هفت گفتار از امام هادي (ع)

مشخصات کتاب

نویسنده : عبدالکريم تبريزي

ناشر: عبدالکريم تبريزي

موضوع : امام هادی (ع)

یادداشت : مقاله

طليعه

حضرت امام علي النقي عليه السلام در نيمه دوم ماه ذي الحجه، سال 212 ه.ق در اطراف مدينه و در منطقه «صريا» چشم به جهان گشود. پدر گرامي اش حضرت جواد عليه السلام و مادر ارجمندش سمانه مغربيه از بانوان با فضيلت تاريخ مي باشد. مشهورترين القاب آن گرامي نجيب، مرتضي، هادي، نقي، عالم، فقيه، امين، مؤتمن، طيب، متوكل و عسكري است و در برخي منابع «ابوالحسن الثالث» و «فقيه عسكري» نيز گفته اند. آن بزرگوار در سال 220 و در هشت سالگي به مقام خطير امامت نائل گرديد و به مدت 33 سال رهبري اهل ايمان را عهده دار بود. امام هادي عليه السلام دوران امامت خويش را با خلفاء ستمگر عباسي همچون معتصم، واثق، متوكل، منتصر، مستعين و معتز سپري كرد. به مناسبت ولادت آن رهبر والاي شيعيان جهان به فرازهايي از گفتارهاي هدايتگرش گوش جان مي سپاريم.

عظمت باري تعالي

شناخت وجود خداوند و اوصاف جلال و جمال باري تعالي در حد شايستگي هر انساني، به غير از طريق اهل بيت عليهم السلام امري ناممكن است؛ گرچه هر كسي نسبت به فراخور استعدادش خداوند را مي شناسد و به او ايمان مي آورد؛ اما بيان عظمت حق از زبان اهل بيت عليهم السلام جلوه اي ديگر دارد و آنان كامل ترين و مطمئن ترين منبع وحي و سرچشمه ي توحيدند. امام هادي عليه السلام در تبيين صفات خداوند مي فرمايد: «إِنَّ اللَّهَ لَا يُوصَفُ إِلَّا بِمَا وَصَفَ بِهِ نَفْسَهُ وَ أَنَّي يُوصَفُ الَّذِي تَعْجِزُ الْحَوَاسُّ أَنْ تُدْرِكَهُ وَ الأوْهَامُ أَنْ تَنَالَهُ وَ الْخَطَرَاتُ أَنْ تَحُدَّهُ وَ الأَبْصَارُ عَنِ الإحَاطَةِ بِهِ نَأَي فِي قُرْبِهِ وَ قَرُبَ فِي نَأْيِهِ كَيَّفَ الْكَيْفَ بِغَيْرِ أَنْ يُقَالَ كَيْفَ وَ أَيَّنَ الأيْنَ بِلَا أَنْ يُقَالَ أَيْنَ هُوَ مُنْقَطِعُ