فصلنامه اشارات - شماره 98

اذان باد/محبوبه زارع

باد، اذان تو را در گوش برگ ها آواز می خواند و شاخه ها از شکوه حجم این آواز، به هر سو در سماعی رها، غرق می شوند. آن گاه، ریشه ها، چنگ در سینه زمین فرو می برند تا مگر مخاطبی در برابر این عظمت پایدار، بیابند. افسوس که ادراک وجود تو، نه کار هر موجودی است!

کاش که این فاصله را کم کنم!

ای روشنای محض! آیا صدا زدن تو، اعترافی عاجزانه نیست، بر اینکه هنوز بین من و تو، فاصله ها حاکم است و جدایی ها، مستولی؟!

دوست داشتم حلاج ترین ادعاها را در تار و پود ایمان خود رشد می دادم و «انا الحق»ترین احساس ها را در باور زمین، به شگفت وامی داشتم؛ تا شاید گوشه ای از ابهامات درونم را از گستره عرفان تو، به ورطه پاسخ می کشاندم!

در ما چه دیده ای

چیزی نمی یابم که آن را از تو خواسته باشم و عطایم نکرده باشی! صدایی نمی شنوم که از حنجره نیاز برخاسته باشد و بی پاسخش گذاشته باشی!

مهربانا! در بضاعتِ هیچِ ما چه دیده ای که دست از ما نمی کشی؟! تو منتهای خوبی و رأفت بوده ای و ما هنوز هم در ابتدای بندگی ات قدم ننهاده ایم!

بی تو، هیچیم

خورشید، برگی از کتاب کرامت توست که هر روزه، بر سفره نیاز زمین می گشایی اش. سوگند به پرتوهای رحمتت که بی دلالت تو، چشمان ما را یارای تشخیص راه از چاه نیست؛ پس ای