به رنگ خون

نكته يكم

القا كننده شبهه، رحلت و وفات را «مرگ طبيعي»! معنا نموده و تأكيد بر آن را به منزله انكار «شهادت» دانسته است!

به عبارت ديگر، نامبرده، استفاده از واژه «وفات» درباره حضرت فاطمه زهرا عليهاالسلام را مترادف با «عدم به شهادت رسيدنِ ايشان» مي پندارد و بر آن اصرار مي ورزد!

نكته دوم

القاكننده شبهه، با استناد به استفاده عالمان شيعه از واژه «وفات: مرگ طبيعي!» چنين وانمود مي نمايد كه همه به كاربرندگان اين واژه، قائل به «شهيد نشدن» حضرت فاطمه زهرا عليهاالسلام بوده اند!

نكته سوم

از آنجايي كه ترجمه وفات به «مرگ طبيعي»! و به كار بردن آن براي اشاره به رحلت حضرت زهرا عليهاالسلام از ابتكارات اهل سنّت است، القا كننده شبهه براي دفع هرگونه اتّهام، تصريح مي كند:

بزرگان شيعه هم كه رحلت آن حضرت را «وفات» ثبت كرده اند، سنّي نبوده اند!

همين تأكيد، حاكي از آن است كه وي - همانند سنّيان - «وفات» و «شهادت» را در تضاد با يكديگر مي پندارد و لذا دفاع او از به كارگيري واژه «وفات: مرگ طبيعي!» در واقع كوششي پنهان براي انكار، «به شهادت رسيدن حضرت فاطمه زهرا عليهاالسلام » مي باشد!

نكته چهارم

القاكننده ي شبهه، دليل درگذشت حضرت فاطمه عليهاالسلام را به غصه هاي ناشي از فقدان رسول خدا صلّي الله عليه و آله و اندوه حاصل از فراق آن حضرت صلّي الله عليه و آله محدود نموده و با «بزرگ نمايي انحصار گرايانه اي» بر آن تأكيد خاص مي ورزد!

نكته پنجم

القاكننده ي شبهه، جهت حفظ وجهه ي علمي خود، به تأثير گذاري برخي ناراحتيهاي مربوط به مشاجرات و درگيريهاي پس از رحلت پيامبر صلّي الله عليه و آله اشاره مي كند؛ ولي به طور ضمني، وجود اين عوامل (لطمات جسماني) را انكار مي نمايد! وي براي دستيابي به هدف خود از «سه شيوه» بهره مي برد كه به تفكيك به آنها اشاره مي نماييم.

شيوه الف

وي هنگامي كه مي خواهد از «وفات: مرگ طبيعي!» - آن هم تنها به دليل غم فراق رسول خدا صلّي الله عليه و آله - سخن بگويد، پس از اشاره به چند كتاب مشهور در ميان شيعيان، مي نويسد:

در بسياري از منابع متقدم و متأخّر ديگر، واژه «وفات» به كار رفته است! بدين ترتيب، عقيده به «مرگ طبيعي: شهيد نشدنِ» حضرت زهرا عليهاالسلام را به تعداد زيادي از كتابهاي شيعيان نسبت مي دهد و براي ديدگاه خود، طرفداران فراواني ترسيم مي نمايد!

شيوه ب

نامبرده، تصريح به وجود «لطمات جسماني» را به «پاره اي از كتب» نسبت مي دهد و بدين وسيله، چنين وانمود مي نمايد كه: «در اغلب و اكثر كتابها» هيچ اشاره اي به تأثيرگذاري «لطمات جسماني» در رحلت حضرت زهرا عليهاالسلام نگرديده است!

شيوه ج

القا كننده ي شبهه، پس از محكوم نمودن نقل هاي «لطمات جسماني» به درج شدن در «تعداد اندكي از كتابها»، اين نقلها را به شدت تضعيف نموده و به انكار تواتر آنها مي پردازد. به عبارت ديگر، چنين القا مي نمايد كه: در صحت و اعتبار «عواملي: لطمات جسماني» كه تنها «پاره اي از كتب» از آنها ياد نموده اند، شك و ترديد اساسي وجود دارد!

اشاره

ما هرگز منكر غصه ها و گريه هاي جانگداز صديقه طاهره عليهاالسلام در سوگ رحلت پدر بزرگوار شان، رسول خدا صلّي الله عليه و آله نيستيم. ما نيز مي پذيريم و باور داريم كه آن سوز و گدازها در غم فقدان رسول خدا صلّي الله عليه و آله و سلم، تأثير جانكاهي بر جسم و جان حضرت فاطمه عليهاالسلام نهاده است. اما آنچه به شدت با آن مخالفيم، «بزرگ نمايي انحصارگرايانه» اين بخش از رنجهاي فاطمه زهرا عليهاالسلام است؛ چرا كه اين قبيل تأكيدها را تلاشي براي به فراموشي سپردن ساير رنجهاي جسمي و روحي آن حضرت عليهاالسلام مي دانيم. محدود نمودن «دلايل رحلت حضرت زهرا عليهاالسلام » به رنجهاي ناشي از فراق رسول خدا صلّي الله عليه و آله و سلم و غفلت از ساير عوامل تأثيرگذار بر رنجوري جسم شريف ايشان، جفايي نابخشودني در حقّ زهراي اطهر عليهاالسلام مي باشد كه در نهايت، به انكار «شهادت ايشان» مي انجامد. ما در عين پذيرش تأثير عميق اندوه بي پايان صديقه طاهره عليهاالسلام در فقدان رسول خدا صلّي الله عليه و آله و سلم، بر نقش آفريني عوامل بسيار مهم ديگري در رحلت حضرت زهرا عليهاالسلام ، تأكيد ويژه مي ورزيم. در ضمن، يادآور مي شويم كه در صفحات تاريخ، هيچ نشانه اي از ضعف