نهج البلاغه و آگاهی از غیب

اشاره

بسم الله الرحمن الرحیم

آگاهی از غیب و گزارش امام (ع) از حوادث و رویدادهای پنهان و پوشیده، بالاخص جریانهائی که پس از شهادت وی رخ داد، یکی از ابعاد گسترده «نهج البلاغه» را تشکیل می دهد و مجموعا در این کتاب هفتاد و پنج خبر غیبی وجود دارد که اکثرا و یا مجموع آن ها تحقق پذیرفته اند.

خبرهای غیبی نهج البلاغه، گواه بر این است که امام، علاوه بر آگاهی های حسی و عقلی، از آگاهی سومی برخوردار بوده که هرگز نمی توان آن ها را از طریق ابزاری به نام حس و عقل کشف کرد. گزارش از غیب نشانه نبوت و یا رسالت نیست که از انتساب آن به امام وحشت کنیم، بلکه نشانه صفای روح و لطافت ذهن و تائید الهی است و حاکی از آن است که انسانی به چنان مقام و درجه ای رسیده است که می تواند مرزهای زمان را در هم شکند، و حوادث را پیش از وقوع درک و احساس کند، و یا مکان و حجاب ماده را در هم کوبد، و با حوادث دور از محیط خود، ارتباط برقرار کند و آن را لمس نماید.

رشد و گسترش علوم مادی، و فرو رفتگی انسان معاصر در مسائل طبیعی، تاثیر خاص در نحوه تفکر انسان نهاده و او را بر آن داشته است که همه مسائل را با قوانین مادی بسنجد، و آنچه را که با این میزان بسیار نارسا، تطبیق نکند انکار کند.

از نظر قوانین مادی، انسان محصور در