ص: 2

به هر حادثه بد بینند و یا لااقل بی تفاوتند.

در درون روح خود خلاء هولناکی احساس می کنند که با هیچ چیز نمی توان آنرا پر کرد!

با اطمینان باید گفت، همه این پدیده های روحی بخاطر این است که یک واقعیت بزرگ را از دست داده اند، یک حقیقت مهم را فراموش کرده اند و بدنبال آن در این بیراهه های زندگی سرگردان مانده اند.

شاید خیال می کردند این حقیقت کهنه شده است، یا اصولًا نیازی به آن نیست، و توجه به آن هیچگونه ضرورتی ندارد، و لذا آنرا بدست فراموشی سپردند آن حقیقت بزرگ همان «خدا» است، پدید آورنده هستیها، مبدء اصلی جهان پهناور آفرینش: حکمران بر تمام قوانین طبیعی و ماورای طبیعی.

آری با فراموش کردن او در حقیقت همه چیز فراموش می شود.

انسان، تنها- تنهای تنها- می گردد.

بزرگترین تکیه گاه خود را از دست می دهد.

شور و شوق و نشاط او خاموش می شود.

عالم هستی منهای او، مفهومی ندارد، زندگی بدون او بی هدف می نماید.

بسیاری از بزرگان دنیا پس از آنکه یک دوران