نوع حلال آن هم پايى محكم براى رسيدن به حق و حقيقت نمى باشد.

پس موسيقى به طور كلّى نفى نمى شود، امّا مى توانيم حركتمان را از جايى ديگر شروع كنيم، يعنى هنگامى كه براى صفاى روح، عبادات، اعمال صالح، توسّل و نجواى صميمانه با خدا، موسيقى قرآنى، اُنس با مدح و مراثى ائمه اطهارعليهم السلام بستر اساسى اعتلاى روحى است، ديگر موسيقى، پايى توانا براى رفتن نيست، چنانكه وقتى انسان اتومبيل سريع و راحتى براى رسيدن به مقصد دارد؛ از يك خر لنگ استفاده نمى كند.

يكى از بهترين و لذت بخش ترين نعمات بهشتى «سماع» (موسيقى) است كه از طريق خوانندگان و هم از طريق ابزار موسيقى به گوش جان ميهمانان خداوند در بهشت مى رسد.(2)

روايت ذيل نمونه اى از طرح و ترسيم چنين نعمتى در ميان نعمات بهشت مى باشد.

عاصم بن حميد از امام صادق عليه السلام سؤال مى كند:

«...فدايت شوم مى خواهم از شما سؤال بكنم، امّا خجالت مى كشم!

حضرت فرمود: بپرس.

عرض كردم: آيا در بهشت «غنا» وجود دارد؟

فرمود: به درستى كه در بهشت درختى است كه خداوند به بادها امر مى كند به آن بوزند، از اين درخت اصواتى بلند مى شود كه خلايق تا كنون به زيبايى آن نشنيده اند.

سپس فرمود: (اين نعمت) عوض ترك شنيدن موسيقى هاى حرامى است كه مؤمنين از خوف خداوند در دنيا نموده اند».(3)