دنيا كه در وسعت هستى ديده اند و به ضرورت وحى و رسالت و اضطرار به حجت و امام رسيده اند و با امام زمان (عج ) خود آشتى كرده اند و از عشق و محبت به او سرشار شده اند ، مى توانند در برابر تمامى شبهات عتيق و جديد بايستند و سرود زيباى تؤ تى اكلها كل حين باذن ربها را سر دهند و در راه او ، هستى خود را فدا كنند و چشم به راه آمدنش باشند .

كور است چشمى كه او را نبيند و ضرورت وجودش را كه كليد معناى هستى است ، نيابد . آن جا كه تو نيستى ، تاريخ هم رنگ مى بازد .

من ، تو را همراه آدم و نوح و ابراهيم ديدم و بشارت تو را از زبان رسول و على و فاطمه و سجاد و صادق و عسكرى عليهم السّلام شنيدم . بى تو ، هستى بى روح و تاريخ ، كلاف سردرگمى بيش نيست .

تو مطلوب خدا و مقصود انبيا و محبوب اوليايى . تو فرياد عطش همه ى اعصار و قرونى ، تو عصاره ى خلقتى .

مى گويند : تو نيستى . چه ياوه اى ؟ ! من تو را با ذره ذره ى سلول هايم و از عمق جانم ، مى خوانم . مگر مى شود بى تو زنده بود ؟ آن ها كه اين راه را مى روند ، سر در وادى تيه مى سايند و چاره اى جز بازگشت زيان بار ندارند .

كورباد آن چشمى كه تو را نبيند . من ، تو را بر بال ملايك و گلبرگ