وقتی خمپاره آمد ما نیستیم

آمده بودیم خط را تحویل بگیریم و در آن موضع مستقر بشویم. داشتیم با برادرانی که تا آن روز آن جا بودند و قرار بود عقب بروند، راجع به اوضاع و احوال خودمان و دشمن صحبت می کردیم. یکی از بچه توضیح می داد که آتش بازی کی شروع می شود و کی تمام و این که فاصلۀ ما با برادران! مزدور چقدر است و از نظر آذوقه و مهمات و ارتباط تدارکاتی قوی هستیم یا ضعیف. حرف به این جا رسید که:«تا وقتی ما هستیم نیروهای بعثی جرأت ندارند جنب بخورند، خوب می دانند که اگر ما عصبانی بشویم و مجبور باشیم از خجالتشان در بیاییم هیچ کس جلو دارمان نیست»؛ در هیمن اثنا یک خمپارۀ 60 بی سر و صدا آمد و کنار سنگر، «تپ» ولو شد. فانوس افتاد و نفتش ریخت روی پتو و گرد و غباری برخاست و خلاصه دکور سنگ و جلسه عوض شد. بعد من برای این که مزاحی کرده باشم با پوزخندی رو به گوینده کردم و گفتم:«داشتی می گفتی اخوی حرفت یادت نره» و او که زیرک و حاضر جواب بود، همان طور که سر و صورتش را تمیز می کرد گفت:«آره داشتم می گفتم که تا ما هستیم خمپاره نیست، وقتی خمپاره آمد ما نیستیم»!