نه ز هم نوع گُمان مدد و چشم امید

نه فروغی که بجویند رهی سوی اِله

همه بیچاره و سرگشته و رنجور مزاج

همه پژمرده و افسرده و وامانده ز راه

آسمان خشک و زمین خشک و نفس خشک تر است

که نروید ز زمین دلمان ناله و آه

نه رعیت دل خوش دارد و نه راعی آن

نگران بسکه گدا و نگران تر زو شاه

بِچُه سو روی کند جم غفیر بشری

به که از سیل حوادث ببرند جمله پناه

قلعه هستی هرکس ز همه سو محصور

قید و بند و الم و غصه شدندیش سپاه

نیمی از هستی مظلوم شده طعمه ی غیر

تا شود نیم دگر صرف حمایت از جاه

آنچه ز اوضاع جهان هیچ نیاید بحساب

عمرهایی که تلف بیهُده شد بهر رفاه

شیوه شیطنت و مغلطه کاری هر روز

بکند با الفی قامت، کُه را چون کاه

یا زِ کاهی برباید الف و عکس کند

تا گهی باز نماید کُهِ سَر برده نماه

14/8/1341

ص: 222