد وجودش مي تابيد، روشن كننده افكار و راهنماي مردم بيدار بود. ظلمت حاكم، آن «حق مظلوم» را به زندان افكند و در حصر نهاد، اما آن «نور زنداني» پيوسته روشنايي مي بخشيد و بر دلهاي دوستدارانش حكومت داشت؛ نه با سلاح، كه با فلاح، و نه با قدرت نظامي، كه با فضيلت اخلاقي. سخن چينان، از جاذبه معنوي و برتري علمي اش در آتش حسد مي سوختند و حاكمان او را رقيب حكومت مي دانستند. او را از مدينه به سامرا بردند، تا مدينه بي خورشيد بماند و پروانه ها سرگردان. سلام بر جان روشن و ضمير فروزانش كه با نيايش و نجوا با خدا مأنوس بود و سجاده و سحر، گواه يك عمر تهجد و شب زنده